The Last Stand (2013)

Omdat ik op de eerste plaats filmliefhebber ben, en daarna pas recensent, heb ik na ongeveer tien minuten in The Last Stand letterlijk tegen mezelf gezegd: “Nee, zet je over je rol als criticus heen, anders wordt het een lange zit.” En toen me dat eenmaal gelukt was kon ik best aardig genieten van Arnold Schwarzeneggers eerste hoofdrol na z’n gouverneurschap van Californië. Zie de film ook als ’n lekker makkelijk eerbetoon aan Schwarzeneggers carrière en kijk dus over ’t gruwelijk simpele pro-NRA-verhaaltje heen, en dan is het af en toe best lachen, zit er ook zeker flink wat lomp geweld in met ’n directe knipoog naar Jackass, een paar stevige musclecars en zeker één actieshot waarbij m’n ogen zich wel flink openden…

Het verhaal
Denk een beetje Walking Tall (die van The Rock) meets The Fast & the Furious. Schwarzenegger speelt sheriff Ray Owens in het grensstadje Sommerton Junction, Arizona. Hij schijnt ’n verleden te hebben bij de LAPD, maar dat wordt wijselijk genoeg niet echt uitgediept. Aan het begin van de film zien we hoe ’n zware Mexicaanse crimineel (Eduardo – Abre los ojos – Noriega) ontsnapt uit de handen van FBI-agent Bannister (Forest Whitaker) en in ’n behoorlijk opgefokte Chevrolet Corvette Z1 vliegt hij bijna richting Mexicaanse grens. Terwijl de FBI nog aan het uitzoeken is waar hij de grens wil gaan passeren weten wij dat als kijker natuurlijk al lang: dat gaat in Sommerton Junction gebeuren, want Schwarzenegger moet natuurlijk oneliners als “Not in my town!” kunnen bezigen…

Natuurlijk hoef ik verder helemaal niets meer over het verhaal te vertellen, want dat het script nogal simpel in elkaar is gezet gaat op voor “understatement van de week”. Het meest opmerkelijke aan mijn filmbeleving is dan ook hoe goed het mij lukte me hier niet druk over te maken. En daarvoor wil ik echt niet zelf alle credits opeisen, daar verdient regisseur Jee-woon Kim ook zeker wat van. Hij wist door ’n aantal heftige actiescènes mijn aandacht toch best goed vast te houden, al is The Last Stand natuurlijk ’n lachertje bij de kwaliteit die hij toonde in bv. I Saw the Devil, die nogal duistere Koreaanse wraakfilm uit 2010.

Flinke namen
Schwarzeneggers comeback maakte het werk van de casting director waarschijnlijk ’n stuk makkelijker, want er komen dus ook aardig wat andere vrij grote namen voorbij. Forest Whitaker als een FBI-agent-met-standaard-minachting-voor-de-lokale-sheriff noemde ik al, evenals Eduardo Noriega, die beter in Spaanse films kan blijven spelen of betere Amerikaanse films kan uitzoeken, want in zo’n film is ie makkelijk inwisselbaar voor ’n Mexicaanse C-acteur. Maar ook Luis Guzmán, Johnny Knoxville en Peter Stormare rennen door het beeld heen, waarbij vooral Knoxville zich uit mag leven als eigenaar van het plaatselijke wapenmuseum. Inderdaad: een vrij simpele oplossing die ervoor zorgt dat het dorp over de nogal heftige wapens beschikt die nodig zijn in de te verwachten shoot-out. En waar ik in die vorige zin natuurlijk flink wat ironie gooide, daar ben ik serieus door te zeggen dat het me wel opviel hoe rustig de opbouw van het verhaal naar die climax toe gebeurde. Daar kunnen vele en grotere Hollywood-producties ’n voorbeeld aan nemen, als ik eerlijk ben…
Ik zal die cameo van één van mijn favoriete oudere acteurs maar achterwege laten, zodat het voor jou ook ’n verrassing zal zijn, alhoewel ik niet verwacht dat mensen die hem kennen van z’n werk in bijvoorbeeld Paris, Texas en Cool Hand Luke ooit ook deze film zullen gaan zien…

Conclusie
Zoals je al gemerkt hebt: neem The Last Stand als film serieus en je zult zeer veel aan te merken hebben. Zie ‘m als een hele simpele comeback en licht eerbetoon aan de carrière van de acteur die sinds Terminator 3 geen hoofdrol meer speelde (ik reken The Expendables 1 en 2 natuurlijk niet mee), en dan biedt de film flink wat escapisme en ’n rustmoment voor je hersenen…

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt1549920