Jack Reacher (2012)
Om direct maar met de deur in huis te vallen: Jack Reacher is in z’n genre – dat van de actierijke politiethrillers – één van de betere van het jaar. Hij zal niet in mijn lijstje “beste films van ’t jaar” gaan komen, maar met ’n aardig klassieke vertelling, waarbij het hoofdkarakter je aan de hand meeneemt én je vaak net één stap voor is, met ’n geweldige cast in bijrollen, met één van de twee beste bad guys van ’t jaar én met ’n Tom Cruise in topvorm, biedt deze film heerlijk irritatieloos escapisme..!
Gebaseerd op…
Althans, als je de originele verhalen van Lee Child over Jack Reacher niet kent. Child heeft namelijk al 17 boeken met dit door Cruise gespeelde karakter geschreven, waarvan de film is gebaseerd op boek nummer 9, getiteld One Shot. In de boeken schijnt Reacher ’n 1m95 lange boom van ’n vent te zijn, dus fans van de boeken hadden waarschijnlijk eerder iemand als Schwarzenegger dan Cruise verwacht. Maar zoals je het in Mission: Impossible – Ghost Protocol al kon zien: Cruise weet z’n overdadig aanwezige energie vaak in goede banen te leiden. En dat doet ie hier dus ook, als ’n soort van western-achtige held in ’n film die je mogelijk wat doet denken aan Lethal Weapon-achtige films uit de jaren 8o. Maar dan zonder het buddy cop-gehalte.
Want Reacher is ’n loner. Hij wordt zelfs letterlijk beschreven als ’n ongrijpbare en mysterieuze voormalige inspecteur van de militaire politie met ook nog eens ’n geweldige staat van dienst in het leger. Met andere woorden: een soort John Rambo, maar dan gecombineerd met Lt. Frank Columbo, in het lichaam van Tom Cruise. En zoals ’t ’n western-held betaamt werkt hij buiten het systeem om, met meer oog voor gerechtigheid dan voor de wet. Daarnaast wordt hij z’n achtergrond nogal mysterieus gehouden (ben ook best fan van de trailers van deze film, to be honest), wat goed wordt versterkt door Cruise’ rechtlijnige manier van acteren hier. Bescheiden maar vol zelfvertrouwen, wat goed werkt. Natuurlijk ligt daar de focus in deze film niet echt op, maar het helpt de film wel om subtiel de geloofwaardigheid van de gecreëerde wereld (en Reachers plek daarin) te vergroten.
Een wereld, die overigens duidelijk is verzonnen door ’n man.
Het verhaal
De film opent met ’n sluipschutter die volledig willekeurig ’n vijftal mensen afschiet, ergens in Pittsburgh. De verdachte, een voormalig Irak-veteraan, wordt al snel van z’n bed gelicht, en het enige dat hij tijdens z’n verhoor kwijt wil is dat hij nogal mysterieus om Jack Reacher vraagt. Voordat de dienstdoende politie-inspecteur Emerson (David – The Help – Oyelowo) en District Attorney Rodin (Richard – The Visitor, The Cabin in the Woods – Jenkins) beseffen wie Reacher precies is verschijnt hij ook even mysterieus ten tonele, om niet veel later Rodins dochter (Rosamund – Barney’s Version – Pike) te assisteren in haar werk. Mogelijk vanuit wat vader-dochter-bewijs-issues heeft deze Helen namelijk de verdediging van de verdachte op zich genomen, en omdat de verdachte dus om Reacher vroeg, probeert ze hem te overtuigen haar te helpen. Ook al is Reacher overtuigd van de schuld van de verdachte…
Veel meer ga ik over ’t verhaal niet vertellen, want ook al wordt dat net wat mysterieus maar wel rechtlijnig verteld, als ik vertel dat schrijver-regisseur Christopher McQuarrie ooit ’n Oscar won voor z’n scenario van The Usual Suspects, dan schieten je verwachtingen natuurlijk als ’n toren zo hoog. Laat ik dat daarom direct relativeren door te melden dat hij ook ’t verschrikkelijke The Tourist schreef.
Top (bijrol)cast!
Zoals ik al schreef: de film bevat ’n aantal topacteurs in bijrollen. Richard Jenkins noemde ik al, maar de grotere namen verschijnen pas wat later ten tonele. Zoals ene Robert Duvall, die als schietbaaneigenaar ’n mogelijk dubieuze rol speelt. ’n Rol die niet zozeer dubieus maar vooral gruwelijk creepy is, is die van topregisseur Werner Herzog..!! Inderdaad, de regisseur van meesterwerken als Fitzcarraldo, Aguirre, Wrath of God, maar zeer recentelijk ook van My Son, My Son, What Have Ye Done en Cave of Forgotten Dreams, pakt hier Javier Bardems handschoen op, die Bardem symbolisch wierp met z’n rol van bad guy in Skyfall. Mogelijk dat Herzogs rol vooral geweldig gevonden zal worden door mensen die hem (en vooral z’n rustige en zwaar ‘geaccenteerde’ stem) kennen, maar ik zie Herzog en Bardem graag de strijd met elkaar aan gaan voor MTV’s Best Villain-award. Damn!
Conclusie
Waar het soms zelfs ’n vereiste is dat je het boek waarop de film gebaseerd is wél kent (denk bv. aan The Hobbit: An Unexpected Journey en Dredd 3D), daar zou hier ’t tegenovergestelde wel eens ’t geval kunnen zijn. Ik vond Jack Reacher ’n zeer vermakelijke film, met af en toe aardig grove uitspraken, ’n aantal stevige geweldsuitbarstingen en ’n mysterieus karakter als hoofdpersonage. Als ik wat minder van deze film had genoten, dan zou ik de wat onregelmatige frequentie van de coolness en actie mogelijk juist “in onbalans” genoemd hebben, maar ik voel geen enkele noodzaak om extra kritisch te zijn op deze film. De film bood me namelijk precies dat waar ik zin in had: escapisme zonder irritatie; en dat kreeg ik..!
Zelfs nog meer, want ik kreeg heerlijk escapisme met ’n aantal geweldige acteurs, stevig wat geweld, ’n niet volledig lineair verlopend en daardoor ietwat uitdagend verhaaltje en in één of twee scènes zelfs wat lichte maatschappijkritiek. Zoals ik al zei: in z’n genre één van de betere van ’t jaar. In z’n genre…