Non-Stop (2014)
Een film die een beetje het midden houdt tussen de Luc Besson-lopendebandfilms en (betere) vliegtuigthrillers als Flightplan en Red Eye, dat is Non-Stop in een notendop. Flink wat actie en ‘momentum’ gejat van Liam Neesons Taken-franchise en aardig spannend tot het eind, maar helaas lijkt de uiteindelijke afwikkeling ook door de makers niet echt serieus genomen te zijn. De grootste oorzaak hiervoor is dat de motivatie van de bad guy volledig wordt overschaduwd door het plot.
Maar dat een Liam Neeson-film nergens echt irriteert is mogelijk al een vrij groot compliment, en ik verwacht ook zeker dat het minder kritische bioscooppubliek deze film zal omarmen…
Het verhaal
Bill Marks (Neeson) heeft een drankprobleem en staat op het punt vanuit Amerika naar Londen te vliegen. In de vrij uitgebreide luchthaven- en boardingscènes ziet de geoefende kijker al wat bekende koppen voorbijkomen, waarbij natuurlijk medepassagiers Jen (Julianne Moore), Tom (Scoot – Killing Them Softly, 12 Years a Slave – McNairy) en Reilly (Corey – House of Cards – Stoll) opvallen, maar ook de stewardessen Nancy (Michelle – Downton Abbey – Dockery) en Gwen (Lupita – 12 Years a Slave – Nyong’o). Hoe dat mijn beleving van de film beïnvloedde, daarover later meer, maar deze introductie van karakters – die nog een stuk langer duurt – ondersteunt later het gevoel van “wie zou er nou allemaal mee te maken hebben?” wel degelijk.
Tijdens de vlucht komen we er namelijk al snel achter dat Marks ook wat geldproblemen heeft én ook nog wat dochterissues (Taken, anyone?), maar wat veel lastiger blijkt, het beveiligde netwerk – dat hij als US Air Marshall gebruikt om contact met de TSA (Transportation Security Administration) op de grond te onderhouden – wordt gehackt door iemand aan boord van het vliegtuig, die Marks langzaam maar zeker overtuigt dat z’n dreiging om passagiers te gaan vermoorden wel degelijk écht is. Voordat we het weten zijn er al wat mensen gesneuveld en lijkt Marks als zondebok neergezet te gaan worden. En dan begint Marks’ ogenschijnlijke eenzame strijd om niet alleen z’n naam en eer te redden, maar ook de levens van de 150 nog overgebleven passagiers aan boord. Want wie zit er nou écht achter de dreiging…?
Spanning ten koste van motivatie
En ik moet eerlijk zeggen: tijdens het kijken van de film is die whodunnit-spanning zeker voelbaar. Maar wat ik eerder zei over die bekende koppen, dan weet je als getrainde kijker dus wel wie er wel of niet een grotere rol in het verhaal gaan krijgen. Op één of andere manier is dat bij zo’n film toch een casting-foutje, in mijn ogen. Zeker omdat de rollen niet echt vragen om dit soort gekwalificeerde acteurs, dus waarom geen onbekendere (en goedkopere) acteurs voor die bijrollen?
Maar soit, dat is niet mijn grootste ‘probleem’ met deze film. De redelijk onervaren schrijvers hebben namelijk een ‘makkelijk’ plotfilmpje in elkaar gezet, dat nergens boven welk maaiveld dan ook uitstijgt, maar dus ook nergens irriteert. Wat in mijn ogen dus echter wel een probleem is, dat steeds sterker voelbaar wordt als je als recensent dus ook serieus over zulke films na moet denken, is dat de wens om jou als kijker tot het eind volledig in spanning te houden over whodunnit een stuk groter is dan de wens om een juiste motivatie van de karakters neer te zetten. En dat heeft er hier dus toe geleid dat de uiteindelijke motivatie van de terrorist vrijwel volledig en bijna letterlijk ondergesneeuwd raakt. Het wordt terloops even genoemd, maar zonder enige focus. Dat is op twee manieren negatief: ten eerste voel ik me als kijker niet echt serieus genomen, omdat het verhaal ondergeschikt is aan de spanning die ze vast willen houden. En ten tweede was de uiteindelijke teleurstelling nóg groter omdat die motivatie wel degelijk interessant was. Echt gekwalificeerde filmmakers (één van de schrijvers is eigenlijk editor) zouden hier een geweldig cynische/scherpe film over kunnen maken, maar dat is in dezen dus zeker niet het geval…
Final credits
En daarom is het mogelijk maar beter dat ik stop met schrijven. Zoals ik al zei: ik verwacht dat het grote publiek zeker zal smullen van wederom een Liam Neeson-actiethrilller (waarom doet hij nooit meer iets serieus, btw?). En ik vond ‘m dus ook zeker ‘beter’ dan de Taken-films, maar ook beter dan de eerdere samenwerking tussen regisseur Jaume Collet-Serra en Neeson: Unknown. Maar als serieus filmkijker (en scenarioschrijver) kan ik me niet over die zeer grote ‘fout’ in de film – dat de motivatie van de bad guy zo teleurstellend wordt neergezet – heenzetten.
En die onverschilligheid in het filmmaken voel je de hele film wel wat hoor, vooral als je dus kritisch naar zo’n film kijkt…
De motivatie van getraumatiseerde gekken hoeft niet 100% te zijn. Veel entertainender dan Red-eye en Flightplan waar ook de nodige zwaktes in zaten. En geloofwaardiger en ‘slimmer’dan Passenger 57 met z’n over the top badguy.