Inside Out (2015)
Allereerst: Inside Out biedt geweldig vermaak voor zowel jong en oud, waarbij kids waarschijnlijk erg vrolijk worden van alle kleurtjes en het avontuur, terwijl het voor volwassenen af en toe best interessant wordt. Zó interessant zelfs, dat toen een vriendin na de film tegen me zei: “Ik zou de volwassen versie hiervan wel willen zien,” ik me herinnerde dat ik na tien minuten al aan Eternal Sunshine of the Spotless Mind moest denken. Nu moet je niet al te veel ophangen aan die vergelijking, maar mogelijk verklaart dat grotendeels waarom ik de film eigenlijk wat te kort vond, als in: je wilt meer! En dat bedoel ik voor 85% positief…
Het verhaal
Vrij ingenieus neemt Pixar in deze film letterlijk een kijkje in het hoofd van de 11-jarige Riley. In dat hoofd is onze vrij complexe emotionele ‘huishouding’ gereduceerd tot Joy (Amy Poehler), Sadness (Phyllis Smith), Fear (Bill Hader), Anger (Lewis Black) en Disgust (Mindy Kaling), die een groot paneel bedienen en daarmee Riley van de ‘juiste’ emoties voorzien bij de avonturen die ze meemaakt. Zeker als haar vader (Kyle MacLachlan) voor z’n werk naar San Francisco moet verhuizen breekt er voor Riley een spannende tijd aan: nieuw huis, nieuwe school, nieuwe vrienden, et cetera. Daarnaast voel je wat spanning tussen pa en ma (Diane Lane), en dan gebeurt er iets wat best interessant is: Riley begint emotioneel in onbalans te raken, maar het wáárom daarvan wordt eigenlijk omgekeerd beredeneerd. En dat roept vraag op in hoeverre wij allen slechts speelballen zijn van onze emoties, en dat we daar mogelijk maar weinig van kunnen/moeten/moeten willen begrijpen…
Wat gebeurt is namelijk dat Sadness zich per ongeluk gaat bemoeien met zaken waar ze zich van Joy helemaal niet mee mág bemoeien. En dat weet Sadness ook wel, maar ze kan zichzelf niet inhouden, waardoor er tal van ‘ongelukken’ gebeuren in Rileys hoofd, wat mogelijk verstrekkende gevolgen heeft voor de ontwikkeling van haar persoonlijkheid. En dan zit ze nog eens niet in de puberteit hè..!
Steeds boeiender…
Mooi om te merken dat hoe meer ik over het verhaal wil typen, hoe meer ik lijk te ‘ontdekken’ in deze film. Natuurlijk zijn onze emoties niet zo makkelijk te categoriseren, maar juist door die emoties af en toe vrij ongeleid te laten zijn, hebben de makers wel een uitdagende manier gevonden om het verhaal voort te stuwen. Dat de film daarnaast een interessante ‘scherpte’ heeft gevonden inzake onze drang om altijd maar positief en vrolijk te zijn (“Like deze recensie aub hieronder, en check ook m’n Facebook-pagina!“), terwijl juist om leren gaan met bijvoorbeeld verdriet mogelijk wel onontbeerlijk is om ‘gelukkig’ te zijn. Dus misschien was m’n initiële reactie, dat de film is afgelopen op het moment dat ie écht interessant begint te worden, wel wat voorbarig. Want tijdens het schrijven van deze recensie merk ik dus dat ie mogelijk een stuk interessanter is dan ik initieel zag, waarmee hij dus, zeker in mijn hoofd, steeds boeiender wordt.
Crew & cast
Schrijver/regisseur Pete Docter regisseerde voor Pixar eerder al het geweldige Up en Monsters Inc., terwijl hij ook de verhalen schreef voor Toy Story, Toy Story 2 en WALL·E. Coregisseur én co-scenarist Ronaldo Del Carmen begon als storyboard-artist, maar is zich nu toch steeds meer op het schrijven (en dus regisseren) aan het toeleggen. Zeker bij een animatiefilm geen verkeerde achtergrond natuurlijk (zeker voor een coregisseur). Maar wat ze hier dus hebben geschreven zit niet alleen vol zeer leuke humor, als je in elk geval niet ‘politiek correct’ moeilijk gaat doen over waarom Sadness een wat dikkig meisje met bril en lelijk kapsel is, maar de film biedt bij vlagen dus ook een verrassende kijk op hoe emoties wel eens zouden kúnnen werken in het menselijk hoofd.
Dat Bill Hader en Amy Poehler ook schrijfcredits krijgen op IMDb betekent waarschijnlijk dat ze flink wat hebben mogen improviseren, en dat draagt vooral bij aan de humor in de film. Hader en Poehler, beiden Saturday Night Live-veteranen, behoren wat mij betreft namelijk tot de grappigste mensen op aarde. Wat me overigens wel verraste was dat het niet Melissa – Spy – McCarthy was die de stem van Sadness ingesproken heeft, maar de veel minder bekende Phyllis Smith. Fans van de The Office US zullen haar natuurlijk wel kennen als Phyllis, waar ze overigens al samenwerkte met Mindy Kaling. Verder bevat de film nog een aantal leuke ‘cameo-stemmen’, maar die mag je mooi zelf ontdekken. Al dan niet pas tijdens de aftiteling (zoals bij mij dus het geval was).
Final credits
Dat ik na afloop van de film ‘meer’ wilde, daar heb ik dus tijdens het schrijven van deze recensie deels aan voldaan. Maar krijg nu eigenlijk zin om de film nog een keer te bekijken, om uit te zoeken of de film op dieper vlak inderdaad een stuk interessanter is dan ik initieel voelde, of dat ik het hierboven vooral in/uit m’n hoofd heb gehaald. Eerlijk gezegd bleef de film niet zo heel goed hangen, wat niet echt een goed teken is, maar dat komt mogelijk ook doordat ik het nogal druk heb gehad de afgelopen tijd (ik zag de film vorige week al in een sneak preview). Mogelijk dat ik ‘m binnenkort nóg een keer ga kijken. Eigenlijk ideaal om met neefjes en nichtjes te zien, alhoewel de film in mijn ogen dus wel eigenlijk te ‘goed’ is om nagesynchroniseerd te zien. Want komische toppers als Hader, Poehler en Bobby Moynihan hebben we hier Nederland niet echt, helaas…