Stand Up Guys (2012)
Ik zag Stand Up Guys al zeker een maand geleden, maar was nog niet aan deze recensie toegekomen, mede omdat de film slechts een beperkte bioscooprelease kreeg in Nederland. Iets wat ik wel kan begrijpen, want het is helaas niet de geweldige film geworden die je mogelijk verwacht.
Maar iedere filmfreak zal een film waarin Al Pacino, Christopher Walken en Alan Arkin voor het eerst samen in te zien zijn natuurlijk moeten zien. En zie het als niet meer dan een vermakelijk tussendoortje en je zult echt wel genieten, ook van het zichtbare genot dat de mannen op de set hebben gehad…
Het verhaal
Val (Pacino) heeft 28 jaar vastgezeten voor een overval. Bij de overval ging echter iets mis, waardoor de lokale crime boss (gespeeld door Mark Margolis, waarbij ik nog altijd direct aan Requiem for a Dream moet denken) een nog vrijwel niet te vereffenen rekening heeft open staan bij Val. En daarom heeft hij Doc (Walken) de opdracht gegeven om Val om te leggen. Feit wil echter dat Val en Doc ook erg goede vrienden zijn. Maar ze zitten allebei al zo lang in het vak dat ze beiden weten dat de rekening vereffend moet worden, ondanks hun innemende vriendschap. Voordat dát gebeurt besluiten ze echter nog één nacht van drank, vrouwen, viagra en kwajongensstreken te beleven, waarbij ze ook zeker hun oude vriend Hirsch (Arkin) willen betrekken…
Gemiste kans..?
Het verhaal heeft wel wat meer om het lijf, maar als je er kritisch naar gaat kijken, dan zie je de tekortkomingen van beginnend scenarist Noah Haidle, maar ook van actor-turned-director Fisher Stevens, best duidelijk. Het is vooral de balans die wat ver te zoeken is. Zo worden er teveel flauwe grapjes gemaakt over hun leeftijd en voelt de hyperactiviteit van Val ergens wel tragisch-komisch aan, maar heb ik een beetje het gevoel dat de makers niet precies wisten wat ze hier meer mee hadden kunnen doen. Daarnaast is het contrast met de loner die Chris Walken speelt interessant, zeker omdat zijn karakter wel degelijk een paar mooie scènes heeft, vooral in het lokale restaurantje waar hij elke ochtend z’n vaste ritueel heeft. Maar ook daar lijken ze niet door te hebben hoe ‘mooi’ dat karakter had kunnen zijn.
En ergens krijg ik dan het gevoel dat grootheden als Pacino en Walken wel degelijk de potentie van hun karakters zagen, maar dat de schrijver en vooral regisseur er toch ook een iets te luchtige komedie van wilden maken, en daar gaat het toch wel wat mis, als je kritisch bent…
Final credits
En daarmee ben ik toch vrij snel aan het eind van deze recensie gekomen. Ondanks dat ik ‘m dus al een tijdje geleden gezien heb, moet ik wel toegeven dat ik me de film nog een stuk beter herinner dan ik had verwacht. Stand Up Guys is zo’n film die deels valt of staat bij je verwachtingen, en met zo’n cast zullen die natuurlijk torenhoog zijn. Ik hoop dat ik jouw verwachtingen wat heb weten te temperen, want dan is het best genieten van een hyperactieve en over-zelfverzekerde Al Pacino, die graag achter de vrouwtjes aan zit, maar daar inmiddels wel viagra voor nodig heeft. Of van z’n oude vriend en partner in crime die nogal in conflict komt met zichzelf…
Maar helaas, het is dus niet de film geworden waar velen vooraf op hoopten. Daarnaast heeft regisseur Stevens zichzelf misschien ook wel ietwat in z’n voet geschoten door te melden dat hij echt een soort van 70’ies crime-komedie wilde maken. Zeker in combinatie met het “They don’t make ‘em like they used to.” op de poster kan ik daar een lullige/cynische reactie op geven, maar daarvoor heb ik toch ook net weer genoeg genoten van dit (te makkelijke) tussendoortje. Dus laat ik dat niet doen…
Nee, een échte 70s film is het zeker niet. Maar, wel een fijne throw-back. Hij is vergelijkbaar met films als Mikey & Nicky ('73), Freebie And The Bean ('74), The Outfit ('73), en een snufje The Heart Is A Lonely Hunter ('68). Stand Up Guys leunt op de karakters en menselijkheid; vol gebreken, pathos en vergane glorie dwalen zij door het leven, gevangen door oude idealen, geplaatst in een wereld die hen heeft ingehaald. Hierin (her)vinden zij zichzelf in de vorm van loyaliteit en eer, op een semi-tragische wijze. Prachtig!
Het zou wel heel vet zijn als ze de film dan bewust dat "wannabe"-gevoel hebben gegeven, maar ik vrees er toch wat voor, omdat Stevens in 'n interview ergens zei dat hij echt 'n 70'ies film wilde maken. Maar charme heeft de film wel degelijk. Denk ook wel dat het met zulke acteurs meer moeite had gekost om dat er niet in te krijgen dan wel… ;)
Voor mij was hij wel helemaal waar ik op hoopte. Maar dat is wellicht je punt, wat betreft het feit dat je verwachtingen de film maken of breken. Maar, ik bedoel het dus wel positief. Ik hoopte op een kleine charmante film, over vergane glorie, vriendschap, ouderdom en vooral veel Pacino-Walken pareltjes. I got it. Loved it!