Hitchcock (2012)
Apart dat een film over Alfred Hitchcock juist wat tegenvalt bij de échte Hitchcock-fans. Natuurlijk zal elke fan deze film willen/moeten zien, want alles wat over deze master of cinema te vinden valt zal door fans worden verorberd, maar eigenlijk biedt de film ’n wat oppervlakkige kijk op Hitchcocks relatie met z’n vrouw en z’n strijd om één van z’n meesterwerken – Psycho – geproduceerd te krijgen. En daarmee is het eerder ’n film die ‘leken’ een vrij interessante introductie op zijn leven biedt, maar zitten niet-fans daar wel op te wachten? Zou dat ook de reden zijn dat deze film, in elk geval in Amerika, niet echt succesvol was? Terwijl het verhaal zeker ontzettend veel potentie had en ik ook echt genoot van de scène waarin we Hitch de première van Psycho zien beleven…
Het verhaal
Zoals ik al zei, we volgen ‘Hitch’ vanaf het moment dat hij na North by Northwest op zoek ging naar ’n nieuw project, en al snel geïntrigeerd raakte in het boek met de titel Psycho, over seriemoordenaar Ed Gein, die ooit z’n moeder uit haar graf opgroef en z’n slachtoffers nogal toetakelde. Ik weet niet of Hitchcock eerder al interesse had in ‘moeder-issues’, maar na z’n volgende film, The Birds, was dat bij iedereen wel duidelijk. Maar het verhaal van Ed Gein bood Hitch ook precies een kans om wat te breken met z’n eerdere films, want Psycho is een horrorfilm, en misschien wel de beste horrorfilm ooit, om effe ’n boude stelling te plaatsen.
Door z’n contract met Paramount diende Hitch echter nog één film voor die studio te maken, en ook zij waren niet echt enthousiast dat Hitchcock deze kant op wilde. Maar juist vanwege die tegenstand werd Hitch enkel enthousiaster. Hij wilde écht ’n goede horrorfilm maken, waarin hij net zo goed vóór de gunsten van het publiek streed als tegen de ongelooflijk strenge censuur van de Amerikaanse Motion Picture Production Code.
Alfred en Alma
Maar eigenlijk gaat de film daar maar zijdelings over. Net zoals ook slechts lichtjes Hitchcocks eigen demonen worden belicht, wat ook wat jammer is. Had hier wat meer de duistere diepte in gegaan, had de film wat obscuurder gemaakt, en had ons ’n kijkje gegund in de beweegredenen van deze grootmeester van cinema om onze diepste angsten te exploreren…
Nee, Hitchcock gaat meer over de relatie tussen Hitch en z’n vrouw Alma Reville. Zij was veel meer dan enkel z’n vrouw, want ze schreef mee aan de scenario’s en hielp bij de regie en montage, waarbij ze zichzelf nogal wegcijferde voor haar man. En waar Hitch veel oog had voor z’n vrouwelijke hoofdrolspeelsters, daar wordt in deze film ’n mogelijke romance tussen Alma en voormalig Hitchcock-schrijver Whitfield Cook aangestipt. Waarmee het lijkt alsof de makers ’n wat breder publiek wilden trekken, maar voor mij als fan van Hitchcock was dat eigenlijk enkel ’n afleiding van hetgeen ik écht wilde zien…
Casting
Anthony Hopkins is vrijwel onzichtbaar in de titelrol. Als in: ik moest enkele keren moeite doen om mezelf ervan te overtuigen dat het Hopkins was. Niet dat hij de rol van Hitchcock helemaal perfect neerzet, maar die Oscarnominatie voor Beste Make-up was volledig terecht. Helen Mirren in de rol van Alma vond ik ’n wat aparte keuze. Ik snap ‘m wel, want in mijn ogen is zij – naast mevrouw Streep dan – de beste (nog werkende) actrice van haar generatie, maar als Alma moest ze juist ’n wat opvallende, niet aantrekkelijke vrouw spelen, terwijl Mirren in werkelijkheid waarschijnlijk de aantrekkelijkste vrouw ter wereld van boven de 65 is…
Geheel in lijn met Hitchcocks liefde voor z’n prachtige hoofdrolspeelsters zijn voor de film Scarlett Johansson gecast als Janet Leigh en Jessica Biel als Vera Miles, waar je mij ook zeker niet over hoort klagen natuurlijk. Daarnaast zet James D’Arcy ook ’n best goede Anthony Perkins neer, maar ergens voel ik toch ’n lichte teleurstelling dat al deze bijrollen ook écht bijrollen zijn. Als fan had ik de diverse onderlinge relaties uitgediept gezien…
De makers
De film is geregisseerd door Sacha Gervasi, die mogelijk z’n hand wat overspeelt met dit speelfilmdebuut. Ik genoot ’n paar jaar geleden wel heel hard van zijn documentaire over de vergeten rockband Anvil, simpelweg getiteld Anvil! The Story of Anvil. Maar tijdens de film dacht ik al: “Hoe geweldig was deze film geweest in handen van ’n grotere regisseur?“. Nu blijft ie safe en vlak, en dat is jammer. Het scenario is geschreven door John J. McLaughlin, die nogal ’n opmerkelijke carrière maakt. Zo schreef hij ’n paar jaar geleden mee aan het geweldige Black Swan, maar hij was in z’n eentje ook verantwoordelijk voor het scenario van de erbarmelijke Jason Statham-film Parker, die overigens verrassend genoeg geregisseerd is door de man van Helen Mirren: Taylor Hackford…
Final credits
Ik merk dat ik mogelijk wel ietwat té negatief ben, want ik heb zeker wel genoten van dit verhaal hoor. Toch was m’n teleurstelling dat de film nergens de diepte in gaat uiteindelijk wat groter. Maar omdat ik fan van Hitchcock ben had ik ‘m ook zeker niet willen missen. Maar voor écht meer inzicht in wie Hitchcock was en hoe hij tot zijn films kwam, dan raad ik je niet alleen al zijn films aan, maar ook Hitchcock – by François Truffaut, waarin deze Franse nouvelle vague-filmmaker verslag doet van z’n zeer lange en openhartige interviews die hij met Hitchcock voerde over zijn carrière…