Machete (2010)
MACHETE DON’T WRITE REVIEWS… MACHETE KICKS ASS! AND SPANKS ‘EM TOO…
Jajaja, Machete is de vétste film van ’t jaar. Sorry Sly en The Expendables, maar een regisseur die Steven Seagal ‘watchable‘ maakt (en houdt) verdient alle credits. Wat een heerlijke over-the-top grindhouse-actiefilm zeg. Ik heb ‘m afgelopen donderdag gezien, en de reden dat ik ‘m nog niet gerecenseerd heb is omdat ik ‘m effe goed wilde laten bezinken, want deze film verdient ’n fijne recensie…
Shit, leg ik nu druk op m’n eigen schouders..? Fuck it, denk ik dan maar…
Haha, ik wilde bijna beginnen met een lijstje te maken van alle vette films die Robert Rodriguez al gemaakt heeft, om jou dan te imponeren, maar dat is niet echt mijn ‘stijl’. En z’n grootste ‘accomplishment‘ is misschien wel dat ie met z’n Troublemaker Studios en z’n tot filmstudio omgebouwd huis zichzelf gruwelijk veel vrijheid heeft kunnen geven. Want als je de film schrijft, regisseert en produceert, dan heb je al veel macht. Dat je daarnaast ook nog zelf de montage doet én de muziek voor de film maakt (wel of niet met z’n band Chingon), dan heb je de ideale manier gevonden om écht jouw stempel te drukken. En dat is aan al z’n films te zien. Van El Mariachi tot Sin City, en van Spy Kids tot Planet Terror. Okay, The Faculty was wat raar in het rijtje, en de Spy Kids-films heeft ie voor z’n eigen kids gemaakt (hij heeft er pas vijf!), maar de overige films waren allemaal erg cool.
Meteen toen ik uit de zaal liep moest ik denken aan één van Rodriguez’ vrienden, meneer Tarantino. Want waar Tarantino ook vette films maakt (ik gebruik het woord “vet” hier bewust hoor, niet als stopwoordje), denkt hij dat hij één van de beste filmmakers van de wereld is. Maar daarvoor komt ie toch iets tekort (diepgang?). Robert Rodriguez pretendeert nergens een ‘groot filmmaker’ te zijn, en zijn ego zit hem dan ook nergens in de weg. En dat zorgt er in elk geval voor dat mijn beleving van zijn films een stuk relaxter is…
Okay, waar gaat ie over, want de lange tagline op de poster hieronder is wel stoer, maar niet helemaal accuraat. Een zin als “Yesterday he was a decent man living a decent life. Now he is a brutal savage who must slaughter to stay alive.” past natuurlijk perfect in de 70-ies exploitation-stijl, waarin hij eerder dus Planet Terror maakte (samen met maat Tarantino, die Death Proof maakte). En net als Planet Terror is Machete weer een erg goed gemaakte B-film. En dan is die “B” misschien nog een letter die te dicht bij de “A” ligt ;).
Maar waar gaat ie nou over? Wil je het echt weten, want echt belangrijk is dat bij deze film niet..? Weet dat hij een ex-Federale is (een soort van Mexicaanse bad-ass cop) die alles wordt afgepakt door Steven Seagals drugsbaron Torrez, die weer connecties heeft met de ‘men in charge‘ in het Texas waar hij jaren later heen is gevlucht. En natuurlijk moet er wraak genomen gaan worden.
Zo, meer ga ik niet over het plot vertellen. Deze film is zo over de top, dat je soms hard moet lachen om het overdreven geweld, en glimlach ik nu alweer omdat ik terugdenk aan het feit dat Rodriguez het ook voor elkaar heeft gekregen dat lekkere meiden als Michelle Rodriguez, Jessica Alba én … (ik verklap gewoon niet alles) vallen voor z’n real-life neef Danny Trejo. Want die wordt in de film natuurlijk niet voor niets “el feo” genoemd.
Ja, deze film ga ik zeker nog meerdere keren zien, en dan vooral met mannelijke vrienden, denk ik. Alhoewel ik ook genoeg dames/meiden ken die deze film geweldig vinden hoor…
Erg vet!
Zeer smakelijke junk-food snack. Gewoon domweg genieten, in goede stijl. Uiteraard niet zo ‘vet’ als de echte 70s exploitation flicks, maar lekker om in deze tijd van CG/3D actie een film als “Machete” tegen te komen. En… Michelle Rodriguez rocks!
Wat betreft Tarantino: helemaal mee eens.
Ik waardeer en geniet van zijn films, tot op bepaalde hoogte. Maar, wanneer je dingen zegt als: “Kubrick is good, but not THAT good” en “Kurosawa makes crap”, en daarbij meldt dat niet één cineast hem nog iets kan leren… Hm, niet zo intelligent en charmant.
Maar goed, zonder dat ego waren zijn films uiteraard niet zo vurig en overtuigend.