Pain & Gain (2013)

Voordat ik Pain & Gain had gezien hoorde ik iemand al heel dramatisch zeggen dat hij ervan baalde dat hij de twee uur die hij in deze film had gestoken nooit meer terug kon krijgen. Nu had ik na afloop van deze nieuwe van Michael Bay niet exact dezelfde gedachte, maar halverwege vroeg ik me wel af of ik niet beter weg kon lopen bij deze compleet lege en oppervlakkige film. Want Pain & Gain is echt zeer mislukt, ondanks alle opgeblazen spieren, oververzadigde Miami-art deco en pogingen om met gevatte oneliners iets van satire te brengen.
En ach, Jolanthe toch…

Het verhaal
Ja, want Bay precies met deze film wil weet ik niet. Hij vertelt in elk geval een verhaal dat gebaseerd is op waargebeurde feiten, halverwege de jaren 90 van de vorige eeuw. Een stel steroïden-spuitende bodybuilders (Mark Wahlberg en Anthony Mackie) is hun saaie levens zat en wil niet de rest van hun levens slijten in enkel een kort sportbroekje, sparringspartner zijn voor andere spierbundels in de sportschool. Daniel Lugo (Wahlberg) vindt dat hij net als Tony Montana het succes gewoon moet kunnen nemen op het moment dat hij dat wil, en als er een irritante zakenman (Tony Shalhoub) lid wordt bij de sportschool en wel heel graag toont hoe geweldig hij zou zijn als ontvoeringsslachtoffer, dan is het zaadje snel geplant. Met de komst van spierbundel Paul (Dwayne – The Rock – Johnson) is het criminele trio compleet, en dan start de ontvoering en de pogingen om hem z’n geld afhandig te maken. Maar dan gaat het wat mis, zeker als blijkt dat ze hem beter kunnen doden, willen ze ooit uit handen van de politie blijven…

Onbalans
Maar zoals ik al zei: wat wil Bay met deze film? Wil hij een satire maken, met gitzwarte humor, vermengd met wat geweld? Of wil hij een mega-grove misdaadthriller maken, waarin af en toe de spanning wordt gebroken met een grapje/oneliner? Dat dit mij niet duidelijk is heeft natuurlijk de reden dat het gewoon geen seconde werkt. De eerste helft van de film vroeg ik me een paar keer af wanneer één van de hoofdrolspelers een keer de camera in zou kijken en een knipoog zou geven. Zo van: “Ik hoop dat je dit nergens serieus neemt, want wij zitten echt overal een flinke schep zout op te gooien“. Maar dat gebeurt niet: de film is gewoon echt zo slecht. De tweede helft wordt het best wat grover, en harder, maar ook daarin lijkt Bay niet meer te willen dan een enkele keer even wat shockeren, om te laten zien dat ie dat ook gefilmd kan krijgen. Maar ook hier weer: het interesseerde me echt zo goed als niets…

Bay vs. Emmerich
Michael Bay was ooit een best interessante popcorn-filmmaker. Bad Boys en The Rock behoren in hun genre nog altijd tot de wat betere films van de jaren 90. Na het tegenvallende Pearl Harbor leek hij nog even iets interessants te doen met The Island, maar na de Transformers-franchise (die schijnbaar toch nog niet voorbij is!!??) was z’n krediet eigenlijk wel al op. Pain & Gain is in dat licht gewoon de volgende stap in het afglijden van z’n carrière. En dat brengt me op het volgende: Ronald – Independence Day, White House Down – Emmerich sprak ooit z’n bewondering uit voor Bay, nadat het gerucht de ronde ging dat Bay nogal eens een klootzak op de set kon zijn. “Als hij 80 miljoen verdient met één film, dan mag je dat toch ook wel zijn?“, aldus Emmerich, die nog altijd prat gaat op het feit dat hij als enige student aan de Duitse filmacademie films van Fassbinder maar saai en stom vond. Maar het opmerkelijke hiervan is dat ik, ondanks z’n onvermogen om kwaliteit te herkennen, inmiddels moet toegeven dat Emmerich dit soort stompzinnige films beter maakt dan Bay. Zo zag ik White House Down al eerder (recensie volgt nog), en ondanks dat ik genoeg aan te merken heb op die film: in het ‘stoere-films-voor-puber-jochies’-genre is die een stuk beter dan Pain & Gain…

Final credits
Oppervlakkigheid en leegheid kunnen een functie hebben in film (zie bijvoorbeeld Spring Breakers of The Bling Ring), maar ben bang dat Michael Bay daar geen nanoseconde over heeft nagedacht. Misschien heeft ie ’t vernuft of de intelligentie niet om hierover na te denken, maar waarschijnlijker is dat hij gewoon wederom een simpele actie-misdaad-komedie-thriller wilde maken, zoals hem dat met Bad Boys ooit wel lukte. Maar die film bevatte hoofdkarakters waarmee je wél iets van mee wilde gaan. Hier switcht ie zoveel tussen de verschillende perspectieven van de verschillende karakters dat je ten eerste nóg minder een band opbouwt met deze karakters, maar ten tweede is Pain & Gain door deze switches volledig onnodig dus meer dan twee uur lang geworden.
En inderdaad: dat zijn twee uur die je nooit meer terug kunt krijgen…

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt1980209