A Good Day to Die Hard (2013)

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: ik vond A Good Day to Die Hard eigenlijk behoorlijk saai. Waar ik eind jaren tachtig als puber gruwelijk fan was van het eerste deel in de franchise en door deel 3 het iets mindere tweede deel wel ‘vergaf’, daar was het vierde deel (Live Free or Die Hard) ook al ’n veel te hippe actiefilm waaruit bleek dat John McClane’s wisecracking oneliners ’n beetje op zijn. In dit vijfde deel, dat meer Taken 3 dan Die Hard is, resulteert dit er zelfs in dat ik me ging ergeren aan de ongeveer 12 of 13 keer dat hij zegt dat hij slechts op vakantie is in Moskou…

Het verhaal
Ja, na het beschermen van Los Angeles, Washington, New York en zelfs de elektronische infrastructuur van Amerika reist John McClane in dit deel af richting Moskou. Hij blijkt namelijk ook nog ’n zoon te hebben die niet alleen ouder is dan z’n zusje, maar die enkel in het eerste deel héél kort te zien was. Ik kon me deze Jack (officieel John McClane Jr.) overigens niet meer herinneren, dus ik vond z’n (her-)introductie dus nogal gemaakt overkomen…
Maar Jack is opgepakt door de Russische autoriteiten, en tijdens zijn vervoer naar de rechtbank viel het me voor het eerst al op dat de dingen in de film gebeuren omdat de schrijver ze zo verzonnen heeft, niet omdat ze ‘logischerwijs’ volgen uit acties (of gedachten of gesprekken) van één van de karakters. ’n Beetje in hetzelfde licht als ik Colombiana heel graag en heel hard afzeek, want daarin gebeurde dat nóg meer. Zo van: om tot de volgende actiescène te komen moeten er zoveel toevalligheden samenkomen die buiten de macht of het bereik van de karakters ligt, dat op ’n gegeven moment het disbelief gewoon té groot wordt om te suspenden, en dan is het wat mij betreft wel over met een film…

Net zoals het volgens mij nu al twee delen over is met het John McClane-karakter. Zo goed, verfrissend en heerlijk lomp hij in de eerste drie delen was, zo gezocht voelen zijn dialogen in deze film aan. Misschien moeten ze in Hollywood eens durven besluiten dat het uitmelken wel eens genoeg is. Probleem is echter dat de marketing achter films zó krachtig is en het mainstream publiek – en het volgende zeg ik met best wat ‘pijn’, zeker omdat ik me voor kan stellen dat je dit af gaat doen als “Ja, maar je bent gewoon ’n ouwe zeikerd” – zo ‘gewend’ is geraakt aan stupiditeit in actiefilms, dat ik bang ben dat deze film nog wel ’n volgend deel zal inspireren. Want zou Johns stokje niet gewoon door zoon Jack overgenomen kunnen worden? Of door dochter Lucy (zoals in Taken 2 bijna gebeurt)..?

Over de top…
Nee, buiten ’n aantal behoorlijk vette actiescènes (vooral de stootkracht van die truck door de straten van Moskou is nogal indrukwekkend) is A Good Day to Die Hard vrij makkelijk te vergeten of zelfs over te slaan. Bruce Willis heeft met Red eigenlijk ook al aangegeven wel klaar te zijn met dit soort films, en ongezien raad ik Red 2 dan ook harder aan dan dit vijfde deel in de Die Hard-franchise. En ook scenarist Skip Woods lijkt over z’n top te zijn – na z’n debuut met Thursday (die hij ook regisseerde) schreef hij achtereenvolgens Swordfish, Hitman, Wolverine en The A-Team, dus je begrijpt wat ik bedoel – óf hij is ook overstag gegaan en heeft besloten puur nog voor het geld te schrijven. Want echt alles aan ’t script is eigenlijk flut, op één ding na, dat gewoon afdoende was uitgedokterd en dichtgetimmerd. Maar de rest gebeurt omdat Woods gewoon ’n standaard formule heeft gevolgd naar ’n ietwat onbevredigend einde, niet omdat zijn karakters als het ware tot leven kwamen tijdens het schrijfproces en gedeeltelijk zelf hun verhaal (en dialogen) ‘schreven’.
Vooral die verplichte vader-zoon perikelen, inclusief toevallig gehoorde biechtscène van John inzake z’n afwezigheid bij z’n zoons opvoeding, die irriteerden me behoorlijk. Net als bij het “I’m on VACATION..!” wordt dit ook tot vervelens toe aangehaald, waarschijnlijk om te tonen dat ze eigenlijk niet genoeg vulling hadden tussen de actiescènes in…

Conclusie
Okay, ik zal niet compleet negatief afsluiten. Ondanks de slechte dialogen die hij uit moest spreken toont Bruce Willis dat hij fysiek de actie nog altijd redelijk aan kan. Daarnaast wordt z’n zoon gespeeld door de Australiër Jai Courtney, die ook in Jack Reacher al ’n aardige tough guy neerzette. Mogelijk dat hij uiteindelijk nog wel ’n betere opvolger van Willis blijkt dan Jason Statham. Mary Elizabeth Winstead had ’n grotere rol in het vierde deel, maar draaft hier ook even op als Lucy McClane, terwijl Sebastian – ex van Carice, Zwartboek – Koch ’n Russische atoomgeleerde speelt. En om nog wat positiefs te noemen, hierdoor moest ik op ’n gegeven moment ook aan Chernobyl Diaries denken, waarschijnlijk de slechtste film die ik in 2012 zag. Maar zó slecht is A Good Day to Die Hard nou ook weer niet, ondanks het feit dat McClane in één scène toont waarom een groot deel van de wereld de Verenigde Staten haat en ik in de climax-scène een compleet lachwekkende middelvinger van McClane richting neerstortende helikopter zag, terwijl hij zelf ook vol in actie is.
’n Mislukt grapje voor een greenscreen, of zou Willis dat stiekem zelf hebben toegevoegd om te tonen dat ie zelf ook wel door heeft dat hij al lang had moeten stoppen met deze franchise..?

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt1606378