Mortdecai (2015)
Scenarist David Koepps pogingen om ook als regisseur serieus genomen te worden werpen hun vruchten vooralsnog niet echt af. Van z’n vorige vijf regiepogingen zag ik er vier (Stir of Echoes, Secret Window, Ghost Town en Premium Rush), maar ondanks een behoorlijke diversiteit – Mortdecai valt in het genre “klucht” – is deze laatste zeker de minste in dat rijtje. Ondanks dat hij natuurlijk zelf moeten weten wat hij doet, lijkt het mij fijner als hij zich gewoon vooral blijft focussen op het schrijven, want van zijn pen kwamen toch ooit Jurassic Park, Carlito’s Way en Snake Eyes, to name a few. En zeker in dat rijtje is Mortdecai een aardige verschrikking…
Het verhaal
Gebaseerd op Kyril Bonfiglioli’s eerste van drie (of vier?) Mortdecai-boeken – Don’t Point That Thing At Me – vertelt Mortdecai het verhaal van de nogal excentrieke kunsthandelaar, schermer, bon vivant, en lichte crimineel Charlie Mortdecai (Johnny Depp). Een beetje een mix van Thomas Crown en Johnny English, maar dan te perfect passend in het rijtje rare typetjes dat Depp in de laatste jaren gespeeld heeft. Ongeloofwaardig getrouwd met de prachtige Johanna (Gwyneth Paltrow) en altijd bijgestaan door z’n man servant en persoonlijke bodyguard Jock (Paul Bettany) weet Mortdecai nog maar net z’n hoofd boven water te houden. Het feit dat hij niet werkt en wel van het goede leven wil genieten heeft er al lang voor gezorgd dat z’n financiële situatie steeds uitzichtlozer wordt, al vliegt hij zonder problemen nog de hele wereld over en woont hij nog altijd in een landgoed waar iedereen U tegen zou zeggen.
Vanwege Mortdecai’s connecties in de kunst-onderwereld wordt hij met tegenzin te hulp geroepen door MI5-agent Martland (Ewan McGregor), omdat een kunstrestaurateur is omgebracht tijdens het schoonmaken van een toch best gemiddelde Goya. Na wat onderzoek blijkt echter dat deze Bronwen een verloren gewaande Goya heeft ontdekt, en alsof dat nog niet genoeg is, er wordt ook een link gelegd met een grote oorlogsschat uit een niet al te ver verleden. Natuurlijk dé manier om her majesty’s secret service niet alleen ten dienst te zijn, maar het moet de Mortdecais toch ook wel lukken om via slinkse wegen hun belastingschuld af te betalen én hun gewende manier van leven te handhaven? Dat daarbij ook nog een Amerikaanse zakenman (Jeff Goldblum) en z’n nymfomane dochter (Olivia Munn) opgetrommeld worden, daarvan kan ik me in de boeken best voorstellen dat er gehint wordt aan een laag die je kunt herkennen uit Bertolucci’s The Dreamers, maar hier zorgt het eigenlijk enkel voor nóg een plotlaagje dat geen moment beklijft. Want als ik eerlijk ben: dat ik nu alweer aan het vergeten ben hoe de film precies afloopt, dat vind ik helemaal niet zo erg…
Keep on melken…
Mortdecai speelt zich op nogal wat locaties af. Ze vliegen van Londen naar Moskou, weer via Londen terug naar Los Angeles, en alles met ontzettend hippe overgangen, die na een paar keer wel wat gaan vervelen. Zoals eigenlijk alles wel gaat vervelen aan deze film, behalve één grap over een “sympathetic gag reflex“; die bleef leuk. Nu ik daar een dag later aan terugdenk krullen m’n mondhoeken nog wel iets op, maar veel is dat niet. Ook de andere grappen over Mortdecai’s opvallende snor zijn al snel te uitgemolken en eigenlijk is alleen Bettany’s karakter Jock wel interessant. Naast het feit dat hij continu het haasje is (hij wordt meerdere keren neergeschoten in de film), blijkt hij ook de beste versierder op het Noordelijk Halfrond te zijn, een gegeven dat (helaas?) niet uitgemolken wordt.
Cast & crew
Johnny Depp heeft zo’n neus voor excentrieke rollen, dat de casting director mogelijk niemand anders heeft overwogen voor deze rol. Terwijl ik denk dat het voor Depps carrière mogelijk juist positief zou zijn als hij weer wat meer serieuze rollen ging spelen. Hij is echter ook als producent aan de film verbonden, dus mogelijk heeft eerdergenoemde casting director niks te zeggen gehad. Paltrow is veel te goed voor haar rol, zeker omdat die zoveel leuker en uitgebreider had kunnen zijn. Bettany past mogelijk het beste in z’n rol, want zijn karakter wordt het ‘strakst’ neergezet. McGregor speelt z’n rol met een paar vingers in z’n neus, en Ulrich – In a Better World – Thomsens Amerikaanse carrière komt ook maar niet van de grond. En het is best leuk om Olivia Munn in de rol van een oversekste dochter te zien, zeker gezien het contrast met haar sterke vrouwenrol in The Newsroom, maar eigenlijk zal alles wat ik daar verder over wil zeggen seksistisch overkomen, vrees ik. Maar dat heeft in dit geval wel meer met de platheid van het scenario dan met mij te maken, denk ik. Dat scenario werd overigens niet door Koepp zelf geschreven, wat vrij opmerkelijk is. Hij vertrouwde namelijk volledig ten onrechte op Eric Aronson, die als scenarist enkel ervaring heeft met een film uit 2001, met twee toen nog actieve leden van N’SYNC..??? Buiten het feit of je wel of niet van kluchten houdt, wat een kwestie van smaak zal zijn, is eigenlijk geen enkel karakter goed genoeg uitgewerkt om ook maar iets van interesse of identificatie op te leveren. En dat ligt toch vooral bij de schrijver, vrees ik.
Final credits
Bij Kingsman: The Secret Service was de balans ook al vrij ver te zoeken, maar vergeleken met Mortdecai is dat een geweldige film. Tijdens het kijken van Mortdecai heb ik meerdere keren aan zo’n andere volledig mislukte Johnny Depp-film moeten denken: The Tourist. Ik verwacht dat deze nieuwe van Depp eenzelfde lot beschoren is, want een komedie met maar één echt leuke grap is natuurlijk geen komedie. De actie is echter ook te generiek, dus om ‘m daar nu voor te kijken: nee..!
Op IMDb staat de film momenteel een 5,5. Daar kan ik wel mee leven, al is dat mogelijk nog ietwat aan de hoge kant…