The Raid 2: Berandal (2014)

The Raid 2: Berandal is het vervolg op de in mijn ogen vetste actiefilm van 2011: The Raid: Redemption. Maar hoe langer en serieuzer ik over dit vervolg nadenk, hoe meer ik aan te merken heb. Ondanks dat je wel weer een flinke hoeveelheid gruwelijk grof geweld krijgt voorgeschoteld dat voor fans van pure actiefilms waarschijnlijk al veel meer dan genoeg is. Maar ik heb – naast dat ik ook stevig genoten heb hoor – wel wat kritiek, vooral op het verhaal…

Het verhaal
Want het lijkt alsof regisseur Gareth Evans voor dit deel getracht heeft wat ‘meer’ toe te voegen aan dat verhaal, maar dat wordt er alleen maar verwarrender door. Even dacht ik nog dat ik het eerste deel dan maar wat beter uit m’n hoofd had moeten leren, maar als je zelfs acteurs uit het eerste deel in dit tweede deel een geheel andere rol laat spelen, dan maak je het jezelf (en ons als kijkers) wel wat te moeilijk. Terwijl hij in het eerste deel juist zo goed leek te beseffen dat zijn grootste kracht vooral in het maken van dikke vette actie lag, niet in het vertellen van een goed of ingewikkeld verhaal.

Qua verhaal gaan we vrijwel direct verder na het einde van deel 1, waarin Rama (Iko Uwais) zich op geweldige wijze een weg naar de top van een wolkenkrabber vol criminelen knokte. Inderdaad: echt een ‘raid‘, waar in dit tweede deel eigenlijk weinig sprake van is. Niet dat er niet wederom geweldig veel gevochten wordt, maar de naam “The Raid” past eigenlijk niet. Maar soit.
Rama wordt door Interne Zaken gevraagd undercover te gaan bij één van Jakarta’s grootste criminele families. Daarvoor moet ie zich wel eerst laten opsluiten, om zo het vertrouwen van de zoon van één van de crimelords te winnen. Na flink wat geknok lukt dat ook, maar dan blijkt dat zoontje nogal ambitieus te zijn, wat niet helemaal in goede aarde valt bij z’n veel wijzere vader. Dus dreigt hij samen te gaan werken met een opkomende crimineel, die graag wat verdeeldheid zaait tussen de verschillende overheersende criminele organisaties. En dan moet Rama zich daar tussendoor zien te manoeuvreren, op zoek naar al die corrupte agenten die smeergeld ontvangen van deze criminelen. Maar raar genoeg wordt dat in 98% van de film volledig onbelangrijk geacht, want dat komt eigenlijk vrijwel nergens echt (serieus) terug…

Kritiek
Zoals ik al zei: hoe meer ik het verhaal terughaal en hoe meer ik typ, des te kritischer ik word. Natuurlijk moet je dat bij zo’n film niet zijn, maar waarom maakt Evans het ons zo nutteloos lastig? Vooral in het begin was het vrijwel niet bij te houden wie nu wie was, terwijl ik dat geweldige eerste deel toch twee keer gezien heb. Tekenend hiervoor is het karakter Prakoso (zie foto hieronder), een huurmoordenaar die wordt neergezet alsof we die uit het eerste deel zouden moeten kennen, want er lijkt een flink verleden met hem te zijn. Maar toch is dit een nieuw karakter. En om het dan nog lastiger te maken: Yayan Ruhian – de acteur die Prakoso speelt – speelde wél in het eerste deel, maar dan in een andere rol (die van de best vechtende ‘bad guy‘ Mad Dog). Mogelijk was het meer een ‘ons-kent-ons’-ding, want Ruhian was naast acteur ook de actiechoreograaf bij het eerste deel, en in dit tweede deel de vechtchoreograaf. Dus mogelijk dat Evans hem daarom ook hier weer een rol wilde geven, maar dat neigt toch eerder naar een onafhankelijk vriendenproject dan naar een ‘reguliere’ feature film.

Daarnaast wordt er wel degelijk af en toe wat tijd genomen om het verhaal uit te diepen, maar de reacties van bijvoorbeeld Rama’s vrouw op het feit dat hij nog veel langer undercover zal moeten blijven wordt wel heel makkelijk terzijde geschoven. “Lekker gedwee vrouwtje“, dacht ik nog. Terwijl Evans die vrouw (en z’n kind) toch wel degelijk inzet om ons meer mee te laten voelen met Rama. Maar dat lukt dus eigenlijk niet, en daar zit zelfs ik bij zo’n film ook helemaal niet altijd op te wachten. Zeker omdat Iko Uwais ook niet echt de meest getalenteerde dramatische acteur is. Laat hem gewoon alleen knokken! Mogelijk was Oka Antara, die een andere ‘henchman‘ speelt, een betere dramatische hoofdrolspeler geweest?

Heerlijk lomp
Maar de pencak silat-gevechten zitten er natuurlijk nog altijd in, en in dat soort gevechten schittert de film ook. Er kwamen flink wat “Oooooowwwwwwwwwws“, “Aaaaaaaahhhhss” en plaatsvervangende “Auws” voorbij in de sneak-zaal, en ook een paar keer uit mijn mond. Daarnaast worden er ook wat hoofden kapotgeslagen en/of -geschoten, dus die 16 jaar en ouder is behoorlijk terecht.
En inderdaad: niet nadenken over het feit dat vooral Uwais tussen de verschillende actiescènes door tijd schijnt te hebben om bij te komen, iets wat z’n karakter Rama ook lijkt te kunnen doen, ondanks dat het verhaal maar door- en doorgaat. Als in: in één gevecht heeft hij wonden opgelopen die elk normaal mens een maand in het ziekenhuis zou doen belanden (met geluk dan), terwijl hij een halve minuut later alweer het volgende gevecht aan moet gaan en dan niet echt last lijkt te hebben.
Maar een kniesoor die daarop let hè…

Final credits
Ja, kijk ‘m voor de vette actie, vergeet de wat meer dramatische scènes, en weet wel dat er nogal wat grof geweld getoond wordt. En Evans moet zich vooral blijven concentreren op actiefilms. Mogelijk was het eerste deel wel zo vet omdat hij z’n eigen beperkingen goed weet, want die film was één brok geweldige actie. Hier word je bij vlagen afgeleid door een te ingewikkeld plot en/of teveel karakters en een wat amateuristische insteek (zie wat ik zei over die acteur). Stick to action Evans, maar doe dat wel 100% serieus. Want dan maak je geweld(ad)ige actiefilms zoals we die vrijwel niet zien hier in de bioscoop…

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt2265171