Seven Psychopaths (2012)

Wat ’n heerlijke film is Seven Psychopaths! Althans: dat vind ik. Als ‘broodschrijver’ denk ik namelijk dat deze film voor niet-schrijvers wel eens wat ‘verwarrend’, too much of overdreven hip zal zijn. Denk Adaptation meets Slipstream, maar dan nog ’n stuk ‘zelfbewuster’. Op IMDb variëren de reacties van “Best screenplay ever” tot “Worst film of the year“, en ook al zou ik me eerder aan willen sluiten bij die eerste quote, dat is ook zwaar overdreven. Maar dat Martin – In Bruges – McDonagh in elk geval één van de interessantere en ook coolste films van ’t jaar aflevert, dat durf ik wel te stellen. En dan heb ik ’t nog eens niet over die geweldige cast gehad…

Het verhaal
Net als bij In Bruges moet je niet al teveel plot verwachten. Als je ’n straightforward verhaal met makkelijke conclusies en ’n simpele structuur verwacht, dan kun je beter ’n andere film kiezen. In feite gaat de film over Martin, ’n Ierse scenarioschrijver in Hollywood (Colin Farrell) die nogal veel zuipt en moeite heeft met z’n nieuwe scenario. Hij heeft de titel al – “Seven Psychopaths” – maar that’s it eigenlijk. Dus roept hij de graag gegeven hulp van z’n vriend Billy (Sam Rockwell) in, en niet veel later beginnen de zeven karakters in Martins scenario gestalte te krijgen. Maar dat gebeurt net zo goed in Martins ‘echte’ omgeving als in z’n verhaal, dus zitten wij als kijker misschien wel naar het verhaal te kijken dat hij aan ’t schrijven is..?

En waar dát natuurlijk ’n aardig beproeft recept is, daar gaat McDonagh wel wat verder. Dat ik me ook afvraag of er iets autobiografisch in het verhaal zit toont precies hoe goed McDonagh met de scheidslijn tussen feit en fictie speelt, waarbij hij ook flink zit te morrelen met de vierde muur. Daardoor wordt je als kijker af en toe uit de verschillende door elkaar heen lopende verhalen getrokken, en de verwarring die dat oproept kan er dus voor zorgen dat je deze film niet zo gaaf zult vinden als ik. Ik weet ook niet of het met mijn beroep te maken heeft hoor, maar op één of andere manier kon ik me juist ontzettend goed identificeren met Farrells karakter. Ik ken die verwarring namelijk wel. Alhoewel in m’n achterhoofd ook nog altijd de mogelijkheid speelt dat het ‘slechts’ ’n hippe film is waar ik te veel achter zoek. Maar ik geef McDonagh graag alle credits, want door die connectie die ik voelde riep hij bij mij ’n soort van ‘vertrouwen’ op. Ik vond het dan ook knap dat hij niet alleen letterlijk maar ook cinematisch ’n soort droom weet te creëren, waarin karakters soms in elkaar overgaan. Er waren namelijk nogal wat ’toevallige’ overeenkomsten tussen de verschillende karakters, iets wat ook aardig wat ‘napuzzelwerk’ op kan leveren. En daarnaast bevat Seven Psychopaths ook hele gave dialogen, enkele van de coolste acteurs alive en flink wat hilarische situaties, waardoor sommige recensenten de naam Quentin Tarantino in hun recensie gebruiken. Ik zou eerder Charlie Kaufman gebruiken, maar ik wil McDonagh niets tekort doen…

Topcast
Naast Farrell en Rockwell worden de grootste rollen gespeeld door Christopher Walken en Woody Harrelson, niet veel later gevolgd door Tom Waits. Zoals ik al zei: ’n paar van de coolste acteurs van dit moment. En eigenlijk spelen ze allemaal ’n wat extra aangezette versie van zichzelf, wat bv. opviel toen mr. Walken in ’n dialoog mogelijk nóg rustiger op z’n articulatie lette. Harrelson speelt ’n volgetattooeerde en met goud omhangen bad guy wiens shih tzu wordt gestolen door Rockwell en Walken, en dat vormt ’t ogenschijnlijke hoofdverhaal.

Doordat de film zo’n fragmentarisch verhaal vertelt, was ’t meest verrassende aan de film misschien wel dat sommige ‘grote’ namen nogal vrij snel ’t loodje leggen in de film. Ik dacht in de openingsscène, met o.a. Michael – The Dreamers – Pitt, dat Joaquin Phoenix ’n uncredited rol speelde, maar dat bleek dus Michael Stuhlbarg te zijn. Eigenlijk wil ik me deze fout als filmfreak helemaal niet vergeven, maar het toont wel hoeveel die twee op elkaar lijken.
Daarnaast heeft Harry Dean Stanton ’n intrigerende bijrol, laat Olga Kurylenko zien dat ze wel ’n beetje kan acteren en wordt Gabourey – Precious – Sidibe nogal politiek incorrect afgesnauwd. Maar degene die nu wéér ’n glimlach op m’n mond tovert is Tom Waits, die door het altijd meedragen van ’n wit konijn nog net ’n extra creepy laag over z’n rol weet te leggen…

Conclusie
Ja, Seven Psychopaths zit werkelijk vól met interessante en leuke dingen. Iets wat de film ook wel wát in de weg kan zitten, maar mogelijk zit er iets vrij geniaals achter ’t verhaal. Zeker weet ik dat nog niet, maar hij lijkt er naar te hinten. Daarbij is de special fx make-up door Greg Nicotero gedaan en komen we ook achter ’n mogelijk einde van de bekende Zodiac-killer, want in werkelijkheid is deze seriemoordenaar (die je kent uit Zodiac, maar ook uit Dirty Harry) nooit gepakt. Gewoon om nog maar eens aan te geven hoe ‘vol’ de film zit.
Zoals je al lang door hebt: zeker voor schrijvers ’n must see, maar ook voor mensen die ’n kijkje willen in de wereld van Hollywood en de twisted minds die daar rondlopen…

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt1931533