The Heat (2013)
In het kort: The Heat is een stuk leuker dan Identity Thief en zo’n beetje alle komedies waarin ik Sandra Bullock ooit gezien heb. Maar The Heat is ook de nieuwe van Paul Feig, die twee jaar geleden internationale faam behaalde met het geweldige Bridesmaids.
En zó leuk is The Heat (bij lange na?) niet. Dat is geen schande, en veel van de humor in The Heat werkt ook erg goed, maar je voelt wel dat schrijfster Katie Dippold vooral/enkel ervaring heeft met TV-series, waarbij sketches en fijne dialogen mogelijk belangrijk zijn dan een goed afgerond en samenhangend verhaal…
Het verhaal
Mogelijk dat The Heat daarom niet alleen iets van een ratjetoe is, maar qua opzet vrij standaard en eigenlijk gewoon letterlijk gekopieerd van welke buddy-cop actiefilm uit de jaren 80 dan ook. Met dát verschil dat onze buddies nu twee dames zijn, die zich elk op hun eigen manier staande weten te houden in de machowereld van de politiecops…
Bullock speelt FBI’s special agent Ashburn, strak in het pak en al haar mannelijke collega’s (en een drugshond) altijd net een stapje voor. Omdat ze dit echter nogal duidelijk wil laten blijken (de reden hierachter wordt wel aangehaald, wat best wat diepgang op had kunnen leveren, maar daar kiest men hier niet voor), is ze niet echt geliefd onder haar collega’s. Vandaar ook dat haar baas wat terughoudend is om haar die felbegeerde promotie te geven. Maar mogelijk als ze vanuit New York naar Boston vertrekt om daar een beruchte drugsbaas op te pakken, dat die promotie wel besproken kan worden…
Melissa McCarthy’s introductie als harde Bostoniaanse (?) straatagente Mullins volgt net zo goed de regels van het “Hoe introduceer ik karakters in een film?“-handboek. Maar dat is helemaal niet zo erg, zeker niet omdat ze met haar voorkomen en grove tong vrij hilarisch is om naar te kijken. Daarnaast voel je altijd dat er iets van tragiek onder haar rollen zit, wat hier extra wordt versterkt (en ingewreven) door haar Iers-Amerikaanse familie, waarin vooral voormalig SNL-castlid Jane Curtin opvalt, maar naast Michael Rapaport mij persoonlijk ook Nathan Corddry (toevallig ook de broer van Rob – Old School, Warm Bodies – Corddry), die ik ken uit het hier helaas nooit vertoonde Studio 60 on the Sunset Strip (TV-serie, geschreven door Aaron – The Newsroom – Sorkin, en dus een aanrader!).
Kritiek
Dat ik niet meer over het verhaal vertel komt doordat dit aan de ene kant ook niet zo belangrijk is, maar aan de andere kant ook weinig verrassends biedt. Het zijn allemaal wat onsamenhangende sketches op het politiebureau, in een verhoorkamer, natuurlijk ook met veel drank op in een bar, bij Mullins thuis, et cetera. En slecht is het nergens, maar het is te onsamenhangend. De reden hiervoor is dat schrijfster Dippold ook de schrijfster is van bijvoorbeeld het erg grappige Parks and Recreation (nu op Comedy Central), en met afleveringen van 22 minuten lengte heeft ze (daar in elk geval) nooit een verhaal van anderhalf uur lang voor hoeven te schrijven. En dat dat toch wel iets anders is blijkt uit The Heat.
Final credits
Toch wil ik niet al te negatief eindigen, want ik heb zeker wel genoten en best vaak gelachen. De chemie tussen Bullock en McCarthy is er wel degelijk, al moet die verhaaltechnisch ook even op gang komen. Daarnaast is het genre wat achterhaald (voor de mannelijke variant althans) en zijn de begincredits nogal geïnspireerd (lees: “gejat”) van de blaxploitation-films uit de jaren 70. Maar dat vrouwen net zo grof konden zijn als mannen, dat wisten we door Bridesmaids al. En natuurlijk mag dat vaker herhaald worden, maar al je het naast de nogal hoge lat legt die Kristen Wiig met het scenario van Bridesmaids heeft gelegd, dan is het geen eerlijke strijd natuurlijk.
Al zijn de grove dialogen wel erg grappig, goed geschreven, en levert die Iers-Amerikaanse familie Mullins een paar geweldige wisecracks af, ook tussen de regels door…