Kill Your Darlings (2013)
Kill Your Darlings is een film waar menig literatuurstudent waarschijnlijk een prachtig essay over kan schrijven, want als je gaat zoeken zit er een mooie scherpe essentie en zeker ook een ironische contradictie in het verhaal, maar hoe groot de aantrekkingskracht van deze film is durf ik niet te zeggen. Succesvol was deze film nergens, ondanks dat het dus wel een film is over de samenkomst van een paar van de grootste Amerikaanse schrijvers van de vorige eeuw: Allen Ginsberg, Jack Kerouac en William Burroughs. Helaas kwam de potentie er voor mij niet helemaal uit, maar de film geeft me wel de mogelijkheid om wat betere en/of toegankelijkere films over deze Beat-schrijvers te pluggen…
Het verhaal
Aan het eind van de Tweede Wereldoorlog wordt de jonge Allen Ginsberg (Daniel Radcliffe) toegelaten op Columbia University in New York. Daar aangekomen komt hij al snel in aanraking met de flamboyante en rebelse Lucien Carr (Dane DeHaan), die hem al snel introduceert bij toekomstige grootheden als William Burroughs (Ben Foster) en Jack Kerouac (Jack Huston). Allemaal nog aardig aan het zoeken naar een richting om hun opgekropte creativiteit eruit te knallen voelen ze wel allemaal één ding: het (literaire) systeem moet omver geschopt worden. Onder leiding van Carr gaan ze daar ook aardig ver in, maar uiteindelijk gebeurt dat wel allemaal in de achtergrond van het verhaal over een moord die in die tijd schijnbaar alle roddelbladen beheerste, en waarvan de verdediging die de dader gebruikte in onze tijd echt werkelijk ongelooflijk is. En juist daarin zit een link met bijvoorbeeld het geweldige The Imitation Game…
Omdat er in de eerste scène direct al over gerept wordt hoef ik geen spoiler-waarschuwing te geven. De moord waar de film om draait is namelijk die van Carr op z’n aanbidder en voormalig professor David Kammerer (Michael C. Hall), waar hij al dan niet een homoseksuele relatie mee onderhield. Nu was Carrs vrije moraal ook voor Ginsberg de reden om z’n eigen seksualiteit te onderzoeken – ook de reden waarom hij later z’n wereldberoemde gedicht Howl aan hem opdroeg – dus dat die losbandige houding van Carr in elk geval verwarrend was voor homoseksuele mannen, dat laat de film goed zien. Dat daarmee het ‘kill your darlings‘-principe, dat elke redacteur/editor kent als dat pijnlijke proces waarin je sommige van je mooiste schrijfwerk of shots weg moet gooien omdat het uiteindelijk niet bij ‘het verhaal’ past, een nogal driedubbele lading geeft, dat toont wel de potentie van deze film. Mogelijk dat het daarom wat teleurstellend is dat dit niet uit de verf komt…
Te snel in productie..?
Nu twijfelde ik tussen het typen van het ‘mezelf-nogal-in-de-voet-schietende’ “mogelijk is film daar niet echt voor geschikt” en “waarschijnlijk waren de jonge makers van deze film daar wat overmoedig in“, waarbij ik neig naar het laatste. Je voelt gedurende de hele film namelijk de onervarenheid van zowel de scenarist als de regisseur wel een beetje, dus ik waardeer het dat ze zo’n interessant gegeven hebben weten te destilleren uit dit waargebeurde verhaal, maar ik moest dus achteraf wel aardig diep zoeken om dat gegeven te ‘vinden’. Ergens voelt de film dus wel een beetje als de verfilming van een script dat mogelijk nog een paar extra correctierondes had mogen doorlopen, want dan had dit dus wel een écht interessante film kunnen worden.
Cast & karakters
Mogelijk des te opmerkelijker dat ze dus wel zo’n indrukwekkende cast van jonge topacteurs hebben weten te strikken. Daniel Radcliffe speelt Ginsberg verrassend goed, waarbij geen enkele keer z’n Britse of HP-achtergrond meer voelbaar is. Jack – Mr. Nice, American Hustle – Huston was mij wat onbekend, maar hij weet dat avontuurlijke en vrijgevochten gevoel, dat iedere lezer van Kerouacs On the Road zal herkennen, duidelijk ook in z’n rol te stoppen. Dane DeHaan speelt wel wat tegen z’n normale karakter van wat rare outsider in, door hier juist z’n verleiding in te moeten zetten. M’n empathische vermogen richting de homoseksuele gemeenschap is mogelijk wat te beperkt om te kunnen beoordelen of hij dat voor elkaar krijgt. Maar degene die overigens het meest tegen z’n imago in speelt is Micheal C. Hall, want ik weet niet of er een rol bestaat die verder af staat van z’n rol als/in Dexter. Jennifer Jason Leighs en Elizabeth Olsons rollen zijn logischerwijs wat kleiner in deze film over een groep mannen, maar toch opmerkelijk dat ze ook voor zulke rollen bekende namen hebben weten te strikken. Ben Foster speelt William Burroughs, bekend van de LSD-trip Naked Lunch, niet mega-indrukwekkend (daarvoor is de rol ook wat te klein), maar je ziet wel al waarom z’n leven zó interessant werd dat ik bijna 70 jaar later keihard kon genieten van de documentaire William S. Burroughs: A Man Within.
Final credits
En dat is dan uiteindelijk ook de reden dat ik zo genoot van deze film. De diepere potentie van de film en ambities van de makers zag/voelde ik tijdens de film niet echt, maar herinnerd worden aan bovengenoemde docu en films als Howl en On the Road (evenals aan het gelijknamige gedicht en boek), dat vind ik nooit erg. Daarnaast ben ik best groot fan van deze schrijvers, en ik verwacht dat alle ‘graphofielen’ daarom deze film wel zullen waarderen, zeker ook vanwege de mij vooraf dus volledig onbekende ontstaansgeschiedenis van deze vriendengroep.