Malavita (a.k.a. The Family – 2013)

Met Malavita (in de rest van de wereld en op IMDb bekend als The Family) toont Luc Besson dat hij als regisseur een stuk beter is dan wanneer hij films enkel produceert. Niet dat deze maffia-actie-komedie met Robert De Niro en Michelle Pfeiffer nou de film van het jaar is, maar hij is wel erg vermakelijk. Al zal ie het thuis op de buis net zo goed, zo niet beter doen dan in de bioscoop.
Oh ja: de film bevat ook een grappige link naar een andere film van Robert De Niro en één van de uitvoerend producenten van deze film…

Het verhaal
Het Manzoni-gezin was ooit één van de hoekstenen van de New Yorkse maffia. Vanwege een niet nader genoemde reden heeft Giovanni (De Niro) echter gekozen om z’n collega’s te verraden, waardoor hij met z’n gezin in een getuigenbeschermingsprogramma wordt gestopt. Door het leven gaand als de familie Blake proberen ze hun draai te vinden in een klein dorpje in Normandië, maar dat is nogal lastig, zeker omdat ze hun oude streken niet zomaar achter zich kunnen laten. Moeder Maggie (Pfeiffer) reageert nogal heftig op een lichte (en zwaar ‘onderdreven’) sneer richting Amerikanen als ze in een supermarkt komt, zoon Warren weet na één dag al hoe hij de baas moet worden op school en z’n zusje Belle toont een paar puberende Franse jochies dat er met haar niet te sollen valt. En ook al is dat niet bijster vernieuwend allemaal, het is wel erg vermakelijk.

Plus dat het nergens irriteert. En dat is als ik eerlijk ben al een opluchting bij een film waar Besson bij betrokken is. Nu heb ik The Lady (nog) niet gezien, maar bij Taken, Taken 2, The Transporter 2 en 3 (4, 5 en 6 zijn al aangekondigd, dat zegt mogelijk al genoeg), Colombiana en Lockout had ik vaak meerdere momenten tijdens het kijken dat ik me afvroeg of Besson z’n vak wel serieus nam, of anders ons als kijker in elk geval niet. Dat is natuurlijk ook zeer persoonlijk, maar dat zijn (m’n) recensies altijd…

Kort terug naar het verhaal: natuurlijk zijn Giovanni’s voormalige partners zwaar naar hem op zoek (zelfs vanuit de gevangenis), en als één van de kids per ongeluk en onbewust hun locatie verraadt, dan begrijp je dat er nogal wat poep aan de knikker zal geraken. Wat volgt is niet alleen een vrij lompe eindscène, maar ook een erg leuk onderonsje tussen Blake/Manzoni en de man die z’n beschermingsprogramma runt: Robert Stanfield (Tommy Lee Jones). En in dat onderonsje zullen fans van De Niro en Scorsese een extra glimlach niet kunnen onderdrukken, verwacht ik…

Kritiek
Normaliter zou ik nogal zeuren over het feit dat Besson wederom sociaal-geografisch-topografisch-culturele regels aan z’n laars lapt. Waar in Taken 2 Albanië ineens aan Turkije lijkt te grenzen, of blijkt dat alle vrouwen in Istanboel ineens in burka rondlopen, daar blijkt in Malavita dat iedere Fransman het juist zó leuk schijnt te vinden om Engels te praten, dat iedereen het ook kan en doet. Compleet tegen de waarheid in natuurlijk, maar omdat de film genoeg vermaak biedt en verder nergens irriteert, vergeef ik hem dat deze keer wel…

Final credits
Ja, Malavita is aardig tot lekker escapisme, maar verwacht niet teveel, want dan kan ie mogelijk net zo hard tegenvallen. Vanwege m’n afkeer tegen Bessons recente producties was ik wel aangenaam verrast, waarbij het geweldig is om De Niro weer eens in een maffia-rol te zien. Tommy Lee Jones past ook perfect in z’n rol als een wat gefrustreerd rakende FBI-agent en ook Michelle Pfeiffer voelt zich op haar gemak in haar rol.
Mogelijk is dat wel tekenend voor Malavita: de film is eigenlijk niet echt speciaal, cast en crew hebben zich ook niet echt hoeven in te spannen, maar ik verwacht wel dat ze behoorlijk wat plezier hebben gehad op de set. En dat voel je…

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt2404311