Walter (2015)
Walter is zo’n film die je de eerste helft niet al te serieus wilt nemen, juist omdat de film nogal een aparte premisse heeft. Maar doordat die weirdness richting het einde een prachtige plek krijgt raakte de film me onverwacht keihard. Mogelijk (en natuurlijk) het resultaat van iets persoonlijks, dus hoe universeel die emotionele betrokkenheid is weet ik niet, maar bij mij ‘deed’ ie het uiteindelijk dus wel. Zeker ook gesteund door een onverwacht goed op z’n plek vallende cast, waarbij de hoofdrolspeler laat zien dat ie veel meer kan dan enkel zombies pesten…
Het verhaal
Gebaseerd op (of een uitgerekte remake van) een korte film uit 2010 met dezelfde titel, geschreven door dezelfde scenarist met dezelfde acteur in de hoofdrol, vertelt Walter het verhaal van – je raadt het al – Walter (Andrew J. West), een autistisch ogende jongeman die z’n dagen slijt als kaartjesscheurder bij de lokale bioscoop. Hij is wat schuchter verliefd op popcornmeisje Kendall (Leven Rambin), maar wordt vanwege z’n sociaal onhandige voorkomen continu gepest door de patserige Vince (Milo Ventimiglia). Toch lijkt Walter dat allemaal maar secundair te vinden, want hij heeft Vince al lang naar de hel veroordeeld. Want dat is namelijk Walters ‘ding’: in voice-over horen we al vrij snel dat Walter de zoon van God is, en op Aarde is neergezet om over de mensen te oordelen. De hele dag door hoor je hem dus “hemel” en “hel” denken, wat ook de reden is dat hij zo’n publiek baantje heeft genomen, want dan kan hij snel en veel mensen beoordelen.
Z’n zeer strak geordende leventje (hij woont ook nog bij z’n moeder (Virginia Madsen)) krijgt echter een opdonder als hij lastig wordt gevallen door Greg (Justin Kirk, zie hieronder), een overleden man waarover Walter het ‘laatste oordeel’ maar niet kan vellen. Waar hij normaal direct voelt wat dat oordeel moet zijn, lukt dat bij Greg niet, wat hem ertoe aanzet op onderzoek te gaan naar Gregs voormalige leven. En dan beginnen er langzaam wat puzzelstukjes op hun plek te vallen, ogenschijnlijk totaal niet geholpen door de erg incorrecte psycholoog (William H. Macy), die Walter na lang aandringen van z’n moeder toch maar is gaan bezoeken…
Van rare balans naar prachtig
En vooral die compleet incorrecte psychologen-rol van William H. Macy is tekenend voor de film, én ook wel wat symbolisch voor ’t ‘probleem’ van de film. Vrijwel alles wordt met een grap gebracht, om uiteindelijk in een prachtig drama te eindigen. Maar ik denk dat de film aan het begin iets meer drama had moeten aankondigen, zodat die wat ‘losgeslagen’ humor wat tragikomischer was geworden. Nu lijkt het alle kanten op te vliegen, waarbij ik goed kan begrijpen dat niet iedereen dat interessant genoeg vindt (mogelijk ook een reden voor het lage punt op IMDb?). Ik was gelukkig wel bereid om de tijd te ‘investeren’, want uiteindelijk raakte de film me onverwacht hard, zeker ook geholpen door Family of the Years Hero, een nummer dat elke cinema-liefhebber inmiddels zal associëren met het prachtige Boyhood.
Cast & crew
Het eerdergenoemde zombie pesten deed West (die Walter speelt) eerder dit jaar in een behoorlijk foute rol in het immens populaire The Walking Dead. Hij speelde namelijk Gareth, die eerst in Terminus z’n onmenselijkheid toont, maar dat later nog vrij ‘dik’ over doet. De combinatie van suave en grofheid uit die rol strookt echt totaal niet met z’n rol in Walter, en zo’n groot ‘acteerbereik’ is altijd mooi om te zien. Naast hem zien we kleine (maar mooie) rollen van onder andere Neve – waar is zij normaliter? – Campbell, Virginia – Sideways – Madsen en Leven – The Hunger Games, Two Night Stand – Rambin, die Walters object of affection speelt. En in die rol past ze ook wel goed: mooie meid, maar net een beetje ‘off‘, waardoor ze die beschadigde meid goed gestalte weet te geven. Verder is Ventimiglia nu gelukkig weer eens goed gecast, want hij past veel beter in z’n rol als mega-irritante en zielig-zelfverzekerde collega van Walter, dan hoe hij laatst nogal door de mand viel als bad mobster in het verschrikkelijk mislukte Jason Statham-vehikel Wild Card. En mocht jij je ook afvragen waar je die Greg (Justin Kirk) van herkent: hij ontving ooit een Golden Globe-nominatie voor z’n rol in de TV-serie Weeds.
Opmerkelijk dat regisseur Anna Mastro hier haar speelfilmdebuut maakt. Niet dat ze geen foutjes maakt – die gedurfde/rare balans tussen humor en drama zal door velen niet echt serieus genomen worden – maar eerder maakte ze ‘enkel’ wat girl power-achtige korte films, naast het feit dat ze ooit een serie over het leven van de Pussycat Dolls produceerde.
Final credits
Maar het feit dat de langste alinea van deze recensie over de cast gaat zegt zeker wel wat over haar regie-kwaliteiten. Alhoewel de film uiteindelijk dus ook verhaaltechnisch erg mooi is. Ik heb de korte versie van Walter uit 2010 nooit gezien, maar het universele finale ‘kleine’ thema van de film past inderdaad ook wel goed in een korte film, verwacht ik. Ik denk echter wel dat vrij velen met mij tevreden zullen zijn met deze uitbreiding.
Zolang je jouw oordeel over deze film niet al te snel trekt…