La grande bellezza (2013)

Direct na afloop van La grande bellezza zei ik letterlijk: “Ik nam die Golden Globes sowieso al niet zo serieus, zie ook de rare spreiding van de grote prijzen dit jaar, maar dat deze film van La vie d’Adèle heeft gewonnen, dat vind ik wel erg raar“. Nu ik de film een paar dagen heb laten ‘bezinken’ komen er echter steeds meer geweldige dialogen, scherpe analyses van ‘de mens’ en nog wel meer initieel verborgen lijkende juweeltjes naar boven, waardoor ik me al bijna ‘schaam’ voor m’n wat ongenuanceerde uitspraak hierboven. La grande bellezza is namelijk ook een film die jou de gelegenheid geeft om heerlijk los te gaan qua jouw persoonlijke interpretatie, en de mijne begint best fijn sluitend te worden. En dan wordt me ineens steeds duidelijker dat, ondanks de af en toe behoorlijk raar aanvoelende en lange zit, dit inderdaad en wel degelijk één van de interessantere en betere films van het afgelopen jaar is…

Het verhaal
La grande bellezza volgt enkele dagen/weken uit het leven van de net 65 geworden Jep Gambardella (Toni Servillo), een journalist die ooit z’n fortuin vergaarde met één succesvol boek. Op z’n 65e is hij de koning van de sociale elite van Rome, struint ie nog dagelijks alle feestjes af, duikt ie nog altijd met de mooiste vrouwen in bed en slaapt ie nooit voor het alweer geruime tijd licht is. Het ogenschijnlijk wat ‘lege’ maar mondaine leven van Jep – vol feestjes met niet alleen behoorlijk rare gasten maar met nóg apartere en bijna bombastische remixen van bekende hits, met ook een paar good ol’ italodisco-platen er doorheen – krijgt ineens een aardige knauw als een vriend vertelt over het overlijden van z’n vrouw. Deze Elisa blijkt echter haar hele leven lang nogal een zwak gehad te hebben voor Jep, en dat feit beïnvloedt het vervolg van Jeps ‘zoektocht’ gedurende de rest van de film behoorlijk…

Desillusie
En dan ben ik eigenlijk al aanbeland bij een uiteenzetting van mijn interpretatie. Want La grande bellezza gaat dan mogelijk ook wel over het verval van de oude glorie van Rome (en/of Italië), met in de openingsscènes al een paar behoorlijk dik aangezette symbolen die dit bevestigen, maar de film gaat nog veel meer over desillusies, melancholie en de manier waarop we onszelf allemaal voor de gek houden om maar om te kunnen gaan met de onbegrijpelijkheid van het leven. En dan ineens wordt de film dus veel ‘grootser’ en kan ik me heel goed voorstellen dat elke volgende keer dat ik de film zie, ik er weer meer én andere dingen uit kan halen. Ondanks dat de film bij mij dus ook af en toe behoorlijk wrong, omdat je heel lang in het ongewisse blijft over wat de film nu precies wil zijn/vertellen…

Effe doorbijten…
Juist dit ogenschijnlijke ontbreken van een conventionele verhaallijn zorgt ervoor dat deze film zeer terecht in de filmhuizen draait. En zelfs achter me hoorde ik iemand halverwege de film nog zeggen dat hij het eigenlijk helemaal niks vond. Naast me zaten een paar vrienden die achteraf gezien waarschijnlijk veel te moe waren om deze film op dat moment te kijken, dus ik begrijp het erg goed als La grande bellezza niks voor jou is. Ik had zelf ook serieus een keer of vijf, zes het gevoel dat de film al eerder afgelopen was, maar vraag me nu dus af waarom regisseur Paolo – This Must Be the Place – Sorrentino meerdere shots in de film heeft gestopt die in andere films zo als eindshot hadden kunnen dienen. En in dat licht is Andrew – Salon.com – O’Hehirs uitspraak, dat de film als het ware aanvoelt als een geweldig negen-gangen-nagerecht waardoor je het hele diner vergeet, misschien wel het meest treffend.
Wat voor mij overigens de tipping point in de film was, was de scène waarin Jep op een geweldige manier een nogal arrogante vrouw fileert, natuurlijk met inachtneming van de juiste etiquette. Maar die filering wordt voorafgegaan door een stuk zelfbewustzijn en -kritiek waar je U tegen mag zeggen. En daar besefte ik me ineens dat de film vooral gaat over die grote (en mogelijk zeer persoonlijke) illusie waar we in lijken (of denken?) te moeten geloven om met het leven om te kunnen gaan…

Final credits
Misschien geef ik hiermee trouwens wel een ontzettend duidelijk bewijs/voorbeeld van de gruwelijke ‘persoonlijkheid’ van een interpretatie, dat kan. But then again: mijn beleving en daarmee recensie van een film is altijd persoonlijk en subjectief. Zo kon ik ook behoorlijk lachen tijdens de film, terwijl ik weet dat de gebruikte humor net zo ‘niche-gericht’ is als de film zelf. En ook al lijkt de resolutie van Jebs verhaal over zijn eerste keer wat drama te missen, volgens mij zit dáár juist precies wat Sorrentino met de film wil zeggen. Al is dat ook weer dubbel te interpreteren. De cynische interpretatie is zeggen dat die grote schoonheid, waarnaar hij naar eigen zeggen z’n hele leven op zoek is geweest, uiteindelijk niet meer bleek te zijn dan platte geilheid. Maar de wat tragischere (en daarmee ‘mooiere’) interpretatie is dat hij de échte schoonheid in de scène juist niet zag. Dat hij op dat moment zijn kans heeft gemist op die grote schoonheid. Dat de grote melancholie in z’n leven gebaseerd (b)lijkt op één zo’n gemiste kans…
Een prachtig gegeven voor groots drama, en het is sowieso natuurlijk al fantastisch als een film zoveel oproept. En volgens mij heb ik nog zoveel meer te ontdekken…

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt2358891