De Ontmaagding van Eva van End (2012)

De Ontmaagding van Eva van End wordt door velen vergeleken met Todd Solondz’ Welcome to the Dollhouse, Wes Andersons The Royal Tenenbaums en zelfs met het werk van Van Warmerdam. Allereerst zijn dat natuurlijk helemaal geen verkeerde films/filmmakers om mee vergeleken te worden. Maar DOvEvE bevat genoeg authenticiteit en wat gedurfde scènes die ook écht Nederlands zijn, waardoor ik de film in elk geval behoorlijk goed vond. Naast grappig, pijnlijk en bij vlagen ook gewoon mooi. Of de film ook op Pasolini’s Theorema lijkt laat ik over aan de wat beter ingelezen filmkenners. Als ik mee zou doen in het vergelijken, dan zou ik melden dat ik DOvEvE aardig in lijn vind liggen met Spencer Sussers Hesher…

Het verhaal
Maar waarom vergelijken inderdaad? De Ontmaagding van Eva van End vertelt het verhaal van de familie Van End, waarvan Eva (Vivian Dierickx) het vrijwel onzichtbare lelijke eendje is. Als de vrijwel perfecte uitwisselingsstudent Veit (Rafael Gareisen) zoals afgesproken mee naar Eva’s huis komt om twee weken te logeren, was dat tot de rest van het gezin helemaal nog niet doorgedrongen, want wie let er nou op Eva..?

Langzaam wordt duidelijk dat Veits perfectie nogal wat teweegbrengt bij de verschillende gezinsleden, die allen met hun eigen problemen kampen. Eva wordt al snel verliefd, haar broer Manuel (Abe Dijkman) schopt overal tegenaan en ziet in Veit dan ook vooral een irritante “kutmof“, terwijl vader Evert (Ton Kas) wordt gegrepen door Veits betrokkenheid bij een Afrikaans jochie. Moeder Etty (Jacqueline Blom) en broer Erwin (Tomer Pawlicki) hebben zo hun eigen problemen, waarbij vooral Erwins rol nogal verrassend is, maar ik ga niet alles verklappen natuurlijk…

Gekunsteld?
Michiel ten Horn debuteert met deze film, terwijl hij een achtergrond heeft als animator. En mogelijk dat hij daarom wat meer in ‘stripvorm’ denkt, waarin de werkelijkheid wat minder ‘vast’ staat en hij dus wat makkelijker een licht magisch-realistische wereld weet te creëren. Want dat zal ook de reden zijn dat het acteren af en toe wat ‘groots’ was en sommige situaties mogelijk wat gekunsteld aanvoelen, zeker als je niet mee kunt gaan in die wereld waarin Eva haar plek moet zien te vinden. Mij lukte dat overigens met gemak, dus ondanks dat ik begrijp dat mensen hier kritiek op kunnen hebben, ben ik vooral blij met wederom een gedurfde Nederlandse film. Okay, je kent de thematiek dus wel uit andere films, maar er zit wel degelijk een Nederlandse draai aan.

Cast
Daarnaast beschikt Ten Horn over acteurs die wel erg goed in hun rol passen, waarbij vooral Ton Kas wederom opvalt, net als in Plan C en Matterhorn. Maar ook de broers van Eva tonen al snel dat hun er achter hun façade het één en ander niet klopt, iets wat bij de moeder nóg duidelijker is. En Veit wordt niet voor niets zo slick neergezet door de Oostenrijker Gareisen, want zijn perfectie doet je toch vrij direct denken aan iets metafysisch, een beetje vergelijkbaar met Joseph Gordon-Levitts rol in Hesher, alhoewel dat meer een soort ‘hardrock-engel’ was. Maar ook Veit lijkt de familie te bezoeken met een mogelijk ook hem wat onbekend doel, en dat is het mogelijke ‘redden’ van elk afzonderlijk familielid.
En dat Eva’s ‘wraak’ dan juist afwijkt van Dawns wraak in Welcome to the Dollhouse is geen zwaktebod, maar toont mogelijk juist haar mooiste karaktertrek…

Final credits
Ja, het is een behoorlijk goed jaar voor de Nederlandse film. Na De Wederopstanding van een Klootzak, Borgman en Wolf ben ik wederom stevig verrast door iets van eigen bodem. Maar ook deze film zal het grote publiek waarschijnlijk wat tegenstaan, maar dat zij dan maar zo. Eigenlijk is DOvEvE een verrassend coming-of-age verhaal, maar dan wel vol met rare scènes en meerdere weirde karakters, die uiteindelijk ook allemaal wel een plek hebben in de dramatische ontwikkeling van het titelpersonage…

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt2323264