Mad Max: Fury Road (2015)

Naast het feit dat Mad Max: Fury Road één van de beste over-the-top actiespektakel-rides van het jaar (of decennium?) is, die ook fans van de ‘originele’ trilogie geweldig zal vermaken (alhoewel je die niet gezien hoeft te hebben), weet George Miller wederom zowel een in your face als een veel subtielere metafoor te verpakken in een twee uur durende road trip. 30 Jaar na Mad Max: Beyond Thunderdome keert Miller dus terug naar de wereld die hij ooit creëerde, waarbij feiten-en-boekhoudkunde-liefhebbende fans zich gek zullen discussiëren wat er (chrono)logisch allemaal wel en niet klopt, waar deze “reboot” geplaatst moet worden, en wat al niet. Als je de wereld echter niet 100% hoeft te kunnen verklaren en kunt genieten van gruwelijke lompe actie, zwarte humor en veel te stoere kerels, dan zul je waarschijnlijk net zo hard van deze outback rock opera kunnen genieten als ik.
En eerlijk gezegd miste ik Mel Gibson geen moment.

Het verhaal
Gezet in 2060 zien we Max Rockatansky (Tom Hardy) gevangen genomen worden door half-levende zombies die onder leiding staan van de met zweren bedekte ‘godheid’ Immortan Joe (Hugh Keays-Byrne!!). Deze Joe is baas over The Citadel, één van de weinige plekken in een post-apocalyptische woestenij waar water aanwezig is, maar dan wel achter Immortan Joe’s slot en grendel. Terwijl Max als ‘bloedzak’ wordt gebruikt (die zombies blijken af en toe een bloeddonor nodig te hebben) door Nux (Nicholas Hoult), blijkt er echter een rebellie gaande, als Imperator Furiosa (Charlize Theron) – normaliter chauffeur van grote bevoorradingstrucks van Immortan Joe – de gebaande paden verlaat en op de vlucht slaat met een wel erg aantrekkelijke lading.

Tijd voor Nux om z’n waarde als soldaat te bewijzen, waarbij hij ongewild Max meeneemt in de strijd. En waar Max in de proloog vertelt enkel nog z’n overlevingsinstinct te voelen, begint gedurende het verhaal toch ook wel weer iets menselijks in hem terug te keren. Zeker doordat hij door flashbacks – die voor 97% niet corresponderen met de eerdere trilogie – toch wel wat last blijkt te hebben van gebeurtenissen die hij nooit goed verwerkt heeft. En daarin ontstaat een vrij logische connectie met Furiosa, alhoewel ik die onderbelichte klik met The Splendid Angharad (Rosie Huntington-Whiteley) misschien wel interessanter vond…

Instant cult-classic?
Naast alle heerlijke verwijzingen naar (en links met) de ‘klassieke’ trilogie – ik sprak na afloop een fan wiens enthousiasme uit al z’n poriën klapte – wordt het vrij kale verhaal prachtig in over-verzadigde kleuren in beeld gebracht. Natuurlijk kun je daar al een metafoor in zien, die perfect past bij de wat dieper liggende thematiek van mogelijk alle Mad Max-films, die aan het eind van de film overigens letterlijk verwoord wordt. Daarnaast wordt het thema “hoop” aardig uitgediept, want naast de duidelijke voordelen die hoop biedt aan machtwellustige religieuze leiders, daar gebruiken we hoop mogelijk allemaal wel (onbewust) in onze omgang met de wereld waarin we leven.

Perfect Australisch + wat kritiek..?
Koppel aan bovenstaande het feit dat Australische films sowieso al veel rauwer zijn dan bijvoorbeeld Hollywoodfilms, dan voel je dat alle ingrediënten voor inderdaad een instant cult-classic aanwezig zijn. Want in een film, gezet in een land waar men een andere kijk op de waarde van een mensenleven heeft, daar zijn die ‘zombies’ een heerlijke overdrijving van die mentaliteit. Gooi daar dan nog wat religieuze fundamenten doorheen en een getalenteerd filmmaker weet een filmwerkelijkheid te creëren die, naast uit gruwelijk vette ‘coolheid’, uit meerdere lagen bestaat die meerdere interpretaties mogelijk maken. En dan heb je al flink wat ingrediënten voor een cult-classic, if you ask me…

Dat Max vertelt dat hij is gereduceerd tot iemand met enkel een overlevingsinstinct, maar toch een aardige ontwikkeling doormaakt, daarin zit ook m’n enige lichte kritiekpunt op de film. Want ook al is die ontwikkeling noodzakelijk voor het ‘basisthema’, mogelijk ondermijnt dit wel een beetje een potentieel grotere scherpte. Dat wij als kijker namelijk helemaal niet iemand willen volgen die puur instinctief gedreven wordt. Want willen wij in verhalen niet dat een held tegen alle omstandigheden in (inclusief mogelijk z’n eigen woorden en zelfs wensen) wél voor ‘het goede’ kiest? En de daarmee gepaard gaande moraliteit klopt niet echt met een instinctieve overlevingsdrang, toch? Klinkt mogelijk wat verwarrend, maar door toe te geven aan ons verlangen naar een held zorgt Miller ervoor dat het karakter Max niet 100% ‘consistent’ is. Maar inderdaad: f^%& that!

Cast
Ik vond het karakter Max sowieso wat opvallend, vooral omdat hij thematisch en titulair gezien dan wel de hoofdrol vertolkt, maar qua aanwezigheid op het witte doek niet echt. Therons rol is minstens zo groot, plus dat er duidelijk onderdelen in het verhaal zijn geslopen die één of meerdere sequels mogelijk maken. Iets waar Miller ook volledig open over is, want er liggen al een paar scripts klaar, mocht deze reboot succesvol worden.
Zoals ik eerder al opmerkte: ik miste Gibson (de held uit de klassieke trilogie) helemaal niet. Hardy heeft zichzelf natuurlijk al vele malen bewezen, en het lijkt wel alsof hij zich voor z’n rol als Max eerder heeft moeten inhouden, dan dat hij vol gas moest geven. Zeker op dialoog-gebied, want heel veel tekst zit er niet in de film. Max en Furiosa begrijpen elkaar bijna instinctief, wat overigens goed bijdraagt aan de cult-achtige sfeer. Een sfeer die – net als in de eerdere delen – extra wordt ondersteund doordat de grote bijrollen eigenlijk allemaal worden vertolkt door mannen die geen bekende, maar wel een goed karakteristieke kop hebben. Natuurlijk is het geweldig dat Keays-Byrne de rol van Immortan Joe speelt, want échte freak-fans herkennen zijn naam al van de credits van de eerste Mad Max-film, waarin hij de ultieme bad guy Toecutter speelde!
Daarnaast loopt er een aantal erg fijne vrouwen door de film, waarbij ik vooral ‘gecharmeerd’ was van Huntington-Whiteley en Zoë Kravitz, die je respectievelijk kunt herkennen van Transformers: Dark of the Moon en Insurgent.

Final credits
Ik kan nog wel even doortypen, maar ben alweer teveel aan het schrijven. Ik vond Mad Max: Fury Road een geweldig spektakel. Afgelopen week keek ik de klassieke trilogie eigenlijk pas voor het eerst echt bewust en ik vind het ook helemaal niet erg dat deze reboot meer op het tweede deel (Road Warrior) lijkt dan op het rustigere eerste of aardig-van-de-pot-gerukte derde deel (Beyond Thunderdome). En qua chronologie speelt deze film zich wel weer wat verder in de toekomst af, waarin onze ‘huidige’ wereld steeds meer een mythische betekenis krijgt.
Maar hoe groots, vet en spectaculair alles ook is (met extra credits voor het feit dat vrijwel alle stunts écht zijn, en geen CGI..!!), alles is gegrond in een vrij klein en best klassiek verhaal. Want ook al hebben we als mensheid de wereld in dit verhaal volledig naar de klote geholpen, dan nog draait een mensenleven vooral om het trachten te worden van een beter persoon..?

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt1392190