The Interview (2014)
Door al het gedoe vanwege die Sony-hack (met de dreiging met aanslagen als deze film uitgebracht zou worden) heeft deze film nogal wat extra aandacht gekregen, waardoor de verwachtingen van de meeste kijkers waarschijnlijk torenhoog zijn. Ik vrees echter dat dat ook veel teleurstellingen teweeg zal brengen. Als je weet dat dit de nieuwe is van de makers van Pineapple Express en This Is the End, dan weet je echter wél wat je moet verwachten.
En als ik eerlijk ben: ik vond The Interview wel wat avontuurlijker, ‘rijker’ en eigenlijk ook gewoon iets beter dan die twee eerdergenoemde films…
Het verhaal
Dave Skylark (James Franco) is de populaire presentator van Skylark Tonight, een mix van Pauw en RTL Boulevard, waarin bekende gasten (denk aan Eminem, Rob Lowe, Joseph Gordon-Levitt) emotioneel zó worden bespeeld dat ze vaak tot opmerkelijke openbaringen komen. De show wordt geproduceerd door Dave’s beste vriend Aaron Rapaport (Seth Rogen), en na een geweldige aflevering waarin Eminem uit de kast komt blijkt dat ze een nogal opmerkelijke fan hebben: de Supreme Leader van Noord-Korea: Kim Jong-Un. En omdat z’n regime de serieuze nieuwsprogramma’s domineert vanwege een enorme (nucleaire) agressie, lijkt het voor de opportunistische Skylark en Rapaport de ideale situatie als ze een interview met hem kunnen regelen. Skylark wil z’n ego gestreeld en z’n faam versterkt zien, en Rapaports motivatie ontstaat nadat hij door een voormalig mede-journalistiek-student wordt gewezen op de simpele onderwerpen die Skylark Tonight brengt. Maar dan lijken al hun eigen bedoelingen ondermijnd te worden doordat de CIA nogal geïnteresseerd is in twee Amerikanen die met de meest gevreesde dictator van de wereld in één kamer zullen zijn. Want CIA-agente Lacey (Lizzy – Cloverfield, 127 Hours – Caplan) denk dat het vermoorden van Un de ergste dreiging weg zou kunnen nemen. Maar is dat wel zo? En is Un wel zo’n klootzak als wij ‘moeten’ denken dat hij is..?
Timing
Jouw beleving van The Interview valt of staat bij jouw persoonlijke smaak. Dat is natuurlijk een open deur, maar humor is het meest persoonlijke genre dat er is. Vandaar dat ik ook de eerdere films noemde van het regie-/schrijfteam van Seth Rogen zelf, Evan Goldberg en Dan Sterling. Deze Sterling deed eigenlijk het meeste ervaring op bij South Park en Trey Parker/Matt Stone, die met Team America: World Police al een film maakte waar het Noord-Koreaanse regime niet al te blij mee zal zijn geweest.
Het beste aan The Interview is vooral de timing van de grappen, en dat is voornamelijk de verdienste van de regisseurs Rogen en Goldberg. Qua verhaal zit het ook allemaal degelijk in elkaar, maar qua structuur hapert er wel wat aan de balans. Dat is qua regie gelukkig niet het geval. Nogmaals: het moet wel je smaak zijn, die flauwe stoner– en licht homofobe kwajongenshumor, maar op dat vlak tonen Rogen en Goldberg wel hun talent. Er zaten echt een paar momenten in de film dat het me echt opviel dat een grap precies goed getimed én daarmee (dus) ook goed gemonteerd was.
Onbalans
Dat het verhaal vrij veel kanten op vliegt en er – net als in Pineapple Express overigens – af en toe ook nogal wat lompe uitstapjes gemaakt worden (er zitten een paar aardige blood & gore-shots in de film), dat maakt de film mogelijk wat rommelig. Ik vond dat helemaal niet erg, maar dat is wel één van de reden dat ik het verhaal niet helemaal in balans vond. Zeker geen onoverkomelijk ‘probleem’, want die foutjes worden ruimschoots goedgemaakt door al die cameo’s én door die onverwacht leuke kant van Kim Jong-Un. En natuurlijk zitten er weer door mannen geschreven vrouwelijke karakters in die net iets te fijn zijn, maar ook in die fantasie wil ik als man natuurlijk makkelijk mee gaan. Zeker ook omdat het me bekend maakte met de begrippen honeypotting en honeydicking.
Final credits
Het is lastig deze film los te zien van al die commotie rondom die Sony-hack. In hoeverre dat een inside job (en daarmee geweldige reclamestunt?) was weet ik niet, maar als je de film los daarvan kunt zien, dan is het een meer dan vermakelijke komedie voor fans van flauwe stoner-humor, gekoppeld aan een lichte/hippe maatschappijkritiek. Leuk is het tussen-neus-en-lippen-door-grapje over Uns enkels. En Randall Park, die Kim Jung-Un speelt, heeft zich ook gruwelijk vermaakt met deze rol, verwacht ik. Hij mag namelijk nogal wat ‘bereik’ tonen. Rogen speelt z’n rol met twee vingers in z’n neus, en ook Franco zet z’n rol meer dan afdoende neer, al is die wel wat te over-the-top en ‘raar dom’ geschreven.