Syrup (2013)
Als je veel films kijkt is het ook wel eens goed om af en toe een gruwelijk slechte film te zien. Laat dat dan het vrijwel enige positieve zijn dat ik over een gedrocht als Syrup kan zeggen. Okay, Amber Heard speelt ook mee, maar dat ze niet publiekelijk afstand van deze film heeft genomen nadat ze ‘m zelf gezien heeft doet m’n ‘waardering’ voor haar ook flink afnemen.
Gebaseerd op een zelfverklaard cultboek met dezelfde titel, geschreven door een voormalig marketingmedewerker, kan ik me nog wel voorstellen dat het boek een satirische of zelfs cynische blik op de marketing-/reclamewereld biedt, maar regisseur/co-scenarist Aram Rappaport lijkt deze film gemaakt te hebben tijdens een beginners-filmmaak-workshop of zo…
Het verhaal
Shiloh – Evil Dead – Fernandez speelt Scat, een wannabe snelle marketingjongen in Manhattan. Hij woont samen met Sneaky Pete (ja, namen schijnen vooral raar gekozen te zijn in die marketingwereld???) en komt op ongelooflijk ongeloofwaardige wijze op ’n geweldig idee voor een nieuw energiedrankje. Via slinkse wegen weet hij met marketing-executive Six (Heard) in gesprek te komen, die hem één halve lunch belooft om z’n idee aan haar te verkopen. Even later overtuigt deze Six haar bazen bij Addison Company (van het drankje Addy, in het boek wel gewoon Coca-Cola genoemd) dat dit nieuwe product met de opvallende naam “Fukk” echt wel marketing-potentie heeft. Zeker omdat het hele creatieve (marketing)proces als een lachertje wordt neergezet moet je hier maar in meegaan. Nee, wees op dit moment in de film niet kritisch..!
Sneaky Pete blijkt z’n naam echter eer aan te doen en gaat met Scats idee lopen, verdient daar miljoenen mee, en wordt Scats grote vijand. Zeker als Six ook last krijgt van Pete’s grootheidswaanzin en geheel volgens de ‘wetten van toevallige ontmoetingen in Manhattan’ Scat toch zeker vijf keer toevallig tegen het lijf loopt. Dus huurt Six Scat toch maar in, op basis van dat ene ideetje (?), en samen trachten ze Pete onderuit te halen. Wat volgt is wéér een gruwelijke belediging van het creatieve proces, en toen had ik m’n hoop dat iets deze film kon redden al lang opgegeven. Zeker niet enkel vanwege wat ik hierboven heb beschreven (hieronder volgt een opsomming van m’n échte kritiek), want dat gaf me nog ergens de gedachte dat er nog een vlijmscherpe omslag zou komen in de film, dat de ontzettend slechte en over-the-top uitvoering iets van ‘betekenis’ zou krijgen.
Maar helaas, waar dat het boek mogelijk gered heeft, lukt dat Rappaport in de film absoluut niet…
Opsomming kritiek
Als je de satire uit een boek niet weet te kopiëren naar het filmdoek, dan loop je nogal kans om de plank volledig mis te slaan, iets wat met Syrup dus gebeurt. Een opsomming van enkele zaken waar ik hard over struikelde tijdens de film:
- vrijwel alle dialogen zijn ongeloofwaardig, doordat er teveel logische/menselijke zaken zijn overgeslagen;
- het in-de-camera-uitleggen wordt veel te makkelijk en vooral veel te veel gebruikt;
- de motivatie van de karakters heeft geen enkel fundament, waardoor die in vele gevallen nergens op slaat;
- de kwalificaties van de hoofdpersonen om met hun vak bezig te zijn ontbreken ook volledig;
- creativiteit wordt als een lachertje neergezet;
- de film bevat regenshots die in de volle zon zijn gefilmd (!);
- een verdwaalde dialoog in de geluidsmix, die nergens mee te maken had, maar die er waarschijnlijk per ongeluk in is gelaten..?
Daarnaast had ik nog een paar andere kritiekpunten, maar die bleken dan toch wel iets van een functie in het verhaal te hebben. Zoals marketingmensen die op de begrafenis van een door hun marketing gestorven consument aanwezig zijn, wat achteraf vooral aantoont dat er in het (originele) verhaal wel degelijk iets zeer cynisch zat. Maar in de uitvoering slaat Rappaport in mijn ogen alle snaren dus verkeerd aan…
Final credits
Aan het eind van de film trachten ze wel met iets van ‘verlossing’ te komen, of in elk geval met iets van inkeer van de hoofdpersoon, maar om daar te komen moet je door zo’n gruwelijke slechte uitvoering, dat zelfs die paar vette Times Square-shots en Heards bewust aangezette sexiness daar niks aan kon redden. En mogelijk hadden de makers uiteindelijk zelf ook wel door dat hun film mislukt is, zeker als je kijkt naar de extra’s op de (Amerikaanse) DVD. Daarop staat slechts een interview met de costume designer van de film, niet met de regisseur of één van de acteurs of co-scenaristen.
En dat Max Barry, schrijver van het boek waarop de film gebaseerd is, op IMDb wel genoemd wordt als co-scenarist, maar op z’n eigen blog ontkent ook maar iets met het shooting script te maken te hebben gehad, dat zegt natuurlijk ook genoeg.
sorry…. ;)