The Cobbler (2014)
The Cobbler bewijst dat Adam Sandler platte komedies voortaan beter echt achter zich laat, want in meer serieuze, tragikomische rollen is hij zoveel beter. Gelukkig wordt dat door ‘grote’ regisseurs nog altijd gezien, want waar Paul Thomas Anderson hem al ooit geweldig inzette in Punch-Drunk Love, daar weet Thomas – The Station Agent, The Visitor – McCarthy ook het beste uit hem te halen, in dit New York-sprookje over een wel heel aparte schoenmaker…
Het verhaal
Dat ik bij m’n recensie over deze film de term ‘willing suspension of disbelief‘ weer zou gaan gebruiken wist ik al na het zien van de trailer. De film vertelt namelijk het opmerkelijke verhaal van de wat sullige schoenmaker Max (Sandler), die onder druk van de nogal dreigend ogende Leon (Method Man!) in de kelder van z’n pa’s schoenmakerij noodzakelijkerwijs een oude stikmachine gaat gebruiken, omdat z’n reguliere kapot is. Dat er iets (magisch?) met die stikmachine aan de hand is weten wij als kijker al uit de uitgebreide openingsscène. En wat blijkt: de schoenen waarvan hij de zolen stikt op die bepaalde machine zorgen ervoor dat, wanneer Max ze aantrekt, hij letterlijk verandert in de eigenaar van deze schoenen.
“WTF?“, hoor ik je nu al bijna denken, en dat denkt Max dus ook als hij deels uit verveling, deels uit jaloezie, Leons schoenen aantrekt en ineens nogal schrikt van z’n eigen spiegelbeeld. Na de initiële schrik volgt een zeer mooie scène met z’n demente moeder, voor wie hij al sinds z’n vaders vertrek als een goede zoon zorgt. Dat levert echter nogal een schuldgevoel op, waarna Max’ gedaanteverwisselingen hem eigenlijk steeds verder in de knel brengen. En dan ontspint zich eigenlijk een vrij mooi, aardig ingenieus en ook best spannend verhaal waarbij alle eerder in de film geïntroduceerde verhaallijntjes mooi bij elkaar komen…
Subtiel ‘sprookje’
Vanwege de wat winterse setting en de vrij duidelijke goed-kwaad-verhouding had ik deze film eigenlijk zo rond de Kerst verwacht, maar dat is eigenlijk ook het enige wat niet helemaal positief aanvoelde aan deze film. Niet dat dit McCarthy’s beste film is – The Station Agent en The Visitor staan ook wel op erg grote hoogte natuurlijk – daarvoor is het gegeven mogelijk ook net wat te sprookjesachtig, maar vooral acteertechnisch is The Cobbler een erg fijne film. Alle karakter die Max in de film’kopieert’ vertonen heel subtiel namelijk wel wat Max-trekjes, als je goed kijkt, en dat heeft McCarthy best knap gedaan.
Cast
En in die cast valt Sandler dus (eindelijk) weer eens positief op. Maar naast hem is het ook altijd een feest om Steve Buscemi te zien, die tot aan z’n dood volgens mij een geweldenaar blijft, want ook al zie je ‘m ouder worden, hij boet echt niks in op kwaliteit. Daarnaast bevat de film een mooie kleine bijrol van Dustin Hoffman en blijf ik onder de indruk van Melonie Diaz, die je mogelijk kent van haar rollen in Be Kind Rewind en zo’n andere NY-film: A Guide to Recognizing Your Saints. Ik denk dat zij na Rosario – Top Five – Dawson toch wel mijn favoriete NY-actrice is. En dat ze zich voor deze rol, waarin ze iemand speelt die haar buurt graag beschermt tegen grote projectontwikkelaars, niet al te diep heeft hoeven inleven blijkt wel uit het feit dat ze letterlijk is opgegroeid in de Lower East Side van Manhattan, waar de film zich ook afspeelt. Daarnaast verraste Method Man mij dus ook ,want naast een mean motherfucker laat hij – zodra hij ‘gekopieerd’ is door Max – ook zien dat hij veel ‘kleiner’ kan spelen. En voor de dames verwacht ik dat Dan Stevens een welkome afwisseling is in de verder vrij grauwe wereld van deze wat verpauperde NYse wijk. Ik herkende hem van z’n rol als Lancelot in de laatste Night at the Musuem.
Final credits
Ja, The Cobbler is een mooie kleine film, die je overigens helemaal niet in de bioscoop hoeft te zien. Thuis op de bank komt ie volgens mij net zo goed over, en misschien juist wel beter, zeker als het buiten fris is en je hebt zin in een opbeurend verhaal van een wat verloren loser die langzaam maar zeker toch wel een leuk nieuw levensdoel vindt. Een beetje zoetjes misschien, dat ook wel, maar juist door Sandlers én McCarthy’s prestatie zeker de moeite waard.