Mission: Impossible – Rogue Nation (2015)
Dit vijfde deel in één van de meest constante franchises ooit biedt eigenlijk precies wat je van een zomerblockbuster verwacht: hele vette actie, extra respect voor Cruise omdat ie al z’n stunts zelf doet, een ogenschijnlijk ingewikkeld maar uiteindelijk toch wat makkelijk (en ondergeschikt) plotje en een zeer (of té?) duidelijk aanwezige bad guy. Maar in één scène ook een interessante stukje dialoog over goed versus kwaad, mooi gebruik van één van de mooiste operanummers die ik ken en een nogal ambivalente partner. En dat de film voor mij nergens heel spannend werd komt mogelijk doordat inmiddels wel duidelijk is dat voor Cruise c.s. niets meer impossible is…
Het verhaal
De Impossible Missions Force (IMF) ligt onder zwaar vuur in de Verenigde Staten, mede omdat de CIA het niet relaxed vindt dat er een overheidsinstantie is die nóg minder gecontroleerd wordt dan zij zelf. Er is CIA-directeur Hunley (Alec Baldwin) dan ook veel aan gelegen om het IMF opgedoekt te krijgen, en daarbij gebruikt hij Ethan Hunts onorthodoxe praktijken om aan te tonen uit wat voor ongeleide projectielen het IMF bestaat. Een senaatcommissie besluit inderdaad in het nadeel van Hunt (Tom Cruise) en consorten, maar dat zorgt er enkel voor dat Hunt, Benji (Simon Pegg), Brandt (Jeremy Renner) en Luther (Ving Rhames) nóg vindingrijker moeten worden, nu zelfs de CIA achter ze aan komt.
Hunt is het Syndicaat namelijk op het spoor, een zeer ondergronds opererende “anti-IMF” die via ogenschijnlijk ‘ongelinkte’ aanslagen de geopolitieke verhoudingen wil beïnvloeden. Dat ze daar best interessante argumenten voor hebben wordt helaas wat terzijde geschoven, maar het zorgt er dus wel voor dat de mannen een zeer geduchte tegenstander hebben in de persoon van ene Lane (Sean – Prometheus – Harris). Dat deze geduchtheid zich heeft vertaald in een nogal overdreven irritante persoonlijkheid is een kritiek die je hierop mág hebben, maar dat wordt makkelijk goed gemaakt met de manier waarop de rol van Ilsa (Rebecca – familie van Fergie – Ferguson) is neergezet, want of ze nu vriend of vijand is, dat blijft tijdens vrijwel de gehele ride – via Londen, Wenen, Washington, Casablanca weer terug naar Londen – ongewis. En dat uiteindelijk goed versus kwaad vooral een kwestie van geloof en opvattingen is, dat maakte deze vijfde M:I-film dus ietsjes interessant…
Wel een blockbuster…
Maar veel waarde moet je daar ook weer niet aan hechten. Rogue Nation is natuurlijk puur blockbuster-entertainment, en gezien Cruise’ en Peggs TV-optredens de afgelopen weken wil Cruise ons vooral doen geloven dat het hem enkel te doen is om het publiek te vermaken. En dat lukt wel, zeker geholpen door het feit dat Cruise (en ook Ferguson!) alle stunts zelf doet. Als filmliefhebber zul je vrijwel zeker die scène aan de zijkant van dat transportvliegtuig al hebben gezien (waar maar liefst acht takes voor nodig waren), maar de film bevat nog wel meer momenten waarop je waarschijnlijk met net zo’n open mond zult zitten te kijken als ik. Al vond ik het dus wel lichtjes jammer dat ik nergens zo in spanning zat als bijvoorbeeld m’n buurvrouw, als in: emotioneel vond ik het niet echt meeslepend. Waarschijnlijk dus het gevolg van dat je na vier delen wel weet dat eigenlijk alles wat de mannen verzinnen uiteindelijk wel gaat lukken…
Crew & cast
Regisseur Christopher McQuarrie regisseerde eerder Jack Reacher en The Way of the Gun, terwijl hij ooit doorbrak als schrijver van het geweldige The Usual Suspects. Al is z’n reputatie op schrijfvlak wel wat geschaad door het verschrikkelijke The Tourist (met Johnny Depp en Angelina Jolie), iets wat hij daarna weer redelijk goed maakte met Edge of Tomorrow (ook al met Tom Cruise). Daarnaast verdient op crewvlak componist Joe Kraemer wel wat credits, want waar Nessun Dorma (uit Puccini’s opera Turandot) erg belangrijk is in een sleutelscène, daar heeft Kraemer dat heel subtiel aan het einde ook weer in de music score verwerkt, wat zeker bijdraagt aan de ‘afronding’ van de film.
Waar Cruise bij sommige mensen wat kriebels oproept (mogelijk nog altijd vanwege z’n Scientology-verleden en mega-enthousiaste bankspringgedrag bij Oprah ooit?), daar toont ie hier wederom dat hij één van de grootste actiehelden/filmsterren aller tijden is. En dat hij inmiddels al 53 (!) is, dat maken al die zelf-gedane stunts nóg indrukwekkender. Blijkt overigens dat de Brits-Zweedse Ferguson, beetje een mix van Katherine Hepburn en Ingrid Bergman, ook al haar stunts en gevechten zelf heeft gedaan, waar ze maar liefst zes maanden voor in training is geweest. En ik moet zeggen: ik verbaasde me zeker enkele keren over hoe deze toch vrij klassiek ogende dame nogal flexibel mannen beklimt om ze daarna met een knieholte-nekklem uit te schakelen. De rest van de acteurs doet gewoon precies wat je van ze verwacht, en dat bedoel ik eigenlijk vrij neutraal. Enige licht negatieve op acteervlak is Sean Harris’ rol als bad guy Lane, want dat is bijna een parodie geworden, juist door teveel overdrijving…
Final credits
Direct na de film voelde ik de adrenaline niet zo goed als na Ghost Protocol, maar toen ik naar huis fietste merkte ik toch wel dat ik iets ‘avontuurlijker’ fietste dan normaal. En al voelt deze film plottechnisch ook wel wat aan als een noodzakelijke ‘reinstallment‘ en ligt ie mogelijk iets te perfect in lijn met de eerste vier films, uiteindelijk kun je weinig meer concluderen dan dat de Mission: Impossible-franchise toch wel één van de meest constante serie films around is. Dus jij weet al lang of je deze film wilt zien, en waarschijnlijk ook wel al of je deze film leuk gaat vinden…