Southpaw (2015)
Jake Gyllenhaal doet weer een gooi naar een Oscarnominatie in deze vrij formulematige boksfilm over een bokser op zoek naar verlossing en de liefde van z’n dochtertje. Gedurende de gehele film spookte er in m’n achterhoofd echter continu de gedachte dat ik ooit gehoord had dat deze film gebaseerd was op een waargebeurd verhaal, wat uiteindelijk helemaal niet waar bleek. Dus als ik het verhaal dan beoordeel als een origineel verzonnen verhaal, dan heb ik wel wat twijfels over de creatieve capaciteiten van de scenarist, want eigenlijk is het dan één grote bij elkaar gejatte mix van films als Warrior, The Fighter, Million Dollar Baby en The Wrestler, waarbij in mijn ogen Southpaw ‘enkel’ beter is dan Warrior, maar minder dan de andere.
Maar door Gyllenhaal zeker wel de moeite waard hoor…
Het verhaal
Billy Hope (Gyllenhaal) is de ideale bokskampioen: opgeklommen uit een slechte wijk, geholpen door z’n jeugdliefde-turned-echtgenote Maureen (Rachel McAdams) en een bokser die ervan houdt om eerst goed wat klappen te vangen, om dan genadeloos toe te slaan. Het heeft hem zelfs zo ver gebracht dat hij wereldkampioen is geworden, en dan wordt ie op één of andere benefietavond uitgedaagd door het opkomende talent Miguel ‘Magic’ Escobar (Miguel – The Strain – Gomez). Na één iets te grove opmerking lukt het Billy niet om zich nog in te houden, en in het volgende gevecht trekt iemand ergens een pistool en wordt er één schot afgevuurd. Beetje paniek, wat ineens grote paniek wordt als blijkt dat Maureen geraakt is…
Wat volgt is de totale ineenstorting van Billy, die daardoor ook direct z’n dochtertje Leila (Oona Laurence) verliest aan jeugdzorg. Als hij ook al z’n geld en huizen kwijtraakt moet hij dus echt opnieuw beginnen, en in Tick Wills (Forest Whitaker) vindt hij de ideale trainer voor z’n comeback. Geen gezeur, geen gedoe, gewoon gedisciplineerd trainen: Tick werkt vooral met jochies uit de buurt die een vaderfiguur missen en met het boksen iets van waarde aan hun leven weten te geven. Tick heeft dan ook wat goed advies voor Billy inzake z’n dochtertje, en samen gaan ze flink aan de slag. Niet veel later, als Billy weer wat oefenpartijtjes gewonnen heeft, ziet z’n voormalige manager Jordan (50 Cent), die nu de nieuwe wereldkampioen Escobar managet, een ideaal dramatisch boksdrama voor zich: een titelgevecht tussen z’n nieuwe en oude protegé.
Geloofwaardigheid
Tijdens het kijken van de film – toen ik dus nog in de veronderstelling was dat het wel eens een waargebeurd verhaal kon zijn – vergaf ik de makers een paar keer wel wat ongeloofwaardige dingen. Zoals het feit dat Billy van Tick een bokstechniek leert die volgens mij zeker één van de basistechnieken is die een bokser moet kennen, dus hoe is hij zonder die techniek ooit al wereldkampioen kunnen worden..? Daarnaast is de scène in de rechtbank, waarbij de rechter beslist over de voogdij van z’n dochtertje, ook nogal ongeloofwaardig. Nu weet ik dat vaders vaak het onderspit delven in voogdijzaken, maar als de moeder niet meer leeft, dan lijkt het me toch dat de rechter wel iets meer op handen van de nog overgebleven ouder zal zijn dan in deze film.
Cast & crew
Het dieet en sportschema dat Gyllenhaal heeft gebruikt om in vorm te komen voor deze film zal menig sportschool op z’n kop zetten, mocht dat vrijgegeven worden, want wat ziet hij er echt gruwelijk afgetraind uit. Terwijl hij dus net uit z’n wat meer vadsige rol in Nightcrawler kwam toen hij aan deze film begon. Dat toont natuurlijk vooral ook z’n toewijding. Rachel McAdams kan bij mij weinig fout doen, en speelt de rags to riches-rol gewoon goed. Forest Whitaker hoeft zich niet echt in te spannen, terwijl Naomie Harris in haar bijrolletje ook niet echt hoeft te laten zien waarom ze de laatste jaren steeds grotere rollen krijgt. Zo was ze al te zien in twee Pirates of the Caribbean-films, maar zal ze jou mogelijk meer opgevallen zijn als Eve Moneypenny in Skyfall (en binnenkort ook in Spectre). Haar beste rol tot nu toe speelde ze echter vorig jaar in Mandela: Long Walk to Freedom, als Winnie Mandela. Enige acteur die wat uit de toon viel was Laurence, die dochter Leila speelt. Ik vond haar niet echt overtuigend.
Regisseur Antoine Fuqua brak ooit door met Training Day, maar dat niveau heeft ie daarna nooit meer gehaald. Natuurlijk waren films als The Equalizer, Olympus Has Fallen, Brooklyn’s Finest, Shooter en King Arthur aardige tot goede genrefilms, en dat is Southpaw ook, maar het lijkt toch alsof hij z’n beste film al gemaakt heeft. Degene die echter het hardst met m’n zweep krijgt is scenarist Kurt Sutter, die hier z’n speelfilmdebuut maakt als schrijver, nadat hij hiervoor vooral voor TV schreef. Zo schreef hij negentien afleveringen van The Shield, maar de meeste ervaring deed hij op met Sons of Anarchy, waar hij bijna 100 afleveringen voor schreef. Helaas zijn dat twee series die ik niet gevolgd heb, dus of dat een reden is dat hij in het scenario van deze film weinig origineels heeft gestopt, dat weet ik niet. Opvallend is overigens wel dat hij getrouwd is met Katey – Peggy Bundy in Married with Children – Sagal, for what that’s worth…
Final credits
Het rare is, dat deze film wel aardig bleef hangen (ik zag hem al meer dan een maand geleden in een sneak preview), maar ik merkte ook dat ik – ondanks dat ik direct naderhand best onder de indruk was – enorm veel zin had om bijvoorbeeld Raging Bull weer eens te kijken: een échte boksfilm. Plus dat ik er toen pas achter kwam dat die “indruk” vooral kwam door de verkeerde aanname dat een waargebeurd verhaal was.
Dus: leuk tussendoortje, kijk hem vanwege Gyllenhaals prestatie, maar let niet teveel op de geloofwaardigheid, want dan zul je uiteindelijk waarschijnlijk net zo kritisch zijn als ik…