Trainwreck (2015)
“De ideale datefilm” is een te simpele classificatie voor deze nieuwe van Judd – Superbad, This is 40 – Apatow, geschreven door hoofdrolspeelster Amy Schumer. Maar Trainwreck is misschien wel de beste film om een date mee naar toe te nemen, als je in elk geval zin hebt in een aardig volwassen romantische komedie die geen blad voor de mond neemt. En mede doordat de film dus geschreven is door Schumer zelf, iemand die ik eigenlijk nog maar amper kende, komt er uit vooral Amy’s mond nogal wat grove vrouwenhumor, die bij mannen mogelijk af en toe wat té eerlijk aan kan voelen, maar wat dus wel de reden is dat zij inmiddels wordt gezien als één van de meest interessante voorvechters van vrouwengelijkheid. Mogelijk wel doordat ze juist helemaal niet lijkt te willen ‘vechten’, maar gewoon op een ongeremde en eerlijke wijze een scenario heeft geschreven voor één van de – in mijn ogen – leukste komedies van het jaar. Zou ik hem daarom – zonder moeite – al vaker dan één keer hebben gezien? Dat kan namelijk niet enkel komen door de sterke Saturday Night Live-links, a shitload of cameos en een geweldige actrice in een bijrol die ik – en hiervoor zou ik me eigenlijk moeten schamen – pas door de aftiteling herkende…
Het verhaal
Beginnend met een flashback naar begin jaren 90 zien we hoe de jonge Amy en Kim hilarisch advies van hun vader (Colin Quinn) krijgen over hoe monogamie niet natuurlijk is. Pa is namelijk nogal wat van de losse contacten, iets wat z’n huwelijk met de moeder van de twee zussen niet echt hielp. 23 Jaar later is moeder echter overleden en zit pa in een te duur verzorgingstehuis, wat nogal wat wrijving veroorzaakt tussen de volwassen Amy (Schumer zelf) en Kim (Brie Larson). Zeker ook omdat Kim wel gelukkig getrouwd is en Amy exact het advies (en voorbeeld) van haar vader (op)gevolgd heeft en zich van het ene seksbed naar het andere sleept, terwijl ze als journalist/redacteur werkt voor het fictieve über-roddelblad S’NUFF.
Als Amy een geweldige sneer geeft richting sporten in het algemeen (en even later aan sportschooltypes in het bijzonder) is dat juist de haat die haar baas Dianna (een geweldig lompe maar dus ook vrij onherkenbare Tilda Swinton!) wel vindt passen bij een artikel over een revolutionaire techniek die dr. Aaron Conners (Bill – The Skeleton Twins – Hader) gebruikt om topatleten van hun knieproblemen af te helpen. Amy krijgt dus de opdracht om deze Aaron te interviewen, en zoals het in een goede romantische komedie hoort blijkt in al die tegenstellingen toch wel iets van een vonk over te springen. Iets waar Amy – initieel grappig, later wat serieuzer – totaal niet mee om weet te gaan, want natuurlijk zeikt ze haar zus’ huwelijk zo af omdat ze zelf bang is voor intimiteit. Koppel dat aan de achteruitlopende gezondheid van pa, de immense druk van haar baas Dianna en de bemoeizuchtige LeBron James (als één van Aarons patiënten) inzake hun relatie, en je voelt aan alles dat Amy waarschijnlijk veel relaxter is in haar vrijgezelle comfort zone dan in een relatie. SPOILER ALERT – Dat alles leidt via een vrij corny verhaallijn, die dus wel heel eerlijk en ‘vrouwgericht sterk’ is, tot een prachtig eind dat ik zeker wel voelde. Wat volgt is een nog cornier eindshot, maar dat is dan wel weer middenin Madison Square Garden geschoten – EINDE SPOILER ALERT.
