Red 2 (2013)
Zoals Red in 2010 een flinke verrassing was, daar stelde dit bijna verplichte tweede deel ook zeker niet teleur. Al waren m’n verwachtingen vooraf niet al te hoog, ik kreeg wel exact de combinatie van actie en humor waar ik zin in had. En misschien kan Bruce Willis z’n Die Hard-franchise beter voorgoed inruilen voor deze, want Live Free or Die Hard en A Good Day to Die Hard hadden net zo goed door die ‘Luc-Besson-lopende-band-productiemaatschappij’ gemaakt kunnen worden (denk Transporter, Colombiana, Taken, Taken 2), terwijl deze Red-franchise gewoon lekker lopende actiekomedie biedt met voldoende zelfspot die wérkt en daardoor niet continu in herhaling hoeft te vallen.
Al mist dit tweede deel natuurlijk wel de originaliteit van de eerste, maar dat is zo’n open deur…
Het verhaal
Frank (Willis) en Sarah (Marie-Louise Parker) proberen een zo normaal mogelijk leven te leiden, iets waar ze beiden overigens behoorlijk moeite mee hebben, totdat Marvin (John Malkovich) ten tonele verschijnt. Hij vraagt Frank om hem te helpen één of ander nucleair wapen uit de Koude Oorlog mee op te sporen, maar dat past niet in Franks amechtige plannen om Sarah te beschermen van z’n voormalige leven. Niet veel later ontploft Marvins auto echter (het zal geen spoiler zijn dat hij niet zo dood is als ie lijkt), waarna Frank nogal hardhandig wordt ondervraagd over project Nachtschaduw, wat de codenaam van het naar Moskou gesmokkelde wapen was.
Natuurlijk knalt de poep al vrij snel tegen de spreekwoordelijke ventilator en moeten Frank, Marvin (daar is ie weer) en een iets te enthousiaste Sarah het heft toch maar in eigen hand nemen, om niet alleen hun naam te zuiveren, maar ook om de gruwelijke dood van een paar miljoen mensen te voorkomen. Daarin worden ze niet alleen tegengewerkt door voormalig vriendin Victoria (Helen Mirren) en Franks ex Katja (Catherine Zeta-Jones), maar ook door de schijnbaar beste huurmoordenaar ter wereld, de Koreaan Han (Byung-hun Lee, van o.a. G.I. Joe: Retaliation en I Saw the Devil). En dan heb ik Anthony Hopkins nog eens niet genoemd…
Mierenneuken
Misschien moet ik hier ook stoppen met schrijven. Ik merk dat hoe meer ik typ, en hoe langer ik nadenk over deze film, des te meer kritiek ik erop zou kunnen hebben. Maar ik heb eigenlijk best hard genoten van de reis door Londen, Parijs, Moskou en weer Londen die onze helden ondernemen. En als ik nu ga zoeken naar kritische noten, dan zal ik die ook best wel vinden. Bijvoorbeeld dat het aantal bad guys in een bepaalde scène gewoon niet klopt, maar dan ga ik mierenneuken bij een film die met ontzettend veel plezier lijkt te zijn gemaakt. Want dát straalt namelijk ook van het scherm, dat de humor in de film mogelijk maar een slap aftreksel was van de fun die de behoorlijk indrukwekkende cast op de set heeft gehad.
Grote topcast
Marie-Louise Parker, die ik pas echt ontdekte in de serie Weeds, heeft niet alleen een veel grotere rol dan in het eerste deel, ze steelt de show nu ook behoorlijk. Ze is een goede match voor Willis en qua komische noot strijdt ze stevig met Malkovich. Daarbij wint ze de strijd met Catharine Zeta-Jones inzake Franks gunsten gelukkig ook. Al moet ik toegeven dat ik de reguliere irritatie die ik altijd direct voel bij het zien van mevrouw Zeta-Jones nu vrijwel niet voelde. Maar haar rol is ook niet zo heel groot.
Dame Helen Mirren blijft een geweldig voorbeeld voor alle ouder wordende vrouwen, en ik hoop dat die leuke grap over haar meest gelauwerde (andere) rol mede door haar zelf is bedacht, want dan heb ik nog meer respect voor haar. Daarnaast heb ik Anthony Hopkins heel lang niet zó in z’n element gezien en speelt Brian Cox precies zo’n rol die Rade – Taken 2, Snatch – Serbedzija normaliter speelt, dus het is helemaal niet zo gek dat ik die twee wel eens door elkaar haal.
Final credits
Yes, ook deze tweede verfilming van de graphic novel van DC Comics biedt weer een goede combinatie van actie en humor, maar zorg dat je verwachtingen niet al te hooggespannen zijn. Een meer dan vermakelijk en goed gemaakt tussendoortje, die met zo’n topcast natuurlijk ook vrijwel niet mis kan gaan. En doordat er verdacht veel kids in de zaal zaten waar ik ‘m zag, terwijl de film toch voor 12 jaar en ouder is (let men bij Pathé niet meer echt op?), ontdekte ik dat ie het ook zeker bij dat jeugdige publiek goed deed. Ik hoorde hun jeugdige enthousiasme namelijk vrijwel de gehele film door, en dat maakte m’n beleving mogelijk nog wat positiever.
In elk geval levendiger…