Django (1966)

Eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik deze ontzettend gewelddadige klassieke spaghetti-western waarschijnlijk nooit gezien had als Quentin Tarantino Django Unchained niet gemaakt had. En ook al heb ik aardig wat kritiek op QT’s laatste “vette film!“, hij jat wel van de betere films. Al zijn de verwijzingen naar Django in Django Unchained vrij duidelijk, het grootste verschil tussen beide films past ook exact bij de reden waarom ik hoop dat Tarantino tot inkeer komt en weer eens écht goede films gaat maken…

Het verhaal
De film opent met ’n minutenlange tocht van ’n lopende man in het Wilde Westen. Z’n tocht lijkt wat doelloos, maar de doodskist die hij achter zich meesleept spreekt boekdelen. Natuurlijk torst hij letterlijk iets met zich mee, want dat hij op wraak zint wordt gedurende de film wel duidelijk. Daarnaast is de wereld waarin hij zich begeeft er één van dood en verderf, dus om dan letterlijk ’n doodskist mee te slepen toont ook wel iets van je bereidwilligheid om vér te gaan in je tocht. En waarom die kist zo zwaar is wordt duidelijk in ’n scène die bv. ook Brian DePalma inspireerde voor ’n scène in Scarface…

Maar de titulaire Django (Franco Nero, die ’n bijrolletje heeft in Django Unchained) blijkt uiteindelijk ook een man met ’n missie. Hij bevrijdt ’n vrouw uit de handen van zowel ’n groep ex-soldaten als uit de handen van ’n stel Mexicaanse bandieten, en als ze samen aankomen in ’n vrijwel verlaten stadje blijkt dat de enige nog renderende zaak, een bordeel/café, niet al te blij is met de komst van deze vrouw. Langzaam wordt echter duidelijk dat Django nergens voor terugdeinst en dat z’n komst naar het stadje verre van toevallig was…

QT’s ‘diefstal’
Ik merk nu al: hoe meer ik typ over deze film, des te meer ik me besef hoe ‘belangrijk’ deze film is. Natuurlijk voor Tarantino – die onder andere de themesong, titels, het getoonde sadisme, de cynische kijk op de zelfdestructieve strijd tussen mannen, de bloederigheid, ’n vrouw als motivatie, het gebruik van zwepen, een groep die als voorlopers van de Ku Klux Klan gezien kan worden en de verrijzenis/comeback van de (anti-)held uit deze film heeft ‘gebruikt’ – maar zeker voor cinema in het algemeen. Regisseur Sergio Corbucci had als socialist ’n duidelijke afkeer tegen onze allesoverheersende honger naar geld, en ook Django ontkomt niet aan die honger. Maar levert hem dat op wat hij wil, of blijft ie aan het eind van de film met nog minder achter dan waarmee hij aan het verhaal begon?

Gebrek aan lef?
Naast bovenstaande overeenkomsten tussen Django en Tarantino’s Django Unchained is het grote verschil tussen beide films misschien wel typerend voor Tarantino. Of in elk geval: het past perfect bij mijn grootste kritiek op de films die Tarantino de laatste jaren maakt. Waar Corbucci bewust kiest voor ’n flawed antiheld, daar kiest Tarantino voor ’n mega coole voorouder van Shaft uit de gelijknamige film (zelfs letterlijk hè, want wat was Broomhilda’s achternaam in Django Unchained ook alweer?). Durft Tarantino het niet aan om ’n cynische film te maken met ’n hoofdrolspeler waar je je achteraf gezien misschien helemaal niet mee had willen vereenzelvigen, en maakt hij daarom precies wat zijn publiek van hem verwacht? Want dat is mijn ‘punt’ met hem ’n beetje: hij maakt populaire en vette films, terwijl hij met z’n eerste films heeft aangetoond veel meer te kunnen. En ook in één van z’n beste films heeft ie iets gejat uit Django (er wordt namelijk ’n oor afgesneden), waarmee ik enkel wil onderstrepen dat “vet” en “goed” elkaar niet uit hoeven te sluiten…

Kanttekening
De eerlijkheid waarmee ik m’n recensie begon gebiedt me overigens nog meer dingen te zeggen, want toen ik deze film aan het kijken was had ik zeker niet direct door hoe ‘belangrijk’ deze film was. Ik stoorde me initieel ook behoorlijk aan de Engelse nasynchronisatie (ik moest er ’n paar keer zelfs om lachen), maar wat onderzoek op o.a. Wikipedia doet me het belang van deze film steeds meer inzien. Daarnaast begin ik ook steeds meer links te zien met andere films, maar ook Tarantino’s liefde voor deze film lijkt wel oprecht te zijn, ondanks z’n eigen over-populaire remake van deze bloederige met ketchup doordrenkte spaghetti-western-klassieker. Tarantino speelde in 2007 namelijk ook al ooit ’n bijrolletje in Miike Takashi’s over-the-top ‘remake’ Sukiyaki Western Django. Ik zag die film ooit, volledig onbekend met de naam Django en bijbehorende film, en was toen behoorlijk verbaasd vanwege Tarantino’s aanwezigheid. Maar die reden is me nu wél duidelijk…

Opmerkelijk
Een ander nogal opmerkelijk ding met betrekking tot Django is dat op het moment dat ik het eerste shot van de ogen van onze fearless antiheld zag, ik direct dacht: “Hey, die lijkt op Terrence Hill.” (zie foto hierboven), maar wat uiteindelijk de waarheid blijkt te zijn: Terrence Hill kreeg werk in de filmindustrie, juist omdat hij zo op Nero leek…
Daarnaast gaat het ‘gerucht’ dat Corbucci de opnames van deze film is gestart zonder script, en dat het eerste half uur van de film ook echt helemaal zonder script is gedraaid. Toen heeft ie z’n broer erbij gehaald, die de goudroof en de climax schreef. Natuurlijk had Corbucci de thematiek van inspirators als Yojimbo en A Fistful of Dollars altijd wel al in z’n achterhoofd (sommigen noemen Django ook ’n remake van Kurosawa’s Yojimbo), maar mogelijk wijkt zijn film wel zoveel van die twee eerdere films af omdat hij bewust zonder script werkte? Om het wat vrijer te houden, zolang de thematiek maar in de achtergrond sluimerde..?
Wat hij daarmee bereikt heeft is dat je wel veel meer ’t gevoel hebt mee te gaan op (het onzekere) pad van onze hoofdrolspeler, want hij lijkt zelf ook niet te weten waar de volgende scène zich zal gaan afspelen.
En zou dat de reden zijn dat Corbucci’s klassieker ook veel beter blijft hangen dan Tarantino’s gewelddadige popcornvermaak..?

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt0060315