Machete Kills (2013)
Robert Rodriguez, a.k.a. de koning van de franchises, bewijst met Machete Kills dat deze franchise nu toch wel al aardig doodgebloed lijkt. Natuurlijk is de Grindhouse-hype, waarin Death Proof en Planet Terror werden gemaakt en waar de eerste Machete een logisch gevolg van was, inmiddels al lang voorbij. Dus mogelijk is het daarom wat lastiger om weer terug te keren in die heerlijke over-the-top parodiëring, maar dit tweede deel over deze Mexicaanse wraakengel lijkt toch gewoon een stuk minder parodiërend en origineel dan dat eerste deel. Ik vraag me dan ook af of het wel slim is om de ‘getrailerde’ Machete Kills Again… In Space nog te maken, ondanks het gruwelijke plezier dat al die acteurs in bijrollen op de set moeten hebben gehad…
Het ‘verhaal’
Van compleet ondergeschikt belang natuurlijk in zo’n film, maar in dit tweede deel wordt Machete (Danny Trejo) door de Amerikaanse president (Carlos Estevez, a.k.a. Charlie Sheen) gevraagd om te infiltreren in de criminele organisatie van Mendez (Demian Bichir), die op het punt staat een kruisraket af te vuren op Washington, puur omdat Amerika niets doet aan het grote drugsprobleem in Mexico. Op zich een aardige kritische noot op de onwinbare Amerikaanse war on drugs, maar iedereen die mij kent weet dat ik hier nogal cynisch over ben, dus het aanraken van dit thema is interessant, maar ik vind het ook jammer dat hier niet meer mee gedaan wordt.
Maar ik ben nú al veel te serieus bezig natuurlijk. Het begin van de film geeft Machete de juiste motivatie en het duurt dus niet lang voordat hij Mendez in z’n greep heeft, maar dan moeten ze op zoek naar de maker van de kruisraket, wat z’n odyssee lang genoeg maakt om een flinke lading aan aparte karakters voorbij te laten komen. En dat geeft Rodriguez dus wederom de kans een paar levenslijntjes uit te gooien naar acteurs die nogal aan lager wal geraakt zijn…
Lachen op de set
Charlie Sheen noemde ik hierboven al bij z’n officiële geboortenaam (vandaar dat ook lang niet iedereen weet dat hij de broer van Emilio Estevez is), maar een andere acteur die een met-Lindsay Lohan-vergelijkbare tweede kans krijgt is Mel Gibson, die als wapenhandelaar zo uit een wat aparte James Bond-film gestapt kan zijn. Nu maar hopen dat Gibson er meer aan heeft dan Lohan, want haar rol in Machete heeft haar niet echt terug aan de top gebracht. En natuurlijk brengt Rodriguez ook in dit tweede deel weer gruwelijk veel lekker vrouwelijk schoon ten tonele. Denk aan Amber Heard als Miss San Antonio/CIA-handler, of aan Sofía Vergara als een guncrazy bordeelhoudster die helaas niet dezelfde coolness heeft als bijvoorbeeld Rose McGowan in Planet Terror. Opvallend ook is dat Alexa Vega inmiddels is opgegroeid tot een aardig sexy dame, wat mogelijk wat weird aanvoelt als je weet dat zij één van de kinderen speelde in Spy Kids, één van Rodriguez’ andere franchises.
Misschien wel de best passende ‘actrice’ in de film is Lady Gaga: de enige die zonder iets van gadgets perfect past in de film. En verder weet je dat er erg hard gelachen moet zijn op de set, waarbij Gibson en Bichir hun lach nog het meeste in moesten houden, want zij trachten tenminste nog ‘serieus’ te acteren. En vooral Bichir, twee jaar geleden nog genomineerd voor een Oscar voor A Better Life, heeft ook wel de meest uitdagende rol als bad guy met meerdere persoonlijkheden. Verder is de casting van Sheen als president van Amerika sowieso al grappig, zit Cuba Gooding Jr. eindelijk weer eens in een ietwat ‘fatsoenlijke’ film, komen Antonio Banderas en Walton – Django Unchained – Goggins als huurmoordenaars voorbij en zijn Michelle Rodriguez en zelfs Jessica Alba terug in dezelfde rollen als in het eerste deel. Qua vrouwelijk schoon was ik zojuist overigens behoorlijk verrast toen ik Vanessa – Spring Breakers – Hudgens op de creditlijst zag staan, want ik had haar niet direct herkend. En dan is er natuurlijk nog Danny Trejo als Machete zelf, die z’n rol wel ietwat gemakzuchtig lijkt te spelen. Natuurlijk is hij als acteur niet echt veelzijdig, maar hij neigt hier wel een beetje naar een parodie op zichzelf. Alhoewel je natuurlijk ook respect mag hebben voor een acteur die zo’n rol nog altijd kan spelen, terwijl hij volgend jaar toch al 70 wordt!
Koning van de franchises
In het eerste deel was het vrij hilarisch toen Machete zei “Machete don’t text“, maar in dit tweede deel komt hier maar liefst drie keer een variant op voorbij. En dat is mogelijk tekenend voor het leeglopen van het creatieve vat waar Rodriguez voor deze franchise uit kan putten. Maar hoe opmerkelijk is het dat een regisseur zoveel franchises op z’n naam heeft staan? El Mariachi, Desperado en Once Upon a Time in Mexico kun je zien als z’n ‘mexploitation’-trilogie, maar daarnaast maakt hij dus ook al vier Spy Kids-films, is hij nog altijd bezig met het tweede Sin City-deel, en als we de aftiteling van Machete Kills moeten geloven, dan komt hij ook nog met een derde deel in de Machete-reeks.
Final credits
Misschien toont Machete Kills wel het ‘gevaar’ van het vrijwel volledig onafhankelijke filmmaken van Rodriguez. Want naast het vele lof dat hij hiervoor verdient (naast de regie produceert en schrijft hij z’n films ook, maakt hij de score, doet hij de montage, et cetera), daar lijkt hij hier toch wel iets van sturing te missen. Dus mogelijk gaat hij in dezen wel wat te lang door op een pad waar weinig meer te halen valt, puur omdat niemand hem adviseert of zegt dat hij iets anders moet gaan doen. Maar ik weet ook hoe ontzettend lastig het is om onafhankelijke films te maken, en dát doet hij toch al meer dan 20 (!) jaar aardig succesvol. Dat er dan af en toe een misser tussen zit als Machete Kills, dat vind ik eigenlijk niet zo heel erg. Maar ik zit dus wel véél meer op Sin City 2 te wachten, dan op Machete Kills Again… In Space…