Focus (2015)
Gewoon een vrij makkelijk tussendoortje, deze oplichtersfilm waarin Will Smith wat van z’n oude glorie doet herleven, maar waarin hij ook wel wordt voorbijgestreefd door Margot – The Wolf of Wall Street – Robbie. Het schrijvers- en regisseursduo dat debuteerde met I Love You Phillip Morris en daarna het best geweldige Crazy, Stupid, Love. maakte zorgt er in elk geval voor dat je als kijker ook vaak niet weet wie nu wie oplicht, waardoor je lange tijd redelijk geboeid blijft. Toch werkt dat niet 100%, helaas…
Het verhaal
Nicky (Smith) is al een oplichter zo lang hij zich kan herinneren, en ook al heeft ie de con, waar de mooie Jess (Robbie) hem in tracht te laten lopen, al van verre aan zien komen, op één of andere manier is hij toch wel geraakt door deze blonde dame. Hij vindt het dan ook helemaal niet erg als blijkt dat ze hem gevolgd is naar New Orleans, waar Nicky tijdens de Super Bowl groots wil toeslaan. Na afloop loopt het echter niet zoals Jesse wil, en jaren later lopen ze elkaar weer tegen het vege lijf in het prachtig in beeld gebrachte Buenos Aires, tijdens de opening van het Formule 1-seizoen. Nicky is daar namelijk omdat hij in opdracht van teambaas Garriga (Rodrigo Santoro) diens concurrenten een loer moet draaien, maar dan verschijnt Jesse dus ten tonele.
En dan blijkt Nicky toch niet zo’n coole kikker te zijn als hij zich heeft voorgedaan, of toch wel..?
Twijfel
Ja, daar zit zowel de grootste sterkte als toch ook wel een zwakte van de film. Doordat bedrog op bedrog op bedrog gestapeld wordt, heb je als kijker op een gegeven moment dus ook niet meer door of Smith gewoon niet meer zo goed kan acteren, of dat hij dus een vuil spelletje aan het spelen is en dat zijn karakter Nicky niet zo geweldig kan acteren. Terwijl dat karakter er juist prat op gaat dat hij iedereen alles wijs kan maken. Maar die twijfel moet zo’n film ook bij jou als kijker oproepen, dus die kant van de medaille ziet er goed (en mooi gepoetst) uit. De andere kant van diezelfde medaille is echter dat het vrij lastig is om te achterhalen of al die bedriegerijen achteraf wel allemaal ‘kloppen’, zoals natuurlijk wel zou ‘moeten’ in zo’n film. Daarom vraag ik me af hoe hard deze film bij een tweede viewing door de mand gaat vallen, als je dus wel al weet wie waar een con aan het pullen is…
Cast & crew
Dat het duo Glenn Ficarra en John Requa ooit het scenario van Bad Santa schreven, dat voel je in een paar best heerlijke grove woordspelingen nog wel terug. Iets wat je ook wel in de Jim Carrey-oplichtersfilm I Love You Phillip Morris voelde, maar waar ze in Crazy, Stupid, Love. een vrij ‘volwassen’ stap voorwaarts in leken te hebben gezet. Hier komt het vooral terug in een leuke scène tussen Robbie en Farhad (Adrian – Casa de mi Padre, American Hustle – Martinez), die één van Nicky’s handlangers speelt.
Maar vooral Margot Robbie steelt hier dus de show, en niet alleen vanwege haar vrij duidelijk aanwezige schoonheid, maar ook omdat haar rol een stuk ‘diverser’ is dan haar vrij platte rol als Jordan Belforts vrouw Naomi in The Wolf of Wall Street. Natuurlijk was dat in die Scorsese-film ook de bedoeling, maar hier kan deze Australische actrice dus net wat meer laten zien. En dat is gelukkig meer dan enkel een ‘lekker ding’ zijn. Daarnaast herkende ik de voornamelijk TV-acteur Gerald McRaney nog uit de serie Jericho, terwijl Rodrigo Santoro’s bekendste rol er één is waarin je hem vrijwel niet herkende, namelijk die van Xerxes in de 300-films. Daarnaast speelde hij Raoul Castró in Steven Soderberghs Che-films en was hij niet al te lang geleden nog te zien in die heerlijke Schwarzenegger-guilty pleasure The Last Stand.
Final credits
Zoals ik al zei: goed om weer iets van die charme van Smith terug te zien, zeker na het aardig verschrikkelijke After Earth. En waar ik het ontbreken van verwarring bij mij als kijker bij zulke films vaak teleurstellend vind, is die verwarring hier dus af en toe iets te groot. Juist aangezet omdat ik Smiths acteerkwaliteiten dus niet meer helemaal durfde te vertrouwen.
Maar weet je wat: ik ga deze film wel het voordeel van de twijfel geven. Zeker omdat de film zichzelf ook nergens echt serieus neemt en de film genoeg eye candy bevat. En om dan niet al te oppervlakkig te klinken heb ik het dan in eerste instantie niet over Margot Robbie, maar vooral over de prachtige nachtshots van Buenos Aires, een stad die mede door deze film ineens erg hoog op mijn bezoek-verlanglijstje prijkt…