Soul Kitchen (2009)
Sow, gisteren een flinke verrassing in de sneak; Fatih Akins nieuwste: Soul Kitchen. Het is zeker geen Gegen die Wand of Auf der andere Seite, maar wel een zeer vermakelijk bij elkaar geraapt zootje…
En dat bedoel ik zowel positief als negatief. Waar Gegen die Wand en Auf der andere Seite vol zaten met tragiek, daar is Soul Kitchen toch vooral bedoeld als komedie. Natuurlijk wel een komedie met een snufje Griekse tragedie, maar de film heeft nergens de diepgang die eerdergenoemde films wel hebben. Dat is deels jammer, maar aan de andere kant: ik kreeg wel zin in een leuk feestje.
Soul Kitchen gaat over Zinos Kazantsakis, een Griekse Duitser die in een gruwelijk lelijk industriegebied in Hamburg een oude loods heeft omgebouwd tot vrij apart restaurant. Hij heeft alleen kroketten, fricadellen en gebakken vis op het menu, en z’n cliëntèle is daar eigenlijk wel tevreden mee. Door een flinke opeenstapeling van pech is hij echter genoodzaakt om een nieuwe kok aan te nemen (een rol van Gegen die Wands en Transylvania’s Birol Ünel), maar die kok jaagt met z’n gruwelijke passie voor eten z’n klanten behoorlijk weg. Dan is er ook nog een oud-schoolgenoot met sinistere plannen, een vriendin die naar Shanghai verhuist voor haar werk en een broer die om verlof te krijgen uit de gevangenis bij hem komt “werken”. En dan heb ik het nog eens niet gehad over serveerster Lucia, barman/muzikant Lutz, fysiotherapeute Anna, en ga zo maar door. Inderdaad: een fijne bonte verzameling karakters, wat zorgt voor dat bonte bij elkaar geraapte zootje…
Niets ten negatieve van de film hoor, maar na vooral het geweldige Gegen die Wand verwachtte ik van Fatih Akin een iets uitgebalanceerder verhaal. Hij probeert hier ook een beetje de Tony Gatlif-tour, wat ergens ook wel bewonderenswaardig is, maar met net iets meer diepgang zou deze film een stuk beter zijn geweest. Nu neigt ie af en toe meer naar films als Kebab Connection, waar Akin niet toevallig ook het scenario voor schreef.
Eigenlijk zeik ik te veel, want de film is zeker vermakelijk. Daarnaast zat ik echt meerdere keren met m’n voeten mee te tappen op de muziek, dus ik zat er wel lekker in. Ook had ik een persoonlijker gevoel bij de film omdat het over Grieken gaat, en dan ook nog gemaakt door een Turkse Duitser. Ik weet hoe negatief m’n Griekse zwager over Turken kan zijn, en daarom vond ik het gaaf te zien hoe van die rivaliteit hier helemaal geen sprake is. En dat er een Turkse bottenkraker aan te pas moet komen om de Griekse restauranthouder van z’n opkomende hernia af te helpen, dat zou voor mijn zwager wel eens leerzaam kunnen zijn. Ook al zet ik m’n zwager hier ‘for-the-sake-of-argument’ wel wat zwart-wit neer hoor.
Noemenswaardig is Moritz Bleibtreu’s rol als Zinos’ broer Ilias. Hij heeft erg goed naar patserige Grieken gekeken, want zijn vertolking is vrij hilarisch accuraat. Tragisch om te melden is dat de film is opgedragen aan z’n moeder, Monica Bleibtreu, die ook in de film speelt maar niet lang na het afronden van de productie is overleden…