Run All Night (2015)
Dat ik een week na het zien van deze nieuwe van Jaume – Non-Stop, Unknown – Collet-Serra zeer blij ben dat ik direct na afloop wat notities had gemaakt voor deze recensie, dat zegt wel wat. Ik was deze volgende in het ‘Liam-Neeson-in-actie’-genre namelijk alweer grotendeels vergeten, vooral omdat de film zó formulematig verloopt, dat ik halverwege de film letterlijk aan een vriendin vroeg of het haar wél iets interesseerde wat er met onze hoofdpersonen zou gaan gebeuren. Haar “Nee, totaal niet!“-reactie was veelzeggend. En als ik ‘m met Collet-Serra’s bovengenoemde films vergelijk, dan denk ik dat zijn eerdere films beter waren. Zelfs Non-Stop…
Het verhaal
Jimmy Conlon (Neeson) was ooit de belangrijkste hitman van maffiabaas Shawn Maguire (Ed Harris). Nu is hij vooral een dronkaard die moet zien te leven met de wroeging die hij voelt na het plegen van al die moorden. Z’n werk heeft hem z’n huwelijk gekost, terwijl hij voor z’n zoon Mike (Joel Kinnaman) niet meer bestaat. Het script… ehm, het toeval wil echter dat deze Mike een limousineverhuurbedrijf heeft en twee Oost-Europese criminelen naar een afspraak met Shawns zoon Danny (Boyd Holbrook) dient te vervoeren, maar daar worden deze criminelen nogal grof afgeslacht door Danny. Omdat getuigen natuurlijk lastig zijn krijgt Mike dus Danny achter zich aan, en dan verschijnt papa Jimmy net op tijd ten tonele, waarna hij het uit de trailer bekende telefoongesprek met Shawn moet voeren. Hij bekent het doden van Shawns zoon en biedt zijn leven aan in ruil voor een vrije tocht voor zoon Mike (verlossing, anyone?). Maar de zeer emotionele Shawn is echter op totale wraak belust en komt achter zowel Jimmy, Mike en Mike’s vrouw (Genesis Rodriguez) en kinderen aan, wat Jimmy uiteindelijk toch nog voldoende opties voor ‘opofferingsverlossing’ biedt…
Slecht geschreven
En daarin werkt de film dus niet echt. Deels omdat we in het openingsshot al hebben gezien hoe het afloopt met Jimmy aan het eind, maar overall eigenlijk ook omdat het hele scenario veel te makkelijk is geschreven. Met veel te lame dialogen, zoals een verschrikkelijke vergevingsscène tussen pa en zoon in een auto, die enkel zo verloopt omdat het zo geschreven stond, niet omdat het volgde uit de logica van de karakterontwikkeling in de film. En dat is best opmerkelijk, omdat scenarist Brad Ingelsby eerder het scenario voor Out of the Furnace schreef, en ook wat American indies op z’n naam heeft staan. Ik vrees dan ook dat dit een typisch geval is van een schrijver die in alle rust best mooie verhalen weet te schrijven, maar als de (tijds)druk van het grote geld erbij komt kijken, er verkramping en/of gemakzucht optreedt.
Crew & cast
En dat deze film uiteindelijk toch tegenvalt is extra jammer, juist vanwege nog wat interessante namen in vooral de crew. Zo verzorgde onze eigen Junkie XL de musical score, maar daarin heeft hij waarschijnlijk een nogal bombastische briefing gekregen. Cinematograaf Martin Ruhe schoot eerder al Julie Delpy’s The Countess en Harry Brown, terwijl hij opzien baarde met de prachtige beelden in Anton Corbijns Control én The American. Maar die beelden waren dus waarschijnlijk zo prachtig door Corbijns aanwezigheid, want de megahippe cameramoves in Run All Night, waarvoor de New York-setting overigens de uitgelezen plek is, die gingen na twee keer toch al flink vervelen.
Liam Neeson doet zulke films natuurlijk met meerdere vingers in z’n neus, want hij doet de laatste jaren eigenlijk niks anders meer. Ik schrok wel een beetje van Ed Harris, want waar hij in bijvoorbeeld A History of Violence liet zien een enorme mean motherfucker te kunnen spelen, daar leek ie hier compleet stuur-/regieloos te acteren. Vroeg me heel kort even af of hij een beroerte gehad heeft of zo, zo ongemakkelijk bewoog hij z’n mond in een scène. En natuurlijk is Collet-Serra ook ooit bekend geworden met die verschrikkelijke Paris Hilton-remake van House of Wax, waarna hij ook nog Orphan maakte: inderdaad, net als Non-Stop en Unknown geen films die bekend staan om het geweldige acteren. Dus dat Joel Kinnaman, Genesis Rodriguez, Vincent D’Onofrio en Common nergens uitgedaagd werden, dat kun je hen eigenlijk niet verwijten. Opvallende bijrollen zijn er trouwens voor Nick Nolte en Bruce McGill, maar redden doen zij deze film ook zeker niet…
Final credits
Nee, m’n kritiek op Run All Night is mogelijk het beste te verwoorden in de grote teleurstelling dat de grootste potentie van de film – een soort Heat-achtige showdown die je verwacht tussen Neeson en Harris – helemaal niet de climax van de film is, en (daardoor?) ook totaal niet ‘climactisch’ is uitgevoerd. Alsof de film zo volgestopt is met (standaard) plotelementen, dat het meest interessante element op het verkeerde moment geplaatst is, en daardoor ook niet werkt. Dat is toch vooral erg jammer, zeker als je weet dat deze acteurs echt wel meer kunnen dan waartoe ze hier door een overschatte regisseur en overhaaste scenarioschrijver worden uitgedaagd.