The November Man (2014)
Misschien komt het doordat ik me de laatste jaren zo geërgerd heb aan de Luc Besson-lopende-band-actiethrillers, maar ik vond The November Man dus al ‘goed genoeg’ omdat hij me nergens irriteerde. Verder is het ook gewoon een makkelijk tussendoortje dat je net zo snel weer kunt vergeten, maar ik zat er aardig in en vermaakte me goed met Pierce Brosnan als een gepensioneerde James Bond die weer geactiveerd wordt. Mogelijk dat de nogal ervaren regisseur daar ook wat credits voor verdient..?
Het verhaal
Gebaseerd op één van de November Man-boeken van Bill Granger – There Are No Spies – begint deze film in 2008, waar Peter Devereaux (Brosnan) niet alleen z’n protegé Mason (Luke – G.I. Joe: Retaliation – Bracey) erop wijst nóóit iets voor een vrouw te voelen, maar waarin deze Mason ook z’n zwakte toont door tegen orders in te gaan. Er valt een onschuldige dode en Devereaux is vijf jaar later gepensioneerd aan het genieten van het leven aan het meer van Genève. Als z’n oude baas echter langs komt en vertelt dat z’n voormalige liefje in gevaar is en Moskou uit gesmokkeld moet worden omdat ze waarschijnlijk iets teveel weet, besluit Devereaux om z’n pensioen tijdelijk vaarwel te zeggen en te tonen dat hij nog altijd aardig z’n mannetje weet te staan.
In Moskou gaat er echter veel mis, en gevoed door wraak belandt Devereaux uiteindelijk in Belgrado, waar hij via hulpverleenster Alice (Olga Kurylenko) z’n aandacht steeds meer richt op de mogelijk aanstaande nieuwe president van Rusland, die een nogal wreed verleden uit de tweede Tsjetsjeense oorlog wil doen vergeten. Wat volgt is een strijd tussen Devereaux, Alice, Mason, de CIA, een Russische huurmoordenares en waarschijnlijk ook een rogue agent die samen met de Rus Federov een zogenoemde false flag heeft ‘gebruikt’ om wat energiebelangen veilig te stellen…
Interessant..?
En daar is het plot even erg interessant, want dat raakt aan ‘valse vlaggen’ die ook in de huidige geopolitieke spelletjes nogal veelvuldig gebruikt worden. Maar daar blijft het qua interessantheid verder ook wel bij. Devereaux is als karakter te inconsistent om écht in mee te gaan. Zo zegt ie de ene keer dat ie niet te vertrouwen is, maar even later doet hij er toch alles aan waardoor hij betrouwbaar blijkt (nee, daar zit niks ‘diepers’ achter). Verder verandert hij van gecalculeerde spion in enkele minuten tot een wat love struck romanticus, en van iemand die z’n motivatie haalt uit het beschermen van vrouwen tot iemand die de slagader van een vrouw maar al te makkelijk doorsnijdt als het plot/verhaal dat van hem verlangt. En dat ondermijnt de film wel wat…
Cast & crew
Brosnan past wel erg goed in deze rol, als een meer ‘gentleman spy’ die we kennen uit de Bond-films (maar dan zonder de gadgets). Op actiegebied moet ie het wat meer van z’n vernuft dan van z’n fysiek hebben. In tegenstelling tot bijvoorbeeld Liam Neeson in de Taken-/Unknown-films, maar die Neeson-films irriteren mij dus wel. En buiten de wat ‘kale’ rollen van Will – Armageddon, Meek’s Cutoff – Patton, Bill – The Rum Diary, Life Goes On – Smitrovich en Luke Bracey valt eigenlijk enkel Kurylenko op. Niet alleen omdat ze met Brosnans opvolger in Quantum of Solace speelde, maar ze doet ook even een Catharina Zeta-Jones imitatie waar ik bang van werd. De regie was overigens in handen van Roger Donaldson, die ooit Tom Cruise’ faam deed rijzen met Cocktail, maar daarnaast ook No Way Out, White Sands, Species, Thirteen Days, The Recruit, The World’s Fastest Indian en The Bank Job maakte. Vooral degelijk gemaakte films die niet ontzettend opvallen, maar waarvan de meeste toch zeker net bovengemiddeld goed zijn.
En mochten de Granger-boeken een franchise opleveren, dan verwacht ik nu al dat deze eerste film in die reeks ook de beste zal zijn, deels vanwege Donaldsons betrokkenheid. Verder ziet alles er erg goed uit, want de meeste locaties zijn niet alleen met respect (Fait attention, monsieur Besson!) maar ook prachtig in beeld gebracht…
Final credits
En door die (zomerse) schoonheid van de locaties sluimert mogelijk ook wel een mooie typering van de film: het lijkt alsof de film uiteindelijk voor vooral de cast een zeer relaxt tussendoortje of soort van mini-vakantie was waar iedereen eigenlijk wel zin in had. Maar dus ook zo’n uitstapje dat je zonder noemenswaardige problemen kunt vergeten, want je vergeet daar zeker niet iets belangrijks mee. Daarvoor is de film namelijk te inconsistent. Maar voor mij gelukkig dus niet inconsistent genoeg om geïrriteerd te raken.
En ik schaam me wel lichtjes dat ik dat inmiddels als een compliment ben gaan zien…