Chef (2014)
Chef een “heerlijke guilty pleasure” noemen zou te negatief zijn. Maar toch kwamen die woorden wel heel even in me op na het zien van deze film van en met Jon – Iron Man – Favreau als ‘chefkok-die-gedwongen-terug-op-zoek-moet-naar-z’n-passie’. Waarschijnlijk omdat – naast dat ik echt geweldig genoten heb – ik het ook een paar keer wel jammer vond dat alles zo ‘smooth‘ liep; dat het (reële) drama niet wat meer aandacht kreeg.
Maar zeker voor mensen die van fijne films, de positieve kanten van de Verenigde Staten en geweldig eten houden is Chef echt een must-see. En wat een ongelooflijke cast..!
Het verhaal
Carl Caspar (Favreau) is chefkok in het restaurant van Riva (Dustin Hoffman) en wordt omringd door erg cool keukenpersoneel (waaronder John Leguizamo, Bobby Cannavale en Scarlett Johansson!). Z’n baas is echter wat terughoudend, terwijl je aan alles ziet – en zelfs bijna proeft – hoe groot Carls passie voor koken is. Zo groot zelfs, dat hij amper tijd heeft om zich met de opvoeding van z’n zoontje te bemoeien. Dat laat hij over aan z’n ex-vrouw Inez (Sofía Vergara), die z’n nogal passieve mooie ex-vrouw speelt. Maar mogelijk is dat passieve een gevolg van het feit dat Favreau zelf ook het scenario schreef en nooit heeft aangetoond wat serieuzere rollen voor vrouwen te (kunnen) schrijven?
Na op Twitter nogal afgeserveerd te zijn door een bekende voedselrecensent besluit Carl zich ook maar eens te wagen aan social media, waarin hij bijna te cliché de ‘ben-ik-te-oud-voor-hedendaagse-techniek?’-kaart speelt. Dat levert wel wat sensatie op, maar zorgt er helaas ook voor dat Carl uiteindelijk z’n baan kwijtraakt. Dus dan toch maar die oude wens om een food truck te openen inwilligen, waarbij hij ook een tweede (of mogelijk al tiende) kans krijgt om toch aan z’n zoon te tonen dat hij wel degelijk een leuke en/of goede vader kan zijn?
Formule
Inderdaad, de set-up van Chef is vrij standaard. Maar als dat goed gedaan is, zoals hier, dan levert het wel een heerlijke ride op. Ook al had ik nog een extra tegenslag verwacht, maar dan had de formule echt teveel gedomineerd. Nu loopt alles heerlijk soepel, terwijl je vrijwel de gehele film zult zitten te watertanden om al de geweldige gerechten die in de film bereid worden. Ikzelf neem af en toe zeker wel de tijd om iets lekkers te koken, maar als ik dan zo’n film zie, dan snap ik wel dat vrouwen als Vergara en Johansson voor iemand als Favreau kunnen vallen. Zelfs nu ik eraan terugdenk loopt het water me weer in de mond…
Final credits
Veel meer hoef ik eigenlijk ook niet te zeggen over deze film. Het tweede deel van de film toonde ook een fijne roadtrip (met geweldige muziek van o.a. Gary Clark Jr.) die mij ook weer liet voelen waarom ik ooit zo gek was op dat land (voordat ik me iets teveel ging verdiepen in hun (corrupte) politieke systeem). Want na deze film wil ik nóg liever een keer naar Austin, Texas.
Maar uiteindelijk bleef ik dus ook hangen met het gevoel dat het allemaal mogelijk iets te ‘heerlijk’ was. Iets meer diepgang (waar genoeg naar gehint wordt) had deze film één van de betere komedies van het jaar gemaakt. Daarom heb ik “drama” ook niet aangevinkt als genre hieronder. Nu is Chef vooral een zeer goed gemaakte crowdpleaser, waar ook helemaal niks mis mee hoeft te zijn. Én dus ook een must-see voor iedereen die van lekker eten en/of koken houdt…
Wat een topfilm! Inderdaad een ‘heerlijke ride’. Ik deel je mening alleen niet helemaal; ik vind het namelijk niet ’te’ heerlijk of te soepel. Er was genoeg drama, maar veel meer zou ik storend vinden. Meer feel-good-films zouden zo gemaakt mogen worden wat mij betreft!
Ja Olle, ik snap wel wat je bedoelt, maar misschien is het juist wel een verkapt compliment, want had deze film graag naast geweldige films als Little Miss Sunshine of The Way Way Back willen plaatsen, en dat haalt ie net niet.
Raar overigens dat ik aan de volgende film moet denken, maar Real Steel verraste mij bijvoorbeeld wel doordat daar de vader-zoon-relatie net wat sterker was, zonder dat die ook maar ’n seconde storend was…