White Lightnin’ (2009)

Op mijn opmerking: “Bij White Lightnin’ voelt Requiem for a Dream aan als een film met hoop” werd bij de videotheek nogal heftig gereageerd. En ik moet ook zeggen: die opmerking was niet héél erg goed onderbouwd, maar het toont wel aan hoeveel indruk White Lightnin’ op mij heeft gemaakt.

White Lightnin’ gaat over real-life ‘dancing outlaw‘ Jesco White, een jongen/man die al vanaf z’n pre-tiener-dagen verslaafd is aan het snuiven van alle vloeistoffen waar je high van wordt. In de voice-over hoor je ‘m zelf ook zeggen hoe de duivel altijd al in z’n bloed heeft gezeten, en hij worstelt z’n hele leven lang al met z’n demonen. Het knappe aan White Lightnin’ is dat je voelt dat de waanzin en gekte op elke hoek loert om ‘m te pakken, maar dat je ook wordt meegezogen in de hel die zijn leven was (en is?). Naast de fantastische regie van Dominic Murphy komt dat vooral ook door het acteerwerk van de Engelse Edward Hogg, die je mogelijk voorbij hebt zien rennen in de Alfie-remake met Jude Law.

Waarom ik zo nadrukkelijk zeg dat hij Engels is, is omdat deze film gaat over iemand uit ’n schijtdorpje in de Appalachen in het Amerikaanse West-Virginia. Hogg zet White zo geloofwaardig neer, dat ik geen moment dacht dat hij niet zelf ook uit zo’n ‘durpke’ komt.

Ach, dit is geen film om teveel over te schrijven. Als je van rauwe portretten van ‘struggling artists’ houdt (“worstelende artiesten” klinkt zo WWF), dan is White Lightnin’ waarschijnlijk de beste film die je dit jaar kunt zien. Om effe totaal iets uit de losse pols te klappen: Jesco White kun je zien als het kind dat zou ontstaan als Johnny Cash het karakter van Christina Ricci in Black Snake Moan zou bevruchten…
En de film: bloody indrukwekkend..!

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt1034419