Unbroken (2014)
Het verhaal dat in Unbroken wordt verteld is ontzettend meeslepend en werkelijk ongelooflijk. Zeker als je weet dat het ook echt heeft plaatsgevonden. Alleen voor dat verhaal is de film dus al meer dan de moeite waard. Toch voel ik dat de film nu – een dag later – alweer wat wegzakt. Waar het verhaal namelijk wel impact heeft gemaakt, heeft de film dat niet echt. Eerlijk toegegeven voelde ik op een bepaald punt wel een traan opwellen, maar net zo eerlijk: ik vind dat Unbroken een behoorlijk oppervlakkige film is geworden. Mogelijk dat het prachtige basisverhaal regisseuse Angelina Jolie wat ‘lui’ maakte om de karakters meer uit te diepen, maar ik vind het talent van de schrijvers te groot om hen hetzelfde excuus te verschaffen…
Het verhaal
Louis Zamperini (Jack – Starred Up – O’Connell) is een erg rebelse puber aan het begin van het verhaal. Z’n ouders zijn niet al te lang geleden naar Californië geëmigreerd vanuit Italië, en Louis’ recalcitrantie is nogal een doorn in het oog van z’n ouders, die als immigranten sowieso al voelen dat ze zich extra voorbeeldig moeten gedragen in het Torrance van de jaren 20 van de vorige eeuw. Louis’ broer Pete ziet in Louis een hardloper, en daagt hem uit die sport te gebruiken om z’n agressie e.d. kwijt te raken. Dat lukt verdomd goed, want Louis schopt het tot de Olympische Spelen van 1936 in nazi-Duitsland.
Een paar jaar later begint de Tweede Wereldoorlog, waardoor de Spelen van Tokio niet doorgaan. Inmiddels is Louis al enlisted in het leger en als bombardier in een Amerikaanse bommenwerper gestationeerd. Tijdens een zoektocht naar een gestrand vliegtuig in de Grote Oceaan storten ze zelf echter neer, en met een tweetal mede-soldaten zet Louis een nieuw record qua overleven in een reddingsbootje op open water. Ze worden gevonden, maar helaas door een Japans oorlogsschip, dus dat levert de volgende beproeving op: een Japans krijgsgevangenenkamp dat wordt geleid door de gefrustreerde Watanabe, een sadistische zielenpiet die zich in Louis wil herkennen, maar daardoor ook alles op alles zet om onze Amerikaanse held te breken. En zie: de titelverklaring…
Kritiek
Eigenlijk zit in het karakter Watanabe (gespeeld door de in Japan immens populaire artiest Miyavi) alle kritiek die ik op Unbroken heb. Jolie zet hem zo eenzijdig ‘zwart’ neer, dat je echt wel de woede op voelt komen om hem keihard doormidden te willen bijten of zo, maar dat maakt van hem bijna een karikatuur. Aan het eind van de film zie je één shot waarin mogelijk iets van nuance zit verscholen, maar dat is ietwat laat. Als je dat vergelijkt met bijvoorbeeld Ralph Fiennes’ rol in Schindler’s List, dan zie je ook dat dat misschien met één of twee korte scènes ‘opgelost’ had kunnen worden. Maar helaas. En eigenlijk is dat een beetje het ‘probleem’ met alle karakters in de film, voor een behoorlijk deel ook met dat van Louis. Ik begrijp goed dat ze mogelijk zo onder de indruk waren van het geweldige échte verhaal, dat ze hier niets extra’s aan wilden (of ‘durfden’) toe te voegen, maar dat maakt de film dus wel minder sterk, helaas…
Cast & crew
Niets ten nadele overigens van O’Connell, die in Starred Up wel degelijk indrukwekkender acteerde, maar hier zelf z’n rol niet beter neer had kunnen zetten. Daarnaast betrapte ik mezelf wel op een ‘fout’ door te denken dat één van Louis’ collega-bommenwerpers (Jai – A Good Day to Die Hard – Courtney) dezelfde was als die gevangen commandant in het kamp (Gareth – On The Road – Hedlund), waardoor ik de nasleep van de vliegtuigcrash voor mij een extra (en onterechte) spanning kreeg. Natuurlijk volledig nutteloze informatie voor jou, maar het past wel bij het feit dat de trailer voor Unbroken heel subtiel toch net iets afwijkt van de film, en dat vind ik altijd positief.
Verder valt er qua cast dus niemand echt op, maar dat komt vooral doordat de karakters wat ‘plat’ beschreven zijn en/of neergezet worden. En dat is best opvallend, als je weet dat het scenario door Joel en Ethan Coen, Richard LaGravanese én William Nicholson geschreven is. De Coen-broers ken je natuurlijk van meesterwerken als No Country for Old Men, Inside Llewyn Davis, True Grit, Fargo, The Big Lebowski, e.v.a., terwijl velen LaGravanese zullen kennen als regisseur (en schrijver) van P.S. I Love You. En hij schreef eerder ook onder andere al The Fisher King en Behind the Candelabra. Nicholson schreef eerder onder ander al de scenario’s van Nell, Gladiator en Les Misérables. Genoeg ervaring en talent dus. En het waargebeurde verhaal is ook zeker goed en meeslepend neergezet, maar het ontbreken van iets meer uitwerking van de karakters, waardoor het drama veel beter invoelbaar was geworden (en dus beter zou blijven hangen), dat is toch behoorlijk jammer…
Final credits
Toch is Unbroken meer dan de moeite waard hoor. Zeker in de bioscoop zal de grandeur van de film – denk aan de Olympische Spelen, de luchtgevechten en de wijdsheid van de oceaan – het beste tot z’n recht komen. Over de ogenschijnlijke ‘wederopkomst’ van de oorlogsfilm (denk ook aan Fury en The Imitation Game) zal ik in deze tijd niet al te cynisch of paranoïde zijn, maar ik hoop dus dat dat puur toeval is.
Ik denk dat de film wel een aantal Oscarnominaties zal krijgen – het verhaal over een Amerikaanse held slaat in Amerika nog altijd goed aan – maar of er daar één van verzilverd zal gaan worden, dat betwijfel ik. Daarvoor heb ik afgelopen jaar teveel betere films gezien…