Wild Card (2015)

De afgelopen jaren hebben me geleerd dat ik – mede door het schrijven van deze recensies en het (analytische) ‘werk’ dat ik daarin steek – een stuk kritischer ben dan de gemiddelde kijker. Toch vind ik het nog altijd best fijn om wel eens puur ‘breinloos’ van een simpele actiefilm te genieten. Dat lukte me echter totaal niet met Wild Card, Jason Stathams nieuwste ‘lopende-band-film’. Maar deze keer was ik niet alleen in m’n kritiek, want na afloop van de sneak preview hoorde ik in het voorbijgaan iemand zeggen “Ik begrijp niet waarom zulke films nog gemaakt worden“. Met andere woorden: de afkeer tegen deze film heeft weinig met mijn kritischere blik te maken. En als ik dan als criticus naar een reden voor het totaal mislukken van deze film zoek, dan kom ik vrij snel en eenduidig uit bij regisseur Simon West, die ooit best hoopvol doorbrak met Con Air. Maar met Wild Card toont ie dat z’n carrière echt niet meer de moeite waard is om te volgen, en daar kan zelfs het werk van een Oscarwinnende scenarist niks aan veranderen…

Het verhaal
Nick Wild (Statham) is een privé-detective in Las Vegas. Daarnaast blijkt hij een nogal gokprobleem te hebben, want langzaam kom je erachter dat hij Vegas wel wil verlaten, maar daar minstens 500.000 dollar voor nodig denkt te hebben. En elke keer als hij dat bijna bij elkaar heeft gegokt, dan overtuigt één of ander onzichtbaar duiveltje in z’n hoofd hem weer dat hij nog één keer alles in moet zetten, zodat hij even later weer wat whisky achterover kan slaan om z’n verdriet weg te drinken.
Ondertussen is één van Nicks ex-vriendinnetjes nogal hardhandig aangepakt door een sukkelige bad guy. Deze Danny DeMarco (Milo – Heroes – Ventimiglia) is het type slechterik waarvan je direct weet dat hij in een wat geloofwaardiger gangstermilieu nog geen 20 was geworden, zo ongefundeerd irritant is hij. Maar okay, laten we meegaan met het gegeven dat deze ‘gangster from the east coast‘ zich in Vegas te buiten gaat aan hoertjes en drank, en dat hij hierin nogal eens doorslaat. Nu sloeg hij echter de verkeerde vrouw, en na wat ongeloofwaardig geslijm van deze Holly (Dominik García-Lorido) gaat Nick dus eigenlijk tegen z’n zin in achter Donny aan, want aan alles voel je dat dit een standaard Statham-rol is. Je weet wel: voormalig SAS-agent of zo die in het begin wat verplicht sullig overkomt, maar na een simpele trigger toont dat hij de beste vechter van de stad is. En dan is de film ineens afgelopen…

Anti-climax
Eigenlijk ‘mag’ ik het woord “climax” niet gebruiken in de kop van deze alinea, want dat woord suggereert iets van een opbouw, maar daar is hier vrijwel geen sprake van. Het scenario is dan wel geschreven door William Goldman, die z’n scenario voor de Burt Reynolds-film Heat uit 1986 met een paar scènes uitbreidde en de titel Wild Card erop plakte, maar de hele film voelt een beetje aan als het werk van een ongeïnteresseerde filmmaker. Een beetje alsof hij op maandagochtend op de set kwam, kort het script doorlas en kennis maakte met de acteurs, en toen binnen een uur aan het draaien was, zonder ook maar één seconde dieper in te zijn gegaan op wat de potentie en/of mogelijke ‘spanningsontwikkeling’ van het verhaal was. Niet dat de eerste versie van Goldmans scenario succesvol verfilmd is (als je die 5,4 op IMDb als leidraad neemt), maar een paar zinnetjes van Nick hinten wel naar iets van motivaties en beweegredenen, maar daarover is volgens mij dus nooit meer nagedacht dan de tijd die jij nu in het lezen van deze recensie steekt.

Cast(-ing)
Wests slechte regie wordt deels versterkt door een nogal mislukte casting. Statham maakt dit soort films bijna dagelijks, dus dat hij “ja” heeft gezegd op zo’n film, dat verbaast me weinig. Maar Ventimiglia, die ooit Peter Petrelli speelde in de TV-serie Heroes en een jonge Rocky in Rocky Balboa, moet toch echt ooit verteld worden dat hij totaal niet geschikt is om standaard stoere rollen te spelen, omdat hij daarin nóóit geloofwaardig zal zijn. Daarvoor is z’n hoofd gewoon te vriendelijk. Eenzelfde probleem ontstond door de casting van García-Lorido, die van nature waarschijnlijk een bepaalde ‘smirk‘ op haar gezicht heeft. Maar dat zorgt er dus wel voor dat je haar geen enkel moment vertrouwt, juist omdat ze zich overal wat schichtig doorheen lijkt te glimlachen. En dat maakt sommige scènes extra slecht, gewoon omdat je niet weet of er nou een ‘con‘ wordt uitgevoerd of dat er gewoon zeer slecht/ongepast geacteerd wordt. Dat deze García-Lorido gecast is heeft ook enkel te maken met het feit dat haar vader, Andy Garcia, een paar films met West heeft gemaakt, en hij z’n dochter met deze film voor de zoveelste keer een kans heeft willen geven.
Als laatste wil ik Michael Angarano nog even noemen. Hij viel positief op in Gentlemen Broncos, maar waar z’n sullige naïviteit daarin functioneel was, daar werkt dat hier niet. Het zit namelijk vooral in de weg, omdat het bijna een extra plotlijn suggereert. Ik snap wel dat voor z’n rol iets van naïviteit nodig was, maar het verkeerd inzetten hiervan zal dus wederom vooral weer een fout van de regisseur zijn…

Final credits
Normaliter zou ik deze film betitelen met ‘straight to video‘, maar gezien de teloorgang van de videobranche moet ik hier mogelijk een andere term voor gaan verzinnen. ‘Straight to RTL7 on Friday night at 4am‘ of zo, als de enige kijkers degenen zijn die net dronken uit de kroeg komen.
Scenarist William Goldman won ooit Oscars voor z’n scenario’s voor All the President’s Men en Butch Cassidy and the Sundance Kid, en daarnaast schreef hij bijvoorbeeld ook nog de scenario’s voor Marathon Man en Misery. Jammer dat zijn naam nu ook gekoppeld is aan dit gedrocht…

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt2231253