Bernie (2011)
Deze film quirky noemen is nogal ’n understatement, wat dit waargebeurde verhaal alleen maar ongelooflijker maakt. Jack Black is in geweldige vorm als begrafenisondernemer/omgekeerde-pedo/moordenaar/filantroop (hij is genomineerd voor de aanstaande Golden Globes), in deze nieuwe van Richard – Before Sunrise, School of Rock, Fast Food Nation – Linklater. Maar de weirdness van het verhaal levert ook ’n lastig aan te raden film op, wat waarschijnlijk ook de reden is dat ie in Nederland straight to DVD is gegaan…
Het verhaal
De titulaire Bernie Tiede (Black) is zo iemand waar het hele Texaanse stadje Carthage gek op is. Als assistent-begrafenisondernemer lijkt hij z’n roeping beantwoord te hebben, want hij is niet alleen een koning in het verfraaien van lijken, zodat ze mooi in de kist liggen (“With Bernie doing your service, you just knew you were going to get to heaven.“), hij is ook ’n topverkoper van o.a. doodskisten, maar verzorgd net zo graag de muzikale omlijsting van ’n begrafenis. Black kan z’n vele talenten dan ook vrijwel volledig inzetten, en Linklater weet ‘m net genoeg te sturen dat hij nergens uit de bocht vliegt. Waarschijnlijk is die combinatie ook de reden dat Black dus ’n Golden Globe-nominatie kreeg voor beste mannelijke hoofdrol in ’n (musical of) komedie.
Maar terug naar ’t verhaal, want als de nogal rijke meneer Nugent overlijdt verzorgt Bernie natuurlijk de begrafenis, en is hij eigenlijk één van de weinigen die de bitchy mrs. Nugent (Shirley MacLaine!) wel netjes behandelt. Alleen gaat zijn ‘behandeling’ steeds wat verder, want mrs. Nugent heeft wel wat behoefte aan wat gezelschap, en aangezien je de hele film niet zeker weet of Bernie nou hetero of homo is, lijkt seks in elk geval niet echt belangrijk te zijn. Wat Bernie wel steeds fijner begint te vinden, is de luxe waarin hij met mrs. Nugent leeft. Reisjes naar Europa, schoonheidsbehandelingen in kuuroorden, et cetera…
Documentairestijl
Het aparte aan de film is dat Linklater net doet alsof het ’n documentaire is. Tussen de scènes door zie je continu mensen uit het stadje geïnterviewd worden, waarbij ze in het begin enkel lovende woorden over hebben voor Bernie. Hun oordeel over mrs. Nugent is ’n stuk minder positief, en ook als blijkt dat Bernie toch niet enkel ’n lieverdje is blijven de mensen hem verdedigen. Leuk hoe Linklater ook ’n flinke diversiteit aan geïnterviewden heeft gekozen, maar wat ik door deze aanpak vooral dacht was dat deze interview-beelden mogelijk later wel eens gebruikt zouden kunnen worden in één of andere rechtszaak. Want dát er iets heftigs zou gaan gebeuren, waardoor de film geen zoetsappige romantische komedie zou blijven, dat was me al vrij snel duidelijk.
Met Linklater aan ’t roer weet je dat je goede dialogen zult krijgen. Of in elk geval dialogen met flink wat overtuigingskracht, en dat zorgt er ook voor dat je best makkelijk mee gaat, zelfs in de absurditeit van sommige argumenten en/of situaties. Al blijft het karakter van Bernie wel wat vlak, want wat nou zijn motivaties waren wordt niet helemaal duidelijk. Al bedoel ik dit niet enkel negatief, want dat geeft de film ook ’n ietwat mysterieuze sfeer. Maar het is dus meer ’n situatie- dan ’n karakterschets, wat ik lichtjes jammer vind…
Conclusie
Maar ik heb zeker wel genoten van Bernie. Zeker omdat ik in de begincredits wel had gezien dat het verhaal gebaseerd was op iets waargebeurds, maar m’n verrassing was toch nog best groot, toen ik daar na afloop van de film weer op werd gewezen. En dat geeft de hele film wel ’n lekkere weirde nasmaak, zeker als je op bv. IMDb meer leest over wat de aanleiding voor deze film was. Of je bovenstaande link aanklikt mag je natuurlijk zelf beslissen, maar ik vond ’t dus vooral leuk om dit pas ná het zien van deze film te lezen…
En dan heb ik ’t dus helemaal niet over Matthew McConaughey gehad, die ’n nogal vasthoudende openbaar aanklager speelt met ’n wel erg suf kapsel…