Spy (2015)
Ondanks de aanwezigheid van twee van de hoofdrolspeelsters én de regisseur blijft het wat lullig om deze film te vergelijken met het mega-succesvolle Bridesmaids. Verwacht eerder een mix van James Bond en Johnny English, maar dan met een voornamelijke vrouwelijke cast (en Jude Law en Jason Statham in bijrollen), met een shitload aan hilarische grappen die continu de grens opzoeken in hoe ver je kunt gaan met grappen over lelijke en/of stevige mensen. Ik hoorde mezelf misschien wel tien keer hardop lachen, dus wat mij betreft zeker een aanrader. Plus dat dit de definitieve doorbraak van Melissa McCarthy betekent én er ook flink wat actie in zit…
Het verhaal
Bradley Fine (Law) is één van de beste CIA-spionnen van het moment, maar eigenlijk kan hij maar weinig zonder de hulp van z’n eyes & ears op het hoofdkantoor in Langley: Susan Cooper (McCarthy). Als Fine, eigenlijk gewoon een kopie van James Bond, tijdens de zoektocht naar de dochter van een grote crimineel om het leven komt, dan blijkt dat er mogelijk een verrader binnen de CIA actief is, want alle actieve spionnen lijken nu gevaar te lopen. Dus rest CIA-baas Elaine Crocker (Allison Janney) niets dan Susans grote wens én angst uit te laten komen: ze wordt het veld ingestuurd om uit te zoeken wat deze dochter Rayna (Rose Byrne) van plan is met die onvindbare kernbom die haar vader wilde verkopen. En met de hulp en/of tegenwerking van acteurs als Jason Statham, Miranda Hart, Morena Baccarin, Bobby Cannavale en de hilarische Peter Serfinowicz levert dat, na Bridesmaids dan, misschien wel McCarthy’s grappigste film ooit op.
Ongepast..?
Ik denk dat er aardig wat momenten zijn geweest dat Paul Feig tijdens het schrijven van het scenario zich afvroeg of hij niet té ver ging met z’n grappen over de wat mindere aantrekkingskracht van een force of nature als Melissa McCarthy. Nu weet ik niet of hij haar al in z’n hoofd had toen hij het scenario schreef, maar ik verwacht dat elke terughoudendheid verdween toen McCarthy eenmaal ‘aan boord’ was, want ook in een ‘na-de-credits’-scène toont McCarthy niet alleen een geweldige improvisator te zijn, ze beschikt ook over exact het juiste zelfbewustzijn om perfect te acteren rondom grappen waarbij ik zelfs een paar keer dacht: “Mag ik hier wel zo hard om lachen?” Daarnaast verwacht ik dat McCarthy misschien nog wel wat toegevoegd heeft, want de grappen die ze bijvoorbeeld ook maakt ten koste van Rayna’s haardracht en kledingkeuze moeten volgens mij wel op de set bedacht zijn. Als dat niet zo is, en Feig dus alles vooraf én zelf verzonnen heeft, dan is hij écht de beste komedieschrijver die er momenteel werkzaam is in Hollywood. Nu kan ik me dat overigens wel voorstellen, maar ik denk dat er ook wel flink wat credits hiervoor naar McCarthy mogen (zeker ook als ik me Jimmy Fallons interview met Jude Law over deze film herinner).
Cast
Zoals ik al zei: dit is het moment dat McCarthy volledig doorgebroken is als komedie-actrice. Natuurlijk was ze al geweldig in Bridesmaids, wat ‘zielig’ in Identity Thief, goed lomp in The Heat en licht kwetsbaar in St. Vincent, maar hier komt wel zo’n beetje alles samen. Jude Law solliciteert dan ogenschijnlijk wel wat te opzichtig naar de rol van James Bond, maar dat doet ie wel met alle ‘suaveness‘ die daarbij hoort. Jason Statham toont dat hij ook vrij grappig kan zijn door continu hele stoere dingen te willen zeggen, maar daarbij eigenlijk volledig door de mand valt. Rose – Bridemaids, Insidious, 28 Weeks Later – Byrne biedt goed stevig verbaal tegengewicht aan McCarthy, terwijl Susans wat drollerige type goed wordt gesteund door Miranda Hart, waar ik maar niet van kan achterhalen waar ik haar eerder in zag. Cannavale laat zich eens van een andere kant zien, net als 50 Cent en Morena – Homeland – Baccarin overigens, maar de leukste bijrol is die van Peter Serfinowicz, als Susans Italiaanse handler met een onstopbare neiging om elke vrouw trachten te verleiden, waarbij z’n handen af en toe hun eigen oversekste leven lijken te leiden.
Final credits
Zeker één van de beste komedies die ik dit jaar zag, en op basis van bovenstaande weet je waarschijnlijk al lang of dit ook jouw humor is. De mijne dus zeker wel, en ondanks dat ik Bridesmaids wel wat beter vond (McCarthy is (natuurlijk) geen Kristen Wiig), durf ik deze eigenlijk wel aan vrijwel iedereen aan te raden. Grove humor, af en toe wat slapstick, behoorlijke actie en een hoofdrolspeelster waar je zowel medelijden als bewondering als angst voor kunt voelen.
En zou er achter al dat ongedierte op het CIA-hoofdkantoor iets van ‘kritiek’ zitten, mede ook omdat één van de interessantere grappen over het droneprogramma van de CIA gaat..?