Sterk in details en uitvoering…
Inderdaad, het verhaal is niet bijster origineel. Althans: van dit soort films heb je er al een paar honderd gezien, maar dan wel gezet in de mannenwereld, en dat is hier dus wel anders. Als een hele serieuze variant van deze zou je Michelle Williams’ Take This Waltz kunnen noemen, maar dat is wel direct een arthouse-film. Trainwreck is natuurlijk vooral een komedie, maar juist in de details is ie erg goed. En dan bedoel ik nog eens niet de invulling van alle bijrollen met al hun terloopse bijzinnetjes en/of NBA-status, maar juist in de manier waarop een keer een sterke en eerlijke vrouwenrol is neergezet: niet ten dienste van onze held of als zijn object of affection, maar juist door haar neer te zetten als een niet-perfect persoon die dat zelf mogelijk nog niet door heeft. Combineer dat met lompe humor die je normaliter alleen van mannen verwacht, en je hebt een mooie combinatie. Dat Apatow daarnaast de laatste jaren bewezen heeft zich als regisseur toch wat meer op volwassenen te richten (zie Funny People en eerdergenoemde This is 40), dat merk je ook wel wat. Ondanks dat de film jongeren waarschijnlijk ook kan verrassen, als in: mensen boven de 30 hebben ook nog altijd seks, en mogelijk zelfs wat bewuster en zelfverzekerder dan wanneer je begin 20 bent.
Crew & cast
Apatow is de laatste jaren overigens wat actiever geweest als producent, wat ook de reden is dat “van de maker van Bridesmaids” op de poster mag staan, want die produceerde hij dus ook. Schumer is als schrijver vooral bekend van de TV-serie Inside Amy Schumer, waarin ze dus ook zichzelf lijkt te spelen. Ook hier heeft ze zichzelf weer Amy genoemd, wat iets van luiheid kan insinueren, maar mogelijk ook een teken is dat ze nogal autobiografisch werkt.
Qua acteren heeft Apatow Schumer goed neergezet, precies zoals de initieel onherkenbare Tilda Swinton als haar baas Dianna ook zegt: relatable. Daarnaast zou het best zo kunnen zijn dat Swinton Ezra Miller aangedragen heeft, want net als in hun gezamenlijke We Need to Talk About Kevin speelt ie weer een wat ‘aparte’ tiener, zij het hier wat minder destructief. De mannelijke hoofdrol is echter voor Bill Hader, die in zulke films vooral wat ingetoomd moet worden. Zeker als je z’n SNL-verleden kent weet je hoe groot zijn bereik als komiek is. In The Skeleton Twins bewees hij al dat hij écht serieuze rollen ook aan kan, dus een rol als deze in Trainwreck lijkt voor hem a walk in the park. Leuk ook om Colin Quinn weer eens te zien, die ik ook vooral van Saturday Night Live ken, maar die – zoals best veel oud-castleden – nooit echt doorgebroken is in films. Niet dat z’n rol hier echt memorabel is, maar hij weet met z’n sterke Brooklyn-accent wel een goed lomp (verkeerd?) voorbeeld voor z’n dochters neer te zetten. Brie Larson, die zus Kim speelt, begint zich ineens te ontwikkelen als volwassen actrice, want jij zult haar vooral mogelijk kennen van films als Greenberg, Scott Pilgrim vs. The World, 21 Jump Street, The Spectacular Now of Don Jon, waar ze toch vooral nog ‘onvolwassen’ rollen speelde. Daarnaast is deze film voor basketbal-fans eigenlijk sowieso al een must-see, want naast LeBron James (waarvan ik – wederom door SNL – al wist dat hij aardig kan acteren en vooral een goed gevoel voor humor heeft) komt ook Amar’e Stoudemire voorbij, plus verslaggever Marv Albert, waarvan zeer velen z’n stem zullen herkennen, die hij in één erg grappige scène ook nogal verwarrend inzet…
Final credits
Dat ik een film al vaker heb gezien terwijl hij pas net in voorpremières draait zegt natuurlijk wel al wat, maar ik verwacht dan ook dat dit één van de betere komedies van het jaar zal blijken te zijn. Lekker lompe humor, een sterke vrouwenrol, goede terloopse opmerkingen, ontzettend veel bekenden in bijrolletjes en ook nog eens een stevige, alhoewel erg hippe soundtrack. Al weet ik niet of ik het woord “hip” mag gebruiken in dezelfde zin als Billy Joel, want zijn Uptown Girl heeft toch wel een redelijk belangrijke rol in de film.
En oh ja: had ik al gezegd dat vooral New York-fans deze film moeten zien, want naast de af en toe hilarische sidekick-scènes met Amy’s straathoek-zwerver krijg je dus ook een kijkje in Madison Square Garden zoals ik dat nog nooit in een film gezien heb…