Big Game (2014)
Met Rare Exports toonde de Finse regisseur Jalmari Helander dat hij met een beperkt budget een geweldige cult-achtige film kon maken. Daarmee trok hij ook de aandacht van Hollywood, waardoor hij nu aan de slag mocht met onder andere Samuel L. Jackson, als Amerikaanse president die in het onherbergzame Finland met Air Force One neerstort en dan ‘onderdeel wordt’ van een lokaal ‘volwassen-wordt-ritueel’. En hoe origineel dat idee ook mag klinken, Big Game is één van de meest voorspelbare films die ik in lange tijd zag. Naast één grote teleurstelling..!
Het verhaal
De 13-jarige Oskari (Onni – Rare Exports – Tommila) staat op het punt om man te worden door in z’n eentje de Finse wildernis in te trekken en de volgende dag terug te keren met z’n eerste grote jachtvangst. Alle volwassenen uit Oskari’s dorp zijn bijeengekomen voor dit heuglijke feit, mede ook omdat Oskari’s pa (Jorma – ook in het echt de pa van Onni – Tommila) in zijn ritueel ooit een beer schoot, iets waardoor hij nog altijd gezien wordt als grootste jager van het dorp. Oskari is echter nogal een sukkeltje die z’n pijl niet veel verder dan vijf meter van z’n boog geschoten krijgt, dus er heerst vanaf het begin al een wat lacherige sfeer, als Onni op z’n quad de bossen intrekt.
Ondertussen zien we dat Air Force One richting Helsinki vliegt voor een conferentie. Aan boord wordt de president (Jackson) ingelicht door het hoofd van z’n beveiligingsdienst dat ze er bijna zijn, maar dan gaat het mis. Eén of andere Arabisch-uitziende man ‘lockt’ z’n raketwerper op het presidentiële vliegtuig, en voordat de president het door heeft zit hij in een vluchtcapsule en wordt het machtigste vliegtuig ter wereld neergeschoten. De president landt veilig met z’n capsule, en je weet natuurlijk allang dat Oskari de eerste is die de capsule ontdekt. Na wat initiële miscommunicatie neemt Oskari het op zich om de president veilig in z’n dorp af te leveren. Maar voordat Oskari “Wat een vangst!” kan denken, blijkt dat er nogal wat mensen achter hen aan komen, waarbij ook nog een complot in het Witte Huis ontmaskerd lijkt te worden…
Bombastisch voorspelbaar
En ondanks dat ik in m’n inleiding het woord “origineel” dus gebruikte, is dit scenario niet alleen mega-voorspelbaar, maar ook echt slecht geschreven. Je merkt dat het duidelijkste als je even focust op de motivaties en beweegredenen van karakters om iets te doen in de film. Waar dat normaliter volgt uit iets wat in de gecreëerde filmwerkelijkheid als een geloofwaardige actie van die persoon aanvoelt, daar weten de karakters hier vrijwel continu méér dan dat ze geloofwaardig kunnen weten. En dat is echt een schrijffout. Daarnaast zijn de grappen die worden gebezigd zo lame dat ik me een paar keer afvroeg of dat juist bedoeld was zo, dat het wat absurdistisch/over-the-top moest worden, dat het daarom zó cliché was. Maar helaas, voor grindhouse-achtige pulp is de film dan weer te serieus. Daarnaast gebruikt Helander veel te veel foute slow motion-beelden, vergezeld van ontzettend bombastische muziek, en dat werkt eigenlijk geen enkel moment. Waar dat soms een gevolg is van scherpe satire, voelt het hier continu aan als een in Finland succesvolle filmmaker die naar Hollywood mocht komen, maar dat hij daar als ‘boerke’ zo onder de indruk was dat hij in zo’n beetje elke duidelijk zichtbare valkuil duikelde…
Cast
Je snapt ook dat in zo’n film Jackson niet méér hoeft te doen dan wat iedereen van hem verwacht. Verder zijn de Finse acteurs wel op hun gemak bij Helander, dus daar heb ik weinig op aan te merken, maar de rest van de cast is óf afkomstig uit B-films, óf redelijk misplaatst. Zoals de Britse karakteracteur Jim Broadbent als über-Amerikaanse CIA-consultant (compleet met overdreven accent). En waar Felicity Huffman ooit een Oscarnominatie ontving voor haar rol in Transamerica, daar lijkt ze de laatste jaren vooral te spelen in films waarin haar man (William H. Macy) ook een aandeel heeft, mogelijk als soort van ‘package deal‘ met de familie Macy-Huffman?
Verder was het ‘leuk’ om Ted – Silence of the Lambs – Levine weer eens te zien, maar mogelijk kan ik met de aanwezigheid van Ray – Rome – Stevenson wel duidelijker aangeven wat ik bedoel: is er door een Amerikaanse casting-assistent gewoon een lijstje acteurs aangeleverd die voor een wat minder budget mee wilden doen, en heeft Helander daar maar uit gekozen? Het past wel in m’n gedachte dat hij nogal snel onder de indruk was daar in Hollywood. Ik weet zeker dat een paar dagen casting-audities houden betere acteurs op had geleverd, waar je nu dus vooral tweederangs TV-acteurs voorbij ziet komen in de bijrollen…
Final credits
Mogelijk waren m’n verwachtingen hoger dan die van de gemiddelde kijker, doordat ik ooit aardig verrast werd door Rare Exports op DVD. Toch kan ik me niet voorstellen dat ik positief zou zijn geweest over deze film als ik hem een keer op een doordeweekse dag op RTL7 zou hebben gezien. Want ergens past ie daar wel, tussen de simpele films waar je gewoon niet bij na ‘mag’ denken. Verwacht íets van deze film, en ik verwacht dat ook jij teleurgesteld zult raken.
En ik raad Helander aan om weer in Finland films te gaan maken óf iets zelfverzekerder z’n mannetje te staan in Hollywood, in plaats van dat ie als een kind in een snoepwinkel alle standaard snoepjes grijpt…