Repo Men (2010)
De slechte recensies ten spijt dacht ik afgelopen dinsdag nog: “Hopelijk is deze film gewoon net iets te ongewoon voor ’t grote publiek en de recensenten, dus ik ga wél naar de sneak.” Ik moet zeggen: ik heb nooit gedacht aan weglopen, maar eigenlijk is Repo Men toch wel een flinke teleurstelling. Zeker als je in de cast Liev – Everything is Illuminated-regisseur – Schreiber, Forest Whitaker, Alice – City of God – Braga en Jude Law tegenkomt. Maar helaas…
Natuurlijk: de premisse van de film is belachelijk. In de nabije toekomst kun je ‘on credit’ kunstmatige organen kopen. Misschien is de urgentie van het vertellen van dit verhaal na Obama’s nieuwe zorgwet ook wel grotendeels weggevallen, maar in deze film moet je het maar gewoon geloven dat een normaal gezin een nieuwe lever kan betalen voor zo’n zes ton (aan dollars, dat dan nog wel). Als je echter drie maanden achterloopt met je betalingen, dan komen de ‘reposession mannen’ het orgaan terughalen. Dat ze je daarbij voor dood achterlaten is PR-technisch natuurlijk niet zo handig, dus dat gebeurt veelal in donkere scènes en zo.
Nee, dit is geen goede film. Verre van dat. Ondanks het ongeloofwaardige gegeven had het echter wél een goede en scherpe film kunnen zijn. Een film over leven op een creditkaart en het kunstmatig laten dromen van mensen met een hersenbeschadiging (het nieuwste product van het bedrijf achter de kunstmatige organen) biedt echt wel aanknopingspunten. En wat te denken van een ‘repo man’ die na het zelf krijgen van een kunsthart ineens wél principiële bezwaren krijgt, alsof zijn eigen hart rot was, en het nieuwe ervoor zorgt dat hij weer in contact komt met z’n menselijkheid…?
Nee, niet gaan zoeken naar iets wat er niet in zit. Repo Men is gewoon mislukt.