Dogtooth (a.k.a. Kynodontas – 2009)
Pojjojjjojjj, één van de lastigere films om te recenseren, if you ask me. Dogtooth (met als Griekse titel Kynodontas) is zeker erg intrigerend, maar ook absurdistisch én pijnlijk. Hij blijft daarnaast ook nog eens erg goed hangen. Interesting, that’s for sure…
Dogtooth begint met een paar jongvolwassenen die één of ander licht sadistisch spelletje spelen. Je weet wel, van die spelletjes die je gaat spelen als je je hele leven lang door je ouders in het huis bent opgesloten en nooit contact hebt gehad met de buitenwereld…
Oh, dat weet jij ook niet? En is Dogtooth daarom zo knap gemaakt, omdat je uiteindelijk wel mee gaat voelen? Ook al zit waarschijnlijk je eigen (aangeleerde?) moraal in de weg, want deze film is vooral interessant als je je ook in de ouders kunt verplaatsen. Want ze hebben volgens mij helemaal geen slechte bedoelingen, toch?
De film begint heerlijk absurdistisch. Omdat de kinderen woorden als “zombie” en “kut” niet kennen, worden ze door hun ouders voorzien van ‘veilige’ betekenissen. Zo vind de zoon op een gegeven moment een paar ‘zombies’ in de tuin, want dat waren toch kleine gele bloempjes?
Wat ik niet begrijp, is waarom lokaal filmhuis Plaza Futura deze film probeert te ‘verkopen’ door te refereren aan Monty Python en dergelijke. Ze zijn daar toch niet zo desperate dat ze ten koste van de kijkervaring mensen naar de film proberen te lokken? Ik vond de webteksten over Un Prophète ook al erg ‘groots’, ook al zat het daar nergens in de weg. Bij Dogtooth zat het sommigen in de zaal namelijk wel in de weg, want die hadden toch een hele andere film verwacht.
Ik verwachtte gelukkig niks, en ben blij dat ik inmiddels zo ‘ver’ ben dat ik met een open mind zo’n film kan bekijken. Want ik vond het uiteindelijk een erg interessant experiment, zeker ook omdat ik de ouders niet meteen veroordeelde. Daarvoor moet je oppassen als je deze film kijkt, want het kan je beleving ‘beperken’. Want als je ervan uit gaat dat ze het met goede bedoelingen doen, dan kun je je afvragen waarom het uiteindelijk dan toch de verkeerde kant op lijkt te gaan met de kinderen (die overigens al in de 20 zijn). Is het net zoals in The Village (wat ik trouwens wel licht verwachtte), komt het ‘kwaad’ echt door contact met de buitenwereld, of komt het uiteindelijk toch vanwege de oplopende frustraties door het ontkennen van bepaalde behoeftes en gevoelens…?
Had ik al verteld dat mijn zus met een Griek is getrouwd, en dat de Griekse regisseur de film ook deels heeft gemaakt met als uitgangspunt dat Griekse kinderen veel te lang onder de hoede van hun ouders leven? En dat dat mijn beleving mogelijk ook wat intenser heeft gemaakt…?
Maar ook zonder persoonlijke ervaring met Grieken is Dogtooth een ‘geweldige’ aanrader, zeker ook als je wel eens films kijkt omdat je bepaalde zaken gewoon interessant vindt…