Wrong (2012)
Wrong is eigenlijk een soort stonede fantasie over een man in wiens leven zo’n beetje alles mis gaat en die vele gesprekken voert die eigenlijk veel te saai zijn maar nét genoeg weirdness bevatten dat je aandacht er toch bij blijft. En dat is knapper dan je denkt. Daarnaast is Wrong ook de nieuwste van Quentin Dupieux, die je mogelijk onder z’n muziek-artiestennaam Mr. Oizo kent, maar die na het nog raardere Rubber mij wederom verraste met een film die me ook af en toe aan David Lynch deed denken. Maar dan wel een David Lynch die zo stoned is als een garnaal…
Het verhaal
Dolph Springer (Jack Plotnick) is de man waar ik het hierboven over had. Als op een dag z’n hond Paul is verdwenen is z’n leven eigenlijk helemaal aan gort. Gedurende de film kom je namelijk achter wat andere zaken die niet zo geweldig lopen in z’n leven, terwijl hij toch ook een geweldig gesprek voert met een meisje van een pizzabezorglijn. Maar ook daar gaat iets mis, net zoals het op z’n werk al langer mis gaat en z’n geliefde palmboom ook ineens ‘verdwenen’ is. Maar eigenlijk maakt dat Dolph allemaal weinig uit, want z’n aandacht gaat vooral naar z’n vermiste hondje.
Als hij een mysterieuze brief ontvangt besluit hij het nummer erop te bellen, en al snel blijkt dat er een soort van ideologische sekte achter de verdwijning van z’n hondje zit. Maar de leider, Master Chang (William – The Lone Ranger – Fichtner), verkoopt ook zelf-hulp-hoe-met-honden-om-te-gaan-boeken, dus hoe zuiver zijn motieven zijn weet je ook niet echt. Maar de ideologie achter de ontvoering van Paul is dan weer net interessant genoeg om de film verder te dragen. Terwijl er ondertussen natuurlijk nog genoeg mis blijft gaan in het leven van Dolph, die alles met een heerlijke gelatenheid ondergaat…
Thematiek
Waar Dupieux bij Rubber nog in alle toonaarden ontkende dat er ook maar iets van diepgang zat in die film over een autoband die in de woestijn tot leven komt en zich uiteindelijk een weg baant naar Hollywood, daar leverde die film mij nog een bevredigende interpretatie op. Wrong heeft dan wel een veel gemakkelijkere premisse, maar het is ook meer een droogkomisch en bij vlagen super-grappig slice of life-verhaal. En hoeveel tegenslag kun je hebben voordat je écht zelf actie onderneemt..?
Zeer aparte mix
Dupieux combineert de schijnbare doelloosheid van het mumblecore-genre met een Lynch-achtige weirdness en droogkomisch dialogen die precies goed blijven hangen tussen saai en interessant, tussen ongemakkelijk en ‘lief’. De Lynch-link zit ‘m overigens grotendeels in de muziekkeuze (niet in thematiek of diepgang), waarvoor Dupieux voor een deel z’n alter ego Mr. Oizo de credits geeft.
Final credits
Ik begrijp het heel goed als je helemaal niks kunt met deze film. Ik bleef echter lekker mee gaan in Dolphs aparte wereld, ook al lijkt de film geen einddoel te hebben en zien we slechts een paar dagen uit z’n leven. Qua film is ie iets toegankelijker dan Rubber, maar als ik dan weer terugdenk aan Dolphs werkplek – een ironisch soort reisbureau? – dan valt het met die toegankelijkheid ook wel weer mee. Het is meer het onderwerp dat wat ‘makkelijker’ is: een man die z’n hond kwijt is vs. een autoband die tot leven komt.
Maar weet je: misschien moet je de film niet nuchter kijken, want heb ’t gevoel dat de makers dat bij het bedenken van de film ook niet echt waren.
En die appetijtelijke Alexis Dziena (het pizzabezorglijnmeisje) herken je mogelijk uit Jim Jarmush’ Broken Flowers, waar ze als Lolita het hoofd van Bill Murray bijna op hol liet slaan…