Star Trek Into Darkness (2013)
Allereerst: ik ben geen trekkie, dus me pissig maken om de veranderingen die J.J. Abrams heeft doorgevoerd in het ‘alternatieve’ universum waar zijn Star Trek-franchise zich afspeelt, die deren mij niet. Ik houd wel van Abrams’ vrij simpele popcorn-entertainment, maar moet ook zeker toegeven dat ik na Star Trek Into Darkness lang niet zo weggeblazen was als na het eerste deel van zijn reboot. Maar vermakelijk is ie zeker, met vooral gruwelijk veel heftige actie. Misschien wel iets té veel…
Het verhaal
Jim Kirk (Chris Pine) is nog altijd die recalcitrante en veel te jonge kapitein van de USS Enterprise. In de prachtig kleurrijke openingsscène wordt z’n sterk gegroeide band met Spock (Zachary Quinto) getoond, maar tevens z’n lak aan de regels van Starfleet. Een degradatie is het gevolg, maar iedereen die de trailer gezien heeft weet dat Starfleet nogal snel daarna wordt aangevallen door iemand van binnenuit (Benedict Cumberbatch), en dan voel je op je sloffen aan dat Kirk wel weer in ere zal worden hersteld, om zo samen met z’n trouwe crew achter deze John Harrison aan te gaan. Harrisons motivatie laat Kirk echter niet ongemoeid, en daar hoopte ik even dat er zelfs iets van scherpte richting bijvoorbeeld de Amerikaanse military industrial complex zou zitten, en ontwikkelingen in deze film kun je ook wel ietwat over ontwikkelingen in het Amerikaanse overheid/militaire apparaat plaatsen en aardig wat overeenkomsten zien, maar Abrams kiest toch meer voor dikke vette actie dan voor het écht iets zeggen. Al moet ik toegeven dat m’n gedachten hierover nog niet helemaal tot stilstand zijn gekomen. En dat bedoel ik als een compliment…
Het is natuurlijk Abrams’ goed recht hoor, om van Star Trek puur popcornvermaak te maken. Al vind ik het wat apart dat Abrams wel degelijk links legt naar de serie (en films) van weleer, zover zelfs dat ik me afvroeg of hij deze film vooral voor trekkies heeft gemaakt, maar gezien de discussies op IMDb lijkt dat hem niet helemaal in dank te worden afgenomen, juist door de die hard-fans van de door Gene Roddenberry gecreëerde wereld. Al is het overgrote deel van het IMDb-publiek erg onder de indruk geweest, want de film is (voorlopig althans) behoorlijk hard in de top 250 van beste films ooit beland…
Cast
Benedict Cumberbatch, die ik enkel kende van een optreden in de Graham Norton-show, weet wel een veel betere tegenstander neer te zetten dan Eric Bana in Abrams eerste Star Trek-film. En ondanks z’n nogal ‘vuile’ blik weet hij je toch aan het twijfelen te brengen inzake z’n motivatie, wat de film lange tijd een stuk interessanter maakt dan ik had verwacht. Daarnaast voelen Pine, Quinto, Simon Pegg (als Scotty), Karl Urban (in z’n sullige rol als Bones, compleet tegen z’n ‘normale’ rollen als bad guy in) en Zoe Saldana (als Uhuru) zich zeer zichtbaar gruwelijk op hun gemak in hun rol, wat natuurlijk ook de verdienste van regisseur Abrams is. Maar mogelijk komt dat ook doordat de karakters misschien niet al te complex zijn neergezet en het daardoor voor de acteurs ook wat ‘makkelijker’ is om hun rol te spelen. Ook al vond ik de relatie tussen Spock en Uhuru nergens écht sprankelend, in die mate zelfs dat ik verwachtte dat Kirk wel z’n move richting Uhura zou maken, ware het niet dat hij flink werd afgeleid door Alice Eve in haar ondergoed. Omdat het zo’n mooi plaatje oplevert durf ik het bijna niet te vragen, maar wat deed dat shot in deze film? Was dat een beetje nerd-teasing of zo..?
Final credits
Nou, ondanks de grote hoeveelheid entertainment ben ik niet onverdeeld positief over deze film. Toch verdient Abrams zeker credit voor de grootsheid en gedurfdheid van deze productie, die niet zomaar voor de makkelijkste weg heeft gekozen, zoals de laatste jaren zo vaak gebeurt met sequels. Hij streeft wel naar de grandeur van bijvoorbeeld Steven Spielberg, maar in tegenstelling tot bij z’n ‘E.T.-ode’ Super 8, voelde ik me tijdens Star Trek Into Darkness eigenlijk geen enkel moment emotioneel écht betrokken. Dat kan komen doordat ik de afhandeling van het emotionele einde helaas al van zeer ver aan zag komen, doordat het filosofische van de originele serie zo goed als volledig ontbreekt, of doordat ik ‘m wat vermoeid in een nachtvoorstelling zag, maar ergens ben ik bang dat Abrams toch net teveel nadruk heeft gelegd op de overweldigende actie en prachtige CGI-omgeving, en daardoor wat minder moeite heeft genomen om ons echt mee te voeren, zoals dat in de originele serie wel gebeurde.
En dan is z’n uitspraak bij Jon Stewart laatst helaas ook wat veelzeggend: “It always felt too philosophical to me.” Mogelijk vat hij daar veel van mijn kritiek zelf al mee samen…