Gangster Squad (2013)

Best ’n weird gevoel, als je – ’n dag nadat je jezelf aardig hebt vermaakt met ’n film – hier dan steeds meer (en ‘dieper’) over na gaat denken en er dan achter komt dat het maar goed was dat je niet al te hoge verwachtingen had. Als je kritisch bent is er namelijk behoorlijk wat aan te merken op Gangster Squad, maar juist doordat ik vooraf m’n verwachtingen zeer bewust wat getemperd had konden de af en toe erg zichtbare gebreken mij niet echt deren. Maar zal ik de film daarom nu maar gaan afzeiken, en daarmee jouw verwachtingen temperen en daarmee indirect jouw (toekomstige) beleving van deze film ‘verbeteren’, of dien ik eigenlijk ’n beschrijving te geven van mijn beleving gisteravond..?
Weet je wat: ik probeer ’t gewoon te combineren, en dan zien we wel waar de film strandt…

Het verhaal
Maar eerst iets over het verhaal, want het onderwerp is waarschijnlijk de grootste reden dat ik niet zo kritisch was. De film vertelt namelijk het op ware feiten gebaseerde verhaal van Mickey Cohen (Sean Penn), een Joodse East Coast-maffioso die rond 1949 de macht wilde grijpen in het post-WO II Los Angeles, en het (illegale?) politieteam dat onder leiding van brigadier John O’Mara (Josh Brolin) hier ’n stokje voor diende te steken. Dat dit team mogelijk aan de basis stond van het enorm gewelddadige en racistische politiekorps waar de Los Angeles Police Department later om bekend werd even terzijde, maar één van mijn collega-recensenten (‘recensie-held’ Andrew O’Hehir van Salon.com) baseert daar vrijwel zijn volledige recensie op, want hij is nogal pissed over hoe men hieraan voorbij is gegaan. Maar zoals ik al zei: dat even terzijde, want regisseur Ruben – Zombieland, 30 Minutes or Less – Fleischer wilde vooral ’n hippe gangsterfilm maken, al liggen z’n kwaliteiten duidelijk meer bij komedie dan bij misdaaddrama.

Maar O’Mara wordt dus door commissaris William Parker (Nick Nolte) gevraagd om ’n team op te richten dat zich buiten de wet om bezig moet gaan houden met het bestrijden van Cohen en z’n bende. ‘n Beetje ’n vrijbrief om alles en iedereen kapot te schieten natuurlijk, maar zo scherp wordt de film nergens, want de mannen die O’Hara uiteindelijk inhuurt lijken allemaal posterboys qua integriteit, met maar één doel: de straten en stad veiliger maken. Zo is daar de pistolero Kennard (Robert Patrick) met z’n sidekick Navidad (Michael Peña), de gewelddadige token black guy Harris (Anthony Mackie), de bebrilde intelligence guy Keller (Giovanni Ribisi) en de pretty boy Jerry Wooters (Ryan Gosling), die het ene moment als “ietwat dom” wordt neergezet, maar even later ineens als “de hersenen van het team” (?).

Gericht op tieners?
Ja, hoe meer ik typ, en hoe meer ik me realiseer wat voor ’n acteerhelden in deze film zitten, des te kritischer ik wil worden. Want wat is het lastig om niet ’n film te verwachten die net zo geweldig is als Brian DePalma’s The Untouchables of Curtis Hansons L.A. Confidential. Over Polanski’s Chinatown zal ik ’t maar niet hebben, want dat is helemaal niet eerlijk t.o.v. van Fleischers bedoeling, en dat was gewoon ’n lekkere simpele gangsterfilm maken, verwacht ik. En mogelijk dat Gangster Squad voor de huidige tienergeneratie kan worden wat Mobsters voor mij als tiener was (hier overigens in 1991 uitgebracht als The Evil Empire (met o.a. Christian Slater en Richard Grieco)), want die vond ik als 17-jarige gewoon “heel vet“.

Pacing
Maar inderdaad, met zulke grote namen mag je toch wel ’n betere film verwachten, maar dat is het niet. Een verhaal over de geschiedenis van de Amerikaanse maffia zorgde er initieel voor dat de film voor mij ruim boven het maaiveld uit stak, maar nu ik gelezen heb hoe vrij er is omgesprongen met de werkelijkheid, valt dat wel ’n beetje weg. Daarnaast lijdt de film nogal onder iets waar hedendaagse films vaker onder lijden, en dat is dat er veel te weinig ‘ademruimte’ wordt genomen om karakters te introduceren en hun motivaties goed neer te zeten. En daardoor werkt het drama in de film niet (echt), wat eigenlijk het grootste probleem van de film is. Zo worden belangrijke beslissingen bijvoorbeeld veel te snel genomen, meestal zelfs letterlijk zonder bedenktijd, en dat zorgt er uiteindelijk voor dat het je niet écht interesseert wat er met de karakters gebeurt.

Laat ik echter niet al te negatief eindigen, want na het abominabele Parker vond ik het erg fijn om Nick Nolte weer eens gewoon goed te zien acteren. Daarnaast vielen mij direct al de zeer gladde beelden op, als in: de gezichten waren uitermate smooth, en waar ik dat soms storend vind, pakte dat hier goed uit. Ondersteund overigens door best geweldige set decoration, wat er allemaal erg slick en heel af en toe zelfs 40-ies-film noir-achtig uit zag. Natuurlijk kan tegenwoordig alles digitaal vrijwel 100% realistisch nagebouwd worden, maar dat is hier dan ook met verve gedaan. Jammer in dat licht dat Sean Penns make-up (Cohen was ’n ex-bokser met ’n nogal gehavend gezicht) mij teveel aan Dick Tracy deed denken, terwijl ze dit digitaal mogelijk wat realistischer hadden kunnen maken. En wat de reden achter Ryan Goslings nogal gay-klinkende hoge stemmetje was (geen disrespect naar m’n homoseksuele medemens, btw), dat is me helemaal ontgaan. Maar als ik eerlijk ben: eigenlijk interesseert me dat ook niet echt meer.

Ben bang dat m’n combinatie van positief vs. negatief zijn over deze film dus toch doorgeslagen is naar het niet-positieve…

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt1321870