The Way Way Back (2013)
Om maar met de deur in huis te vallen: ik vind The Way Way Back de leukste film die ik tot nu toe heb gezien dit jaar. Weet daarbij wel dat “leuk” een combinatie van goed, lief en vermakelijk is, want de beste film van het jaar zal het niet worden. Maar het is een erg fijne feel-good-coming-of-age zomerkomedie, gemaakt door twee kerels die als acteur in de film te zien zijn en eerder met Alexander Payne het scenario van The Descendants schreven. Al worden ze in het acteerwerk wel aardig de loef afgestoken door o.a. Sam Rockwell, Toni Collette, Steve Carell en Liam James. En dan heb ik het nog niet over de vele fijne bijrollen gehad…
Het verhaal
Natuurlijk pocht men op de poster met iets als “Van de makers van Little Miss Sunshine”, en ook al lijkt de film qua verhaal vrij weinig op dat Oscarwinnende juweeltje, vanwege het vergelijkbare tragikomische gehalte (en de aanwezigheid van zowel Carell als Collette) is de link snel gelegd. Ware het niet dat The Way Way Back een stuk ‘zonniger’ is. Het verhaal speelt zich namelijk af in een wat betaalbare versie van de Hamptons, waar Duncan (James) door z’n moeder (Collette) mee naar toe genomen wordt, om nu eindelijk eens een band op te bouwen met haar nieuwe vriend Trent (Carell) en z’n arrogante dochter. Maar al snel blijkt dat Trent nou niet de vaderfiguur is die Duncan mist, en nadat Trent ‘m nogal lomp op z’n tekortkomingen heeft gewezen weet Duncan het zeker: dit gaat de kutste zomer van z’n 14-jarige leven worden…
Maar natuurlijk is dat niet zo. Want doordat buurvrouw Betty (Allison – The Help, Juno – Janney, perfect gecast btw) een zeer interessante dochter heeft die Duncan al snel duidelijk maakt dat het stadje waar ze zitten een soort “spring break for adults” is, weet Duncan dat hij het ergens anders moet gaan zoeken. Hij maakt daarvoor onverwacht/per ongeluk contact met Owen (Rockwell), die zich als manager van het nabijgelegen waterpark al snel ontpopt tot oudere broer/uitdager/vaderfiguur/comic relief die Duncan zo hard nodig heeft. Zal het met Owens hulp lukken om het chagrijn van zich af te gooien en nou eens een keer voor zichzelf op te komen..?
Regiedebuut
Natuurlijk moet The Way Way Back het niet hebben van de plot (zoals dat bij de betere films vaak het geval is), maar juist van de herkenbaarheid in de situaties en de ontwikkeling die de hoofdkarakters door maken. En daar weet het schrijf- en regieduo Nat Faxon en Jim Rash vrijwel elke noot goed te raken, wat bijzonder opmerkelijk is, gezien het hun regiedebuut is. Zoals ik al zei hielpen ze Alexander Payne met ’t scenario voor The Descendants, maar jij kent Rash misschien vooral als de decaan uit de TV-serie Community. Faxon speelde eerder in quatschfilms als Beerfest en Hamlet 2 (deze laatste was overigens verrassend ‘goed’, ondanks de onmogelijke titel). Maar hun kunde als schrijvers en vooral als regisseurs zit hem voornamelijk in de kleine details. Zoals hoe Duncan zichzelf wel voor z’n kop kan slaan als hij een lame zinnetje tegen een meisje vertelt, of hoe z’n moeder reageert op een mogelijke misstap van haar vriend…
Cast
Daarin wordt het regieduo overigens geweldig geholpen door een uitstekende cast. Liam James (Duncan) krijgt op IMDb ook wel wat te verduren, dat hij er wat suf uit ziet e.d., maar ik kan amper bevatten dat mensen niet door hebben dat dit perfect bij z’n rol past. De meisjes in de film staan puur ten dienste van Duncans coming-of-age-verhaal, dus dat ze wat ‘makkelijk’ zijn neergezet is niet zo raar. De volwassen vrouwen (en mannen) daarentegen tonen wel allemaal net die kwetsbaarheid die inderdaad wel wat te vergelijken is met de karakters in Little Miss Sunshine, maar dat is natuurlijk geen verwijt. Zowel Toni Collette als Allison Janney, Maya – Saturday Night Live, Away We Go – Rudolph én Amanda – Studio 60 on the Sunset Strip, Identity Thief – Peet maken Duncan op de juiste (en ogenschijnlijk onbewuste) manier duidelijk dat relaties met vrouwen altijd lastig kunnen blijven, zeker omdat volwassen worden niet betekent dat je beter met je onzekerheden om kunt gaan. Rob – Warm Bodies – Corddry en Faxon en Rash zelf zorgen voor de komische afleiding. Maar de topper in de cast is Sam – Moon, Seven Psychopaths – Rockwell, waarvan op IMDb zelfs iemand oppert dat hij wel eens een Oscarnominatie mag gaan krijgen. Daarvoor is z’n rol mogelijk net wat te luchtig, maar hij weet z’n rol – en vooral de rol die Duncan zo mist in z’n leven – echt met de perfecte kwajongensachtige behulpzaamheid neer te zetten. Exact ook de reden dat hij zo goed paste in bijvoorbeeld Choke, Confessions of a Dangerous Mind en eerdergenoemde Seven Psychopaths…
Final credits
The Way Way Back is een film die ik met gemak nog (veel) vaker ga zien, en ook graag wil delen met iedereen die van de betere komedies houdt. De combinatie van vrij herkenbare puberproblemen, het coming-of-age verhaal en die ongedwongen sfeer van een waterpretpark: heerlijk..!
En dat deze film in Nederland geen passende (lees: uitgebreidere, want ik mis ‘m zowel in de filmhuizen als bij de commerciële bioscopen) bioscooprelease krijgt, daar snap ik werkelijk niks van…
Een antwoord op “The Way Way Back (2013)”