Beware of Mr. Baker (2012)
Beware of Mr. Baker introduceerde me niet alleen tot één van de beste drummers aller tijden, maar toont ook dat waarschijnlijk de interessantste mensen precies die mensen zijn die hun leven lang een strijd voeren om te ‘overleven’, ondanks hun duidelijke gebreken. Waar je een persoon als Ginger Baker makkelijk kunt veroordelen vanwege z’n barbaarse agressie of grove drugsmisbruik, daar komt John Lydon (a.k.a. de Sex Pistols‘ Johnny Rotten) met een scherpe en vooral onverwachte nuancering.
Daarnaast zit Beware of Mr. Baker ook gewoon erg goed in elkaar, waardoor hij me op momenten stevig raakte. Maar de documentaire maakte me ook ‘ambitieus’ om sneller ‘verder’ te trekken om (nog) meer in het leven te staan en meer van de mogelijkheden te grijpen die op m’n weg komen…
Het verhaal
Regisseur Jay Bulger lulde zich ooit binnen bij Ginger Baker, om meer te weten te komen over z’n meer dan baanbrekende werk als drummer van supergroepen als Cream en Blind Faith. Al snel kwam hij erachter dat Baker nog altijd die heetgetemperde genen niet onder controle heeft, maar juist door hier niet direct een oordeel aan te verbinden weet Bulger toch het leven van Baker in het juiste daglicht te zetten. Wat volgt is een goed verteld en gestructureerd verhaal met een goede balans tussen journalistieke interviews en archiefmateriaal, tussen (ex-)familieleden en Baker zelf, met ook nog een geweldig toetje aan het einde. En dan is de eindconclusie dat die kerel – ondanks de “God is punishing me for my past wickedness by keeping me alive and in as much pain as he can.” op de poster – wel echt een gruwelijk interessant en intens leven heeft gehad.
Beware…
Maar de documentaire begint met een regisseur die door degene die hij interviewt op z’n neus wordt getikt met een wandelstok. En daar wordt direct een belangrijke toon gezet: ondanks z’n 73 jaar is Ginger Baker is nog altijd iemand om bij op je hoede te zijn. De titel van de documentaire komt ook van een bord dat Baker heeft geposteerd bij de ingang van z’n Zuid-Afrikaanse boerderij, waar het grootste deel van het ‘hedendaagse’ interview wordt gehouden. En doordat er zoveel drugs in z’n leven aanwezig was, plus het feit dat hij z’n agressie niet onder controle had (een familiekwaal?), zullen moraalridders zich mogelijk afvragen hoeveel Baker ‘meer’ had kunnen bereiken als hij niet z’n eigen grootste vijand was geweest. En daarop geeft Johnny Rotten zijn krachtige visie, wat voor mij al snel resulteerde in een gedachte aan Bill Hicks’ volgende quote: “…if you don’t believe drugs have done good things for us, do me a favor. Go home tonight. Take all your albums, all your tapes and all your CDs and burn them. ‘Cause you know what, the musicians that made all that great music that’s enhanced your lives throughout the years were rrreal fucking high on drugs.”
En die gedachte aan Hicks komt wel vaker voorbij, want dat Baker uit z’n “fucking heart” speelt is al direct duidelijk. Net voor de Tweede Wereldoorlog geboren verloor Baker z’n vader aan de oorlog, maar toen hij tijdens de bombardementen op Londen in de schuilkelder het machtige geluid van de ontploffingen hoorde kon hij niets anders doen dan daar ook schoonheid in te horen. Geweldig ook hoe Bulger het geluid van ontploffende bommen heeft gemixt met het drumwerk van Baker, door velen gezien als één van de beste drummers die ooit geleefd heeft…
Bekende koppen
En er komen nogal wat grote namen voorbij. Van voormalig Cream-collega’s Eric Clapton en Jack Bruce tot fans als Metallica’s Lars Ulrich, Carlos Santana, et cetera et cetera. Daarnaast wordt het leven van Baker in zulke details getoond dat we hem ook zien jammen in Femi Kuti’s The Africa 70 in Lagos Nigeria. Maar ook hoe een volledig onverwachte hobby de relatie met deze Afrikaanse muziekgod en revolutionair verwoestte. Zoals eigenlijk alles in Bakers leven niet al te lang stand hield. Mogelijk een gevolg van een 19-jarige heroïneverslaving, maar Bulger weet wel degelijk ook dieper te graven, wat uiteindelijk een wat afgeronder en genuanceerder beeld van deze van oorsprong jazz-drummer geeft…
Final credits
Ik ben een aardige ‘sucker‘ voor dit soort muziekdocumentaires. Zo werd ik ooit fan van Rufus Wainwright (en ook van de White Stripes) door zo’n zondagmiddagdocumentaire bij de VPRO, die ik met een wat gaar hoofd zag. Beware of Mr. Baker zag ik echter volledig nuchter en fit, en ik was echt ontzettend onder de indruk van het leven van die man, en hoe hij z’n vele demonen toch grotendeels heeft weten om te zetten in prachtige nummers, melodieën en drumsolo’s. Daarnaast gebruikt Bulger een soortgelijke animatietechniek als in bijvoorbeeld Howl werd gebruikt, wat de documentaire af en toe een wat ’tripperig’ karakter geeft. En dat past goed, want ondanks dat Baker inmiddels zeer duidelijk voelt wat een leven vol drank en drugs z’n lichaam heeft aangericht, wat een gruwelijk interessante trip moet zijn leven zijn (geweest). Daar kunnen wij stervelingen slechts jaloers op zijn, of mogelijk waan je je liever in je eigen veilige wereldje, en dan is het onderwerp van deze documentaire mogelijk iets te confronterend en/of lomp voor je…