Warm Bodies (2013)
Direct vanaf het leuke zelfspottende en verrassende begin verwachtte ik al dat deze film wel eens ’n stuk leuker zou gaan worden dan ik vooraf had gedacht, en ik kreeg behoorlijk gelijk. Dat ie van de maker van The Wackness en vooral 50/50 was wist ik vooraf niet, maar dat verklaart waarschijnlijk direct waarom deze eerste rom-com-zombiefilm sinds Shaun of the Dead zo’n fijn tempo heeft en gewoon een goede balans weet te vinden tussen spanning, romantiek, humor en een klein beetje horror.
En met zelfs ’n vrij duidelijke maar ’til-er-niet-al-te-zwaar-aan-e’ Shakespeariaanse link zou dit ook gewoon wel eens een verrassende date movie kunnen zijn…
Het verhaal
Het meest verrassende aan de film, en wat ook direct al duidelijk wordt (vandaar dat ik geen spoiler alert gebruik), is de gekozen point of view. Het verhaal wordt namelijk verteld vanuit R, een zogenaamde ondode, die samen met z’n zombiematen een vliegveld bevolkt. Natuurlijk krijgen we een korte terugblik van hoe de mensheid in deze staat is geraakt (waar overigens ’n goed sneertje naar onze huidige maatschappij in zit), maar juist door het grappig gekozen oogpunt zullen ook mensen die niet van zombiefilms houden deze film wel leuk gaan vinden, verwacht ik. En de combinatie van zelfspot en ’t feit dat ze stiekem toch wel iets onverwachts doen met ’n klassiek zombiegegeven (dat een groot deel van onze maatschappij zich al consumerend als zombies door het leven sleept) zorgde er ook voor dat ik erg makkelijk mee ging, ondanks m’n behoorlijk kritische houding aan het begin van de film.
Al snel blijkt dat R trouwens ’n wat rare zombie is, want zijn gedachten die we in voice-over horen zijn bij vlagen niet alleen nog aardig helder, maar deden me ook denken aan wat in het derde seizoen van The Walking Dead onderzocht wordt in Woodbury: zit er nog iets van de oorspronkelijke persoon in ’n zombie..?
Als R met wat andere zombies honger krijgt vertrekken ze richting één van de weinige zo niet enige plek waar vers mensenvlees te vinden is, en daar ontmoet hij Julie; niet toevallig de dochter van de rechtlijnige en harde leider van de overgebleven mensen. Dat hij haar niet meteen opvreet heeft niet zo’n simpele reden als je in ’n Twilight-film zou verwachten, en natuurlijk hadden de makers nog veel meer kunnen spelen met z’n onbedwingbare honger naar mensenvlees, maar zoals ik al zei: ik was zeer aangenaam verrast door de leuke balans die hierin gevonden wordt.
80’ies gevoel
Nee, meer ga ik niet over het verhaal vertellen. Ten eerste wordt deze recensie dan veel te lang, maar daarnaast wil ik de verrassing van deze variatie op de zombie-hype niet wegnemen voor je. Misschien is het grootste compliment dat ik de film wel kan maken dat het deze frisse kijk op het zombie-genre combineert met ’n beetje een 80’ies feeling. Zowel qua structuur, schaamteloze romantiek, muziekkeuze en ook qua eenvoudige moraliteit. Natuurlijk is die vrij makkelijk af te zeiken is als je ’n cynicus bent, maar ik vond het goed werken. Waar veel filmmakers denken dat ze ook verhaaltechnisch steeds extremer moeten gaan, en steeds nieuwere en vettere dingen moeten blijven verzinnen, blijkt wederom dat een klein verhaaltje dat goed wordt gebracht vaak veel beter werkt. Want maken we alles misschien niet veel moeilijker dan het is..??
Shakespeare (spoiler alertje)
En als je gaat zoeken is er misschien nog wel meer zinnigs/diepers over deze film te zeggen. Mogelijk dat het zo simpel is dat liefde alles kan overwinnen, maar misschien ook dat de oplossing van veel van onze problemen meer in ons hart te vinden is dan in ons hoofd. Of in elk geval dat onze ratio in dienst zou moeten staan van ons ‘hart’, en niet andersom. Zeker in ’n tijd waarin de rationaliteit veel van de magie in ons leven wil/moet verklaren voel je dat de schrijver van dit verhaal mogelijk net zo’n romantische nerd is als ik me wel eens voel…
Mogelijk dat dat ook de reden is dat Warm Bodies ’n vrij duidelijke maar lichte link bevat naar één van Shakespeare’s beroemdste verhalen. En als je gaat zoeken kun je ook vele connecties met dat verhaal maken, wat de film ’n extra leuk puzzellaagje geeft. Maar ga hier, net zoals op eerdergenoemde ‘diepte’, niet al te serieus op in, want de film wil nergens veel meer zijn dan entertainment. Maar misschien zijn het wel die kleine dingetjes die ik hierboven beschreven heb die ervoor zorgden dat de film me ook qua vermaak (veel) meer verraste dan ik verwachtte…
Cast
Naast het broertje van James Franco en Analeigh Tiptons aparte voorkomen (je zult haar direct herkennen als je Crazy, Stupid, Love. en/of Damsels in Distress gezien hebt) zie je dat John Malkovich als Julie’s vader zichtbaar voor z’n plezier mee deed. Hij houdt zich wel wat in, maar dat is waarschijnlijk verstandig, omdat het verhaal al redelijk out there is. Rob – Cedar Rapids, Hot Tub Time Machine – Corddry toont z’n vrij grote komische bijrol-talent, maar de hoofdrollen zijn weggelegd voor de frisse maar niet over-the-top-en-dus-niet-onbereikbaar-aanvoelde Teresa – Take Me Home Tonight – Palmer en Nicholas Hoult. Hoult toont wederom aan dat ie z’n doorbraakrol als jochie in About a Boy allang ontgroeid is, want je kon ‘m eerder al zien in A Single Man, Clash of the Titans, als Hank McCoy/Beast in X-Men: First Class en recentelijk nog in de hoofdrol in Jack the Giant Slayer…
Final credits
Ik kan nog wel wat kritiek hebben op die doorgeslagen zombies genaamd “bonies“, die er CGI-technisch niet echt geweldig uit zien, maar verder heb ik weinig aan te merken op deze film. Niet dat het de beste film van het jaar is, maar bij het zien van de poster dacht ik nog: “Oeh, weer één in de lijn van Twilight en The Host..?“, maar dat is het zeker niet. Na het zien van de trailer wist ik eigenlijk al dat deze wel eens zou kunnen verrassen, en dat deed ie gelukkig dus ook..!
Maar nu stop ik met typen, want ik wordt alsmaar enthousiaster, en daarin schuilt natuurlijk ook het gevaar dat ik jouw verwachten wel iets té hoog ga maken. Gewoon lekker vermaak, verteld vanuit ’n ongewoon perspectief, met ’n soms wat letterlijk klassieke verhaallijn, maar vooral gewoon lekker qua tempo én balans…