Bloedlink (2014)

Na een behoorlijk goede start, waardoor ik behoorlijk werd meegezogen in het verhaal en de opgebouwde spanning, bleek Bloedlink toch steeds meer af te glijden naar iets teleurstellends. Ondanks het vrij goede spel van de drie acteurs maakte het me uiteindelijk ook niet zoveel uit hoe de ontvoering van een rijke Quote 500-dochter af zou gaan lopen. En ik denk dat de reden daarvoor vooral bij de vrij ‘luie’ aanpassing van scenario ligt. Bloedlink is namelijk een remake van het Britse The Disappearance of Alice Creed uit 2009, die ik overigens niet heb gezien. Maar ook dat originele verhaal lijkt helemaal niet zó geweldig dat je daar een remake van zou móeten maken. En dat zorgde er uiteindelijk voor dat ik zelfs wat pissig werd van deze film…

Het verhaal
Rico (Marwan – Wolf – Kenzari) en Vincent (Tygo Gernandt) zijn twee ex-gedetineerden met een zeer strak plan om de dochter van een rijke zakenman/industrieel te ontvoeren voor een flinke berg losgeld. Na een zeer minutieus uitgevoerde voorbereiding verloopt de ontvoering zelf behoorlijk soepel, en zeker dat eerste kwartier is meteen ook het beste stuk van de film. Vrijwel zonder dialoog weet regisseur Joram – Alles is Liefde – Lürsen dit zo goed neer te zetten dat ik zelfs verwachtte dat er nog wel een “Twee Dagen Eerder“-tussentitel zou gaan verschijnen. Maar gelukkig durfde men het aan dat weg te laten, en dát zorgde er vooral voor dat ik goed werd meegetrokken in de adrenaline van de twee ontvoerders.

Eenmaal vastgebonden op bed trekt de ontvoerde Laura (Sarah – Onderweg naar morgen – Chronis) echter langzaam wat meer macht naar zich toe, waardoor je op je sokken wel aanvoelt dat er wat meer speelt dan je vooraf door had. Op het moment dat onthuld wordt hoe de verhoudingen precies liggen begint echter het ‘probleem’ van de film, waar ik hieronder verder over zal uitweiden. Het zorgt er in elk geval wel voor dat het tot dan toe perfect lopende ontvoeringsplan steeds meer plooien begint te vertonen, waarbij het overigens knap is dat elke plooi afzonderlijk nog wel gladgestreken had kunnen worden, ware het niet dat de (menselijke) paranoia van de karakters uiteindelijk doorslaggevend blijkt te zijn…

Who cares..?
Na het sterke begin begon ik richting het einde dus steeds meer teleurgesteld te raken, zeker omdat het me steeds minder uit maakte wat er met de drie karakters ging gebeuren. Na die belangrijke onthulling kwam ik er achter dat veel zaken te snel afgewikkeld waren. Had bijvoorbeeld wat extra momenten genomen om bijvoorbeeld Laura’s wanhoop écht te laten voelen, dan waren haar vervolgacties ook logischer geweest zonder dat je dat er zelf bij moest ‘denken’. Misschien wat lastig te begrijpen als je de film nog niet gezien hebt, want het lijkt normaal dat je mee gaat voelen met het slachtoffer van een ontvoering, maar hier gebeurt dat dus niet voldoende. Althans, niet bij mij. Waardoor ik me ook wat ging ergeren aan haar karakter, en dat werkt nogal ondermijnend richting het einde…

Cast
Het is dan ook lastig om Chronis’ rol goed te beoordelen. Misschien is het juist wel geweldig dat ik af en toe het enge gevoel kreeg dat ze bijna ‘verdiende’ wat haar allemaal overkwam. Dat is natuurlijk absoluut niet ‘correct’ om te zeggen, maar als dat juist de bedoeling van Lürsen was, dan is dat goed gelukt en speelt Chronis dat meer dan voldoende. Maar ik vrees toch eerder dat hier juist de crux van de film zit. Tygo speelt crimineel Victor met behoorlijk gemak, maar in sommige scènes ging hij toch bijna té ver in z’n stoere gefrons, waardoor het bijna overacting werd. Ik zag de Engelse bad guys waarop hij z’n rol waarschijnlijk baseerde namelijk wel aardig duidelijk doorschemeren.
Degene die echter het meeste opvalt is Gouden Kalfwinnaar Kenzari, die hier wel een compleet andere kant toont dan in het geweld(ad)ige Wolf. Ik verwacht echter dat veel van z’n fans wel even zullen moeten slikken bij een paar scènes, waarbij ik nog altijd twijfel tussen de vraag of dat functioneel was, of puur om een beetje te shockeren…

Final credits
En daar kom ik dan ook een beetje bij m’n overall kritiek. Bloedlink straalt namelijk wat ‘luie flikkerigheid’ uit, zo van: even snel scoren met een remake van een semi-succesvolle Britse film. Ik neem aan dat er in Nederland genoeg scenarioschrijvers rondlopen die betere (en originelere) verhalen kunnen schrijven dan het scenario van deze film. Had een ambitieuze jonge schrijver een kans gegeven. Dat had waarschijnlijk niks duurder hoeven te zijn dan het inhuren van de schrijver van o.a. In Oranje en de TV-series Vuurzee en Overspel, toch..?
Zeker omdat de acteursregie meer dan voldoende is vallen de gebreken van het scenario en de ‘verhaalregie’ zo op in deze remake. Want is één van de redenen van het maken van een remake niet dat je denkt dat je het verhaal net zo goed of zelfs beter kunt vertellen? Maar ik vrees dat de hoofdreden voor het maken van Bloedlink gewoon plat en commercieel was. En dan is het ergens wel goed te zien dat de producent (lees dat hier als “productenmaker”) waarschijnlijk van een koude kermis thuis gaat komen, want ik zag Bloedlink gisteren in een ongeveer 80% lege zaal. En dat vijf dagen na de officiële première…

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt3202306