Bullet to the Head (2012)
“Sylvester Stallone in een film van Walter Hill.”
Die zin had in de jaren 80 de bioscopen waarschijnlijk volledig vol doen stromen. Gisteren, in de vrij kleine Pathé-zaal waar ik op de première-avond zat, waren niet meer dan 40 voornamelijk mannen aanwezig. En ondanks dat Bullet to the Head precies die wannabe-80’ies actiefilm is die ik verwachtte en er door anderen wel veel meer werd gelachen om de nogal stoere oneliners van Sly, daar voelde ik toch vooral het volgende opkomen: “Ik kijk alles, zodat jij dat niet hoeft“. En met “jij” spreek ik inderdaad jou als lezer aan ;).
Wat ik eigenlijk bedoel te zeggen: je hoeft ‘m in elk geval niet in de bioscoop te zien, want ik denk dat deze film het veel beter doet met wat maten en ’n krat bier zo thuis voor de buis, om daarna lichtelijk vol testosteron de kroeg in te gaan…
Het verhaal
Sly is huurmoordenaar Jimmy Bobo (!) met ’n paar principes, maar veel moet je daar ook weer niet achter zoeken. Samen met ’n collega legt hij in ’n hotel ’n cokesnuivende vent om, maar al snel komen ze erachter dat er iets niet pluis is. Gevolg: Jimmy is z’n maat kwijt en hij zint op wraak. Voeg daar ’n out of town-politieagent aan toe (Sung – Fast Five – Kang) en je hebt ’n nogal rare combinatie, waarbij beiden belang hebben bij ’t vinden van de mannen achter de huurmoord. En dat hun verschillende manieren van aanpak hierin gaan botsen, dat is natuurlijk al duidelijk…
Ik kan wel meer vertellen over het verhaal, maar echt veel meer is er niet. Het scenario bevat alle cliché’s dat bij zo’n film hoort, zoals de corrupte politie, de illegale bijna-dokter die wel de pincetten en metalen bakjes heeft om kogels te verwijderen, het eerdergenoemde verschil tussen de twee buddies, de verlaten fabriekshal voor het eindgevecht, de ontvoering van ’n geliefde, et cetera en cetera…
Nou, mogelijk moet ik ’n foutje in het script aanhalen, want zat er in de openingsscène niet ’n recente politiefoto (mugshot) van Jimmy en vertelt hij in de verplichte voice-over niet dat hij juist gaat vertellen hoe het zo ver gekomen is? En dan weet ik niet of er iets teveel uit de uiteindelijke versie is geknipt, dat het einde is veranderd of dat ik iets verkeerds heb geïnterpreteerd, maar voor mijn gevoel klopte hier iets niet.
Sly vs. Schwarzy
Natuurlijk kreeg ik direct de neiging om deze film te vergelijken met Schwarzeneggers comeback in The Last Stand. En waar je bij die film ook al je kritiek overboord moet zetten om te kunnen genieten, daar ‘wint’ The Last Stand het wel omdat die film zich niet zo serieus neemt. In Bullet to the Head klopt de sfeer eigenlijk net niet. Hill tracht ’n soort van 80’ies actiefilm te maken, of mogelijk ’n hommage daaraan, compleet met cynische voice-over en ’n soort van buddy-thema (“You had me at ‘fuck you’..!“), maar waarom dan af en toe die überhippe montage-trucjes? Daarnaast lukt het Sung Kang helaas ook niet om voorbij Stallone’s eng uitziende spiermassa en opgeblazen aders (zou hij ’n dopingtest doorkomen?) die relativerende good guy te zijn. Hij zit waarschijnlijk vooral in de film om de connectie met de jongere generatie te maken (letterlijk, met het nogal uitmelken van ’t feit dat hij zóveel kan met z’n telefoon), maar hij heeft nergens de ‘wijsheid’ van bv. Danny Glover in Lethal Weapon of de juiste flair van Eddie Murphy in 48 Hours. En misschien is dát dan ook wel de grootste zwakte aan de film: de chemie tussen de twee hoofdrolspelers werkt niet goed genoeg. Wat Chritian Slaters wijsneuzerige advocaat in ’n paar korte scènes ook probeert.
Mogelijk lichtpuntje is bad guy Jason Momoa, die met z’n screen presence de film nog wel wat ‘redt’. Maar mogelijk heeft hij iets teveel tekst. Want zoals fans van Game of Thrones wel weten, als de meer mysterieuze en stoere Khal Drogo maakte hij best indruk in het eerste seizoen…