Odd Thomas (2013)
Dat het bijvoeglijk naamwoord “odd” op Thomas van toepassing is, dat is vrij snel duidelijk. Wat iets langer duurt, is door hebben wat voor film Odd Thomas is. Want op de film zelf is dat bijvoeglijk naamwoord mogelijk nog wel meer van toepassing, want is het nou een lichtelijk horror-avontuur, een bovennatuurlijke thriller of een komedie? Of zal ik me maar aan IMDbs genreaanduiding houden en het een mysterieuze thriller noemen..?
Stephen – The Mummy-franchise – Sommers heeft het boek van Dean Koontz echter niet geheel bevredigend naar het witte doek weten te brengen, want een bioscooprelease in Nederland is op het laatste moment gecanceld…
Het verhaal
Thomas (Anton – Star Trek Into Darkness – Yelchin) heeft nogal last van een irritant soort helderziendheid. Zoals hij zelf in voice-over zegt: “I may see dead people, but then, by God, I do something about it.” En naast doden ziet hij, vlak voordat er iets heftigs gaat gebeuren, duistere demonen opduiken. Hoe meer demonen, die schijnbaar leven van angst, pijn en terreur, hoe heftiger de gebeurtenissen die plaats gaan vinden. Maar omdat hij er al z’n hele leven ‘last’ van heeft, heeft hij zich ook een beetje ontwikkeld tot een soort superheld, die vaak op de juiste plek is om bad guys te stoppen, tegen te houden, of zo lang onder bedwang te houden dat z’n bevriende politie-chief Porter (Willem Dafoe) de crimineel in kan rekenen. Ondertussen is hij ook al z’n hele leven verliefd op Stormy Llewellyn (Addison Timlin), en zij ook op hem, mede omdat een zigeunervrouwtje op een kermis hen ooit vertelde dat ze voor eeuwig bij elkaar zouden blijven. Stormy blijkt ook aardig mee te doen/gaan in Thomas’ strapatsen, en omdat ze allebei in de service-industrie (lees: fastfoodketen of winkel) werken, levert dat een paar opmerkelijke gesprekken op, waar de klanten in mijn ogen net wat vaker hun wenkbrauwen bij hadden mogen fronzen.
Als er een onguur type bij Thomas’ fastfoodbaantje binnenloopt, vergezeld van tientallen demonen, dan is al snel duidelijk dat het verhaal rond deze viezerik het hoofdverhaal van de film zal gaan worden. Aan Thomas de taak om de waarschijnlijk hele heftige gebeurtenis die zal gaan plaatsvinden te voorkomen, en daarvoor heeft hij alle hulp nodig…
Unmarketable..?
Odd Thomas doet z’n naam dus zeker eer aan. Aan de andere kant: Stephen Sommers weet natuurlijk wel hoe je een blockbuster moet maken, dus het feit dat deze film de bioscoop niet haalde (ik zag ‘m wel in een bioscoop, maar dan in een sneak preview) zegt wel iets over de marketability van de film. Want waar het boek zich schijnbaar vooral focust op het bovennatuurlijke, daar wordt er door de acteurs een mix van wijsneuzerige oneliners en humor gebracht, die bij vlagen zeker wel vermakelijk is, maar uiteindelijk het geheel toch wat in onbalans brengt. Alhoewel het einde van de film dan weer best mooi is, als ik eerlijk ben…
Final credits
Zoals je ziet is m’n recensie waarschijnlijk net zo ‘onduidelijk’ als de richting waar de film heen wil. Ik heb me zeker wel vermaakt, en de film is ook stukken beter dan menig Hollywood-lopende-band-werk, maar ik ben bang dat als je Koontz’ boek kent je de film echt zult vinden tegenvallen. Ik ben wel lichtjes fan van Anton Yelchin, die ook al een behoorlijk gevarieerd oeuvre heeft opgebouwd, ondanks z’n pas 24-jarige leeftijd. Hij combineert een jongensachtige onschuld met een droogkomische uitstraling (zie z’n rol als Chekov in de Star Trek-reboots), en in deze film mag ie dat combineren met ook aardig wat actie, en dat gaat ‘m goed af.
Okay, vanwege Yelchins rol ben ik eruit: Odd Thomas krijgt een lichte voldoende, en zeker als je een makkelijke maar ook licht verrassende filmervaring wilt, dan raad ik ‘m toch wel aan